Monday, February 09, 2009

Il Postino (1994) - Το τελευταίο γράμμα!

Παιδεύομαι αρκετή ώρα να βρω ένα τρόπο να αποφύγω τα στερεότυπα, αλλά δεν το κόβω να τα καταφέρνω. Το Silent Vespers γλίτωσε παλαιότερα μια-δυο φορές το κλείσιμο, αλλά απ'ότι φαίνεται ήρθε η ώρα του. Έχω τη διάθεση να συνεχίσω να γράφω, αλλά κάποια περιστατικά με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι η ζωή μου περναέι από μια δύσκολη φάση, που το blog δεν έχει θέση. Δυστυχώς την πληρώνει χωρίς να φταίει, αλλά είναι ένα πρώτο βήμα για μια σειρά από αναπόφευκτες αλλαγές που πρέπει να κάνω. Ίσως να έχω κάποια στιγμή την όρεξη να επανέλθω στις κριτικές σκέψεις που τόσο αγάπησα, αλλά προς το παρόν για αλλαγή θα χαρώ να δω ταινίες που θα αφήσουν αβίαστα το αποτύπωμά τους στο μυαλό μου και πουθενά αλλού.

Όταν ξεκίνησα το blog αυτό ικανοποιούσα μια εγωιστική μου ανάγκη να κρατάω αρχειακά κάποιες σκέψεις για ταινίες που δεν ήθελα να ξεχάσω. Μετά από τις απρόβλεπτες γνωριμίες και ευκαιρίες που ήρθαν μαζί του όμως, δεν μπορώ παρα να νοιώθω ευγνωμοσύνη.

Χωρίς να κάνω μαντεψιές για πιθανό comeback, θα κλείσω με αναφορά σε κάποιες εκρεμμότητες.

-Το αφιέρωμα στον Pedro έχει μείνει ανολοκλήρωτο, αλλά δεν προκειται να αφήσω τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη παραπονεμένο. Όποιος ενδιαφέρεται λοιπόν θα μπορεί να βρει το αφιέρωμα σε ξεχωριστή διεύθυνση -όπως έκανα και με τους Marx Bros- την οποία θα την βάλω σε banner στα αφιερώματα την επόμενη εβδομάδα.

-Το post για τα όσκαρ, δεν θα το κάνω τελικά, μιας και δεν έχω δει ακόμα το Rachel Getting Married και το Frost\Nixon, οπότε μάλλον θα τα συζητήσουμε εν καιρώ σε άλλα αγαπημένα κινηματογραφικά στέκια της blogόσφαιρας.

-Το blog όσο μου το επιτρέπει ο blogger θα παραμένει online για αρχειακούς σκοπούς. Το ίδιο και το προφίλ μου με τα στοιχεία επικοινωνίας. Γνωστοί και μη, θα μπορούμε να τα λέμε και πέραν του χώρου αυτού. Άλλωστε όσο προλαβαίνω θα συνεχίζω το σχολιασμό στα αγαπημένα μου blog.

-Στα draft έχουν μείνει αρκετές ταινίες, τα κείμενα των οποίων δεν κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω ή θεώρησα ότι δεν με ικανοποιούσαν όπως γράφτηκαν. Από όλες, αυτή τη στιγμή, μένει μόνο μία που νοιώθω ότι θέλω όπως-και-δήποτε να σου μεταφέρω.

"Il postino (1994)
Ο Massimo Troisi έδωσε τη ζωή του (στην κυριολεξία), για να μας προσφέρει μια από τις συγκινητικότερες και πιο ανθρώπινες ερμηνείες στην ιστορία του κινηματογράφου. Με φόντο τη μαγευτική ποίηση του Pablo Neruda, ο αγαπημένος "ταχυδρόμος" παραδίδει μαθήματα ζωής, για την αναζήτηση της ποιητικότητας που κρυβει ο καθένας μέσα του, και τα σημάδια που την ξεσκεπάζουν στα πιο απίθανα σημεία, και μας αναγκάζουν να παραδοθούμε στα πιο αισιόδοξα όνειρα. Μια ταινία από τα πολλά κρυφά διαμάντια του παγκόσμιου κινηματογράφου που θα σε σημαδέψει μ'ένα χαμόγελο κι ένα δάκρυ μαζί. Και παρά το γλυκόπικρο της ιστορίας, το συναίσθημά της θα σε συντροφεύει για μια ζωή"



(Hasta siempre...;)