Revolutionary Road (2008)

Προσπερνάω το γεγονός ότι η ταινία σηματοδοτεί μια θρυλική -για πολλούς- επανένωση του DiCaprio με την Winslet μια δεκαετία μετά τον Τιτανικό. Οι φαν άλλωστε του Jack και της Rose που ονειρεύτηκαν μια αιωνιότητα μαζί, ίσως θα χρειαστούν τα χάπια τους, γιατί στο Revolutionary Road, το ζευγάρι αποτελεί μάλλον ένα πιο σκοτεινό alter ego του προηγούμενου ταιριάσματος. Προσωπικά μου αρκεί η εμπιστοσύνη της Winslet στις ανεξάρτητες Βρετανικές παραγωγές που την καθιέρωσαν, και στην πρώτη συνεργασία με τον οσκαρικό σύζυγο της Sam Mendes που της χαρίζει άλλον ένα εξαίσιο ρόλο (αν και πλέον είμαι πεπεισμένος ότι η Kate μπορεί να κάνει τα πάντα εξίσου καλά)! Άντε και για να κλείσω με τα λιγότερο σημαντικά, η παρουσία της Kathy Bates είναι μια ακόμα ευχάριστη αναθεώρηση στο επαγγελματικό πισωγύρισμα των "τιτανικών ναυαγών".

Στο ζουμί τώρα... Το Revolutionary Road δεν είναι μια επαναστατική ταινία!Η ιδέα της προαστιακής ζωής με την επιφανειακή ομοιομορφία και τις μικρές απολαβές σε ουσιαστική ικανοποίηση είναι χιλιοδιασκευασμένη. Αυτό που την κάνει ξεχωριστή όμως είναι το σκηνοθετικό πάτημα πάνω στο εξαιρετικό σενάριο του Justin Haythe (λυπάμαι αλλά δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα του Richard Yates στο οποίο βασίστηκε), το οποίο αφήνει παρασκηνιακά να δουλεύουν ανατρεπτικές δυνάμεις οι οποίες υποκινούν τις επιθυμίες των πρωταγωνιστών μέχρι την τελική (ανα)τροπή των πραγμάτων, και ανάγουν την μικροαστική αυτή ιστορία της δεκαετίας του '50, σε ένα καθολικότερο κοινωνικό δράμα με το οποίο θα μπορούσε να ταυτιστεί κάθε γενιά. Το σημάδι του χρόνου άλλωστε είναι σχεδόν ανεπαίσθητο.

Κάτω από το πρίσμα των κοινωνικών ταμπού η ανάγκη για ουσιαστική ευτυχία γίνεται αμαρτωλό απωθημένο, την ίδια στιγμή που η ίδια η αμαρτία παραμένει στα σκοτεινά, ένα κοινό μυστικό που συμφέρει να συνεχίζεται! Η αυτοθυσία ακυρώνεται για να καταλήξει ιδιοτελής αλλά όσα χάθηκαν στην πορεία δεν γίνεται να ανακτηθούν εκ νέου. Οι αντοχές των δεσμών αγάπης δοκιμάζονται κι όταν μαζί με τη συνειδητοποίηση της προσπάθειας που δεν ξεκίνησε ποτέ απλώς για να μην αφήσει περιθώρια στην αποτυχία, αποκαλύπτονται μερικές ακόμα συγκλονιστικές αλήθειες, θα φανεί ξεκάθαρα πόσο εύκολα ή δύσκολα ξανακολλά το ραγισμένο γυαλί.

Για χάρη των εντονότερων συναισθηματικών ξεσπασμάτων, ο Mendes ξεφεύγει από τη σκηνοθεσία της κλειδαρότρυπας που τον ανέδειξε στο American Beauty, και περνά σε πιο εκτεθειμένες γραμμές, φέρνοντας στο προσκήνιο την οργή και κάθε καταπιεσμένο απωθημένο, δίνοντας συγχρόνως αρκετό παρασκηνιακό χώρο για τη συσσώρευση των προσώπων και των συναισθημάτων που θα κάνουν την τελική διαφορά. Στη σειρά από τις εύθραυστες σχέσεις, θα ξεχωρίσει με δεξιοτεχνικά καλυμμένο τρόπο η καταιγιστική ερμηνεία της Winslet για να καπελώσει πάμπολλες φορές τον DiCaprio που πασχίζει να εκμεταλλευτεί τα ξεσπάσματα οργής για να σταθεί ο κατάλληλος "άνδρας" απέναντί της. Βέβαια, για να μην είμαι άδικος, το σενάριο επιτρέπει ηθελημένα αυτή την ανισότητα για να δημιουργήσει και την ηθογραφική εξήγηση των προβλημάτων του ζευγαριού, οπότε ίσως και η ερμηνεία του DiCaprio να αποτελεί κατόρθωμα. Ειρωνικά πέρα από την παρασκηνιακή σημασία του ζευγαρώματος των δύο ηθοποιών, ίσως εν τέλει ο DiCaprio να ήταν και η κατάλληλη επιλογή για τον ρόλο αυτό .

ΥΓ 1. Η λατρεία μου για την Winslet ξεπερνά πολλά όρια, αλλά προκαλώ τον οποιονδήποτε να με διαψεύσει για τα λεγόμενά μου εν προκειμένω.

ΥΓ 2. Για να μην το παρακάνω κι έχοντας υπ' όψιν το ΥΓ 1, δεν έβαλα στο αρχικό κείμενο την επιθυμία μου να δω την Kate να σηκώνει το χρυσό αγαλματάκι της ακαδημίας. Η πορεία της όμως και το γεγονός ότι στις μισές (σχεδόν) πρωταγωνιστικές της ερμηνείες έχει κερδίσει κι από μια υποψηφιότητα, με κάνουν να πιστεύω ότι η στιγμή αυτή που ονειρεύομαι δεν θα αργήσει πολύ. Δεν ξέρω για φέτος βέβαια...αναμένω και το The Reader!

ΥΓ 3. Σημαντικότερο υστερόγραφο σ' αυτό το πλαίσιο όμως είναι η εξαιρετική ερμηνεία στο δεύτερο ρόλο του Michael Shannon, που αν και εμφανίζεται σε δύο σκηνές μόνο, καταφέρνει να κλέψει την παράσταση με την προσωποποίηση ενός ψυχικά διαταραγμένου ανθρώπου, που δείχνει να κατανοεί τα ρεύματα της κοινωνίας και να αποστασιοποιείται από αυτά, απλώς επειδή δεν θέλει να ζήσει το ίδιο πλασματικά μαζί με τους υποτιθέμενους σώφρονες συνανθρώπους του. Κρίμα που φέτος ανταγωνίζεται τον Heath Ledger, αλλιώς θα τον υποστήριζα σαν το αγαπημένο μου φαβορί για κάθε βραβείο της κατηγορίας αυτής.