Changeling (2008)

Κάποια στιγμή ίσως θα έπρεπε να γράψω κάτι για το πώς τα χρονικά στάδια και οι μηχανισμοί προώθησης μιας ταινίας που προηγούνται της πρεμιέρας της, μπορούν να την καταστρέψουν άδικα, δημιουργώντας ψευδείς προσδοκίες, ξεσκεπάζοντας τα μυστικά της, κ.α. Στο τελευταίο έγκειται και το τρέηλερ που πλέον έχει γίνει τεχνική Εξασφάλισης Εισιτηρίων παρά προσεγμένη διαφήμιση του "προϊόντος". Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, έτσι και με το Changeling, αν δεις το τρέηλερ, είναι σαν να τα 'χεις δει όλα. Η υπόθεση δεν γίνεται απλώς κατανοητή, αλλά παρουσιάζεται εξ ολοκλήρου, η Jolie εκρηγνύται επαρκώς για να ξέρεις πως ακριβώς θα είναι η ερμηνεία της πριν τη δεις, και με αρκετή σιγουριά μπορείς να φτάσεις να συμπληρώνεις τα κενά μέχρι και το φινάλε.

Αυτό που ήρθε σαν ευχάριστη έκπληξη όμως, ήταν η ίδια η εμπειρία της προβολής και το συναίσθημα που αφήνει το τέλος της. Μπορεί λοιπόν να ήξερα ανακατωτά την Ανταλλαγή πριν καν τη δω, και να μη με ξάφνιασε σε καμία φάση με την πλοκή της, αλλά το πλαίσιο που δημιούργησε η υπόθεση συνεκτικά στην πλήρη έκτασή της, άφησε μια ξεχωριστή δυναμική να ξεδιπλωθεί, που θέλοντας και μη σε παρασύρει. Η Jolie ακολουθεί την πεπατημένη αλλά αυτό δεν σε νοιάζει, γιατί όσες φορές και να τη δεις, είναι σπαρακτική. Η παιδική φρικαλεότητα μοιάζει η εύκολη σοκαριστική επιλογή, αλλά δε σε νοιάζει, γιατί κρύβεται με ασφάλεια πίσω από το "αληθινό" της ιστορίας. Τα παιχνίδια εξουσίας, τα δικαστικά, και η "θεία δίκη" παίζουν επικίνδυνα με τα στερεότυπα αλλά δεν σε νοιάζει, γιατί δεν θεωρούνται άδικα ως τα σίγουρα crowd pleaser κινηματογραφικά στοιχεία.

Κι εκεί βγάζω το καπέλο στον Eastwood, γιατί παρόλο που δε με συναρπάζει σαν σκηνοθέτης, και παρά το γεγονός ότι οι σημαντικές αντιρρήσεις που είχα σε σκηνές παραλίγο να μου ανατρέψουν τελείως τη θετική άποψη για την ταινία, κράτησε συγκριτικά με τη χρονική της έκταση, χαμηλούς τόνους και άφησε τη δυνατή ιστορία να μιλήσει από μόνη της. Και φυσικά ό,τι ακούς για τη Jolie, (κι ό,τι έχεις ήδη δει στο τρέηλερ) δεν είναι υπερβολή. Η ερμηνεία της υπερκαλύπτει κάθε άλλο πταίσμα, και για να μην γινόμαστε κουραστικοί, δεν θα αναφερθώ πάλι στα βραβεία που θα μαζέψει, αλλά στο γεγονός ότι θα συζητιέται για πολλά χρόνια μέχρι να γίνει αξέχαστα κλασσική, κι αυτό είναι (ίσως) πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση.

ΥΓ 1. Για να υποστηρίξω ακόμα περισσότερο το συναίσθημα αυτό, θα πω ότι αυτό που κάνει την "εύκολα" εξαιρετική ερμηνεία της Jolie να ξεχωρίζει, είναι ότι μέσα από το σπαραγμό της, διατηρεί μια αξιοπρέπεια που σε κάνει πραγματικά να πιστεύεις ότι η υπόθεση αυτή συμβαίνει σε μία μητέρα τη δεκαετία του '20, στη -σε γενικές γραμμές- αχρονολόγητη ταινία. Σίγουρα είχε πολλές αντίστοιχες ερμηνείες για να βοηθηθεί, αλλά κατάφερε να κάνει το χαρακτήρα και τα ξεσπάσματά του εντελώς δικά της!

ΥΓ 2. Στο παρελθόν έχω υπάρξει αυστηρός μαζί της, αλλά αυτή τη φορά νομίζω δικαίως η Amy Ryan κλέβει το μερίδιο της από την παράσταση.

ΥΓ 3. Αντιθέτως ο ρόλος του Malkovich μου άφησε μια αίσθηση αποτυχίας. Η ερμηνεία του με παραπλάνησε για το πραγματικό ρόλο του, που (νομίζω ότι) προοριζόταν ως μια ανιδιοτελής δύναμη βοήθειας και συμπαράστασης στο δράμα της Jolie, αλλά ο ίδιος "το έπαιξε" πολύ σκοτεινά και καχύποπτα. Κι αν αυτό γίνεται επίτηδες για να υποδηλωθεί όντως μια ιδιοτέλεια πίσω από τη στάση του στην πλοκή τότε καταλήγω σε ακόμα χειρότερη ηθογραφική εξέλιξη. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε και ποτέ, σαν ηθοποιός, αλλά του αναγνωρίζω πολύ καλύτερες ερμηνείες από αυτήν.

ΥΓ 4. Τα κοστούμια και το make-up της Jolie εδώ είναι απερίγραπτα όμορφα. Κρίμα που τα εξωπραγματικά όμορφα χαρακτηριστικά της -ίσως- επισκιάζουν την καταπληκτική δουλειά που έγινε στα τμήματα αυτά. Εγώ πάντως το αναγνωρίζω...

-Αυτή η αφίσα μου άρεσε περισσότερο, αυτή έβαλα...