Βασισμένο αμυδρά στο ομότιτλο βιβλίο της Dorothy Hughes, το In a lonely place, αποτελεί μια πρωτότυπη, για την εποχή, μείξη των μελοδραμάτων με τα φιλμ-νουάρ θρίλερ, και παρόλο που αυτό στάθηκε εμπόδιο σε ένα καλύτερο marketing που θα απέτρεπε την εμπορική του αποτυχία, σήμερα θεωρείται ένας από τους βασικούς λόγους που κάνει την ταινία ανεξίτηλα κλασσική. Βέβαια σημαντικό ρόλο σ' αυτό έπαιξε και η δυναμική παρουσία του Bogart σε μία από τις πιο ανατρεπτικές ερμηνείες της καριέρας του. (Πολλοί θεωρούν το όσκαρ που ήρθε δύο χρόνια αργότερα με το African Queen, σαν καθυστερημένη βράβευση αυτής της ερμηνείας).
Με το ρόλο ενός σεναριογράφου που αναζητά τη χαμένη του έμπνευση, μας δίνεται μια ξεκάθαρη ματιά πίσω από τον επιφανειακά αστραφτερό κόσμο του Hollywood, απ' όπου και ξεκινά μια σεναριακή αναζήτηση των ορίων της ανθρώπινης βιαιότητας και μισαλλοδοξίας. Η επιτυχία της αναζήτησης αυτής έρχεται περισσότερο για να παρασύρει τον ίδιο το θεατή να παίξει με τα δικά του όρια και να αναγνωρίσει τον εαυτό του στους πρωταγωνιστές και το αντίστροφο. Με μια παρόμοια εσωστρεφή προσέγγιση το σενάριο αυτοσαρκάζει την ύπαρξη του χρησιμοποιώντας το σχετικό ρόλο του Bogart, και έτσι απενοχοποιείται κι από τις κατηγορίες που το θέλουν να ξεφεύγει από τις προθέσεις του πρωτότυπου βιβλίου.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως για το θεατή, έρχεται με την εισαγωγή ενός δεύτερου επιπέδου πλοκής η οποία ακολουθεί το μυστήριο ενός φόνου, περιπλέκει τους χαρακτήρες ηθογραφικά, και ανατρέπει σε απροσδιόριστο βαθμό τις εντυπώσεις που πρέπει να αφήνει ο "ήρωας" μιας ταινίας. Στο πλαίσιο αυτό πατά και η τρομακτικά σκοτεινή σκηνοθεσία του Nicholas Ray, που εγκλωβίζει όλες τις αντίρροπες δυνάμεις της ταινίας στον ίδιο χώρο, για να μεγιστοποιήσει τις ερμηνευτικές εντάσεις και τα ηθογραφικά ξεσπάσματα ώστε να μην αφήνουν ασυγκίνητο κανένα.
Τα εύσημα βέβαια αρμόζουν και στη Gloria Grahame που αποτελεί την ευαίσθητη δύναμη της ταινίας, και αναδεικνύει περισσότερο τις αντιθέσεις στο ρόλο του Bogart, ανάγοντας τον στον ιδανικό αντι-ήρωα. Η ερμηνεία της, αν και συζητήθηκε περισσότερο υπό τη σκοπιά των προβλημάτων που είχε η ίδια με τον σύζυγο και σκηνοθέτης της ταινίας, Ray, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ για την δυναμική της, που της επέτρεψε να σταθεί εξαίσια στο κινηματογραφικό ταίρι της με τον Bogart.
ΥΓ. Το In a lonely place άνοιξε εξαίσια το θέμα του παρασκηνίου της δημοσιότητας το 1950, την ίδια χρονιά που ακολούθησαν αντίστοιχα αριστουργήματα όπως το Sunset Blvd, και το All About Eve.
ΥΓ 2. Σε δήλωση του για την αισθητική της νέας του ταινίας "Los Abrazos Rotos", ο Pedro Almodovar ανέφερε ότι θα είναι εμπνευσμένη από την αντίστοιχη αισθητική του In a lonely place και του The Bad and the Beautiful, κάτι που μου δίνει έναν επιπλέον λόγο να ανυπομονώ για την κυκλοφορία της στις αίθουσες.
Με το ρόλο ενός σεναριογράφου που αναζητά τη χαμένη του έμπνευση, μας δίνεται μια ξεκάθαρη ματιά πίσω από τον επιφανειακά αστραφτερό κόσμο του Hollywood, απ' όπου και ξεκινά μια σεναριακή αναζήτηση των ορίων της ανθρώπινης βιαιότητας και μισαλλοδοξίας. Η επιτυχία της αναζήτησης αυτής έρχεται περισσότερο για να παρασύρει τον ίδιο το θεατή να παίξει με τα δικά του όρια και να αναγνωρίσει τον εαυτό του στους πρωταγωνιστές και το αντίστροφο. Με μια παρόμοια εσωστρεφή προσέγγιση το σενάριο αυτοσαρκάζει την ύπαρξη του χρησιμοποιώντας το σχετικό ρόλο του Bogart, και έτσι απενοχοποιείται κι από τις κατηγορίες που το θέλουν να ξεφεύγει από τις προθέσεις του πρωτότυπου βιβλίου.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως για το θεατή, έρχεται με την εισαγωγή ενός δεύτερου επιπέδου πλοκής η οποία ακολουθεί το μυστήριο ενός φόνου, περιπλέκει τους χαρακτήρες ηθογραφικά, και ανατρέπει σε απροσδιόριστο βαθμό τις εντυπώσεις που πρέπει να αφήνει ο "ήρωας" μιας ταινίας. Στο πλαίσιο αυτό πατά και η τρομακτικά σκοτεινή σκηνοθεσία του Nicholas Ray, που εγκλωβίζει όλες τις αντίρροπες δυνάμεις της ταινίας στον ίδιο χώρο, για να μεγιστοποιήσει τις ερμηνευτικές εντάσεις και τα ηθογραφικά ξεσπάσματα ώστε να μην αφήνουν ασυγκίνητο κανένα.
Τα εύσημα βέβαια αρμόζουν και στη Gloria Grahame που αποτελεί την ευαίσθητη δύναμη της ταινίας, και αναδεικνύει περισσότερο τις αντιθέσεις στο ρόλο του Bogart, ανάγοντας τον στον ιδανικό αντι-ήρωα. Η ερμηνεία της, αν και συζητήθηκε περισσότερο υπό τη σκοπιά των προβλημάτων που είχε η ίδια με τον σύζυγο και σκηνοθέτης της ταινίας, Ray, δεν αμφισβητήθηκε ποτέ για την δυναμική της, που της επέτρεψε να σταθεί εξαίσια στο κινηματογραφικό ταίρι της με τον Bogart.
ΥΓ. Το In a lonely place άνοιξε εξαίσια το θέμα του παρασκηνίου της δημοσιότητας το 1950, την ίδια χρονιά που ακολούθησαν αντίστοιχα αριστουργήματα όπως το Sunset Blvd, και το All About Eve.
ΥΓ 2. Σε δήλωση του για την αισθητική της νέας του ταινίας "Los Abrazos Rotos", ο Pedro Almodovar ανέφερε ότι θα είναι εμπνευσμένη από την αντίστοιχη αισθητική του In a lonely place και του The Bad and the Beautiful, κάτι που μου δίνει έναν επιπλέον λόγο να ανυπομονώ για την κυκλοφορία της στις αίθουσες.
No comments:
Post a Comment