Μια ταινία που μου ήρθε από το πουθενά και παρόλο που της πήρε χρόνο για να διώξει τις αρχικές μου επιφυλάξεις, με κέρδισε για τα καλά μέχρι το τέλος της.Βλέπεις, δεν πίστευα ότι θα ξεκολλήσω τον Ryan Reynolds από τον Berg της αγαπημένης πιτσαρίας, ούτε ότι θα συναντούσα την Melissa McCarthy εκτός του Gilmore Girls. Κι όμως όσο κι αν στην αρχή φαίνονται να είναι έξω απ' τα νερά τους, δεν τους παίρνει και πολύ για να προσφέρουν μια εντελώς φρέσκια ερμηνεία (ή πιο σωστά τρεις ερμηνείες!) έκαστος. Άλλωστε η υπόθεση ξεκινά εκκεντρικά σχεδόν αμέσως, για να κομματιαστεί γρήγορα σε κεφάλαια υπο-ιστοριών, που προμηνύουν τα μπερδέματα και τις ακατανόητες -μέχρι πριν το τέλος- συνδέσεις των συμβάντων.
Τις αλλαγές στις ερμηνείες συνοδεύει άψογα το σενάριο και η κινηματογράφηση, που μοιάζουν να αναζητούν μια πολυσυλλεκτική ταυτότητα κάτω από τους πειραματισμούς του σκηνοθέτη John August (κυρίως γνωστού για τις σεναριακές του δουλειές με τον Tim Burton και τους Άγγελους του Charlie). Το γεγονός αυτό βέβαια (συν το ότι οι ίδιοι ηθοποιοί ενσαρκώνουν πολλαπλούς ρόλους), δυσκολεύει σε ορισμένα σημεία τη ροή της ταινίας, και την ευκολία αποδοχής της από το θεατή, μιας και δημιουργείται η αίσθηση ότι παρακολουθείς περισσότερες από μία ταινίες. Και κρίνοντας από το αποτέλεσμα, η πολυσυλλεκτικότητα στο τεχνικό κομμάτι, μάλλον της στερεί ουσιαστικά μία αυτόνομα υβριδική ταυτότητα.
Ωστόσο τα ίδια τα κομμάτια της πλοκής που μοιάζουν να μην κολλάνε (ή ίσως να κολλάνε εξαιρετικά περίεργα) μεταξύ τους, σε αναγκάζουν να ξεπεράσεις το ψεγάδι αυτό, και να κυνηγήσεις τις απαντήσεις στους γρίφους -για το τι πραγματικά συμβαίνει- που εμφανίζονται ο ένας μετά τον άλλο. Μάλιστα το ίδιο το σενάριο παίζει διασκεδαστικά με πολλές από τις θεωρίες που ενδεχομένως να σκεφτείς, εντάσσοντας τις έξυπνα στους διαλόγους που σπρώχνουν την πλοκή σε μεταφυσικά επίπεδα (μην σε ανησυχεί πολύ αυτό).
Στο πλαίσιο αυτό η υπόθεση αναπτύσσεται απότομα με μία επίπεδη κλιμάκωση, που παίζει επικίνδυνα με τα όρια του καθηλωτικού(και ευτυχώς κερδίζει), και δημιουργεί με τον τρόπο αυτό ολοένα και αυξανόμενες προσδοκίες για την επεξήγηση που θα συνδέσει διευκρινιστικά την πλοκή.Μπορεί αυτή να έρχεται αργά για να τονίσει την ανάγκη του ανθρώπου να ξεπεράσει τους βλαβερούς εθισμούς του, αλλά τουλάχιστον προσφέρει στην ταινία μία κατάλληλα διασκεδαστική και λυτρωτική δομή. Κι ένα φινάλε που αναδεικνύει μια πρωτότυπα εναλλακτική προσέγγιση της πραγματικότητας, αφήνοντας μια αίσθηση που συγκρίνεται εν μέρει με τη συναισθηματική κατάληξη των eXistenZ, Ben-X, Primer ...
Τις αλλαγές στις ερμηνείες συνοδεύει άψογα το σενάριο και η κινηματογράφηση, που μοιάζουν να αναζητούν μια πολυσυλλεκτική ταυτότητα κάτω από τους πειραματισμούς του σκηνοθέτη John August (κυρίως γνωστού για τις σεναριακές του δουλειές με τον Tim Burton και τους Άγγελους του Charlie). Το γεγονός αυτό βέβαια (συν το ότι οι ίδιοι ηθοποιοί ενσαρκώνουν πολλαπλούς ρόλους), δυσκολεύει σε ορισμένα σημεία τη ροή της ταινίας, και την ευκολία αποδοχής της από το θεατή, μιας και δημιουργείται η αίσθηση ότι παρακολουθείς περισσότερες από μία ταινίες. Και κρίνοντας από το αποτέλεσμα, η πολυσυλλεκτικότητα στο τεχνικό κομμάτι, μάλλον της στερεί ουσιαστικά μία αυτόνομα υβριδική ταυτότητα.
Ωστόσο τα ίδια τα κομμάτια της πλοκής που μοιάζουν να μην κολλάνε (ή ίσως να κολλάνε εξαιρετικά περίεργα) μεταξύ τους, σε αναγκάζουν να ξεπεράσεις το ψεγάδι αυτό, και να κυνηγήσεις τις απαντήσεις στους γρίφους -για το τι πραγματικά συμβαίνει- που εμφανίζονται ο ένας μετά τον άλλο. Μάλιστα το ίδιο το σενάριο παίζει διασκεδαστικά με πολλές από τις θεωρίες που ενδεχομένως να σκεφτείς, εντάσσοντας τις έξυπνα στους διαλόγους που σπρώχνουν την πλοκή σε μεταφυσικά επίπεδα (μην σε ανησυχεί πολύ αυτό).
Στο πλαίσιο αυτό η υπόθεση αναπτύσσεται απότομα με μία επίπεδη κλιμάκωση, που παίζει επικίνδυνα με τα όρια του καθηλωτικού(και ευτυχώς κερδίζει), και δημιουργεί με τον τρόπο αυτό ολοένα και αυξανόμενες προσδοκίες για την επεξήγηση που θα συνδέσει διευκρινιστικά την πλοκή.Μπορεί αυτή να έρχεται αργά για να τονίσει την ανάγκη του ανθρώπου να ξεπεράσει τους βλαβερούς εθισμούς του, αλλά τουλάχιστον προσφέρει στην ταινία μία κατάλληλα διασκεδαστική και λυτρωτική δομή. Κι ένα φινάλε που αναδεικνύει μια πρωτότυπα εναλλακτική προσέγγιση της πραγματικότητας, αφήνοντας μια αίσθηση που συγκρίνεται εν μέρει με τη συναισθηματική κατάληξη των eXistenZ, Ben-X, Primer ...
2 comments:
Για κάποιο διάστημα κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα η φήμη ότι πρόκειται για τη χειρότερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Κατόπιν διάβασα 2-3 ενδιαφέροντα κείμενα συμπεριλαμβανομένου και του δικού σου που αναστρέφουν αρκετά το κλίμα. Το σίγουρο είναι ότι είμαι πλέον αρκετά περίεργος και θα το δω
η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποια στοιχεία ικανά να σε απωθήσουν, ανάλογα και με τη διάθεση που θα τη δεις.ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ανάλαφρη κινηματογράφηση ενός τόσο σοφιστικέ σεναρίου.Πάντως για μένα ο κίνδυνος έμεινε εντός ορίων και η ιστορία με κέρδισε.ελπίζω να αποδειχθεί μια καλή πρόταση και για σένα!
Post a Comment