Ο βιντεοκλιπάς Charlie Deaux διασκευάζει το "In der Strafkolonie" (In the Penal Colony) του Kafka, φιλτράροντας εκτός τα γεγονότα, και κρατώντας εντός τα συναισθήματα και την ατμόσφαιρα τρόμου που η ανατριχιαστική ιστορία προκαλεί μέχρι την ολοκλήρωσή της. Με φόντο το ερώτημα για τις αντοχές της δικαιοσύνης και τα όρια της άδικης επιβολής της, ανάγει σε σύμβολα ένα φύλακα με ασφυκτική περιβολή, κι ένα γυμνό κρατούμενο διαισθητικά αφημένο στο έλεος του πρώτου και στη μέση μια "μηχανή". Σύμβολα μιας ξεπεσμένης ανθρώπινης δύναμης που κρύβεται πίσω από/παραδίδεται στην υπεροχή της μηχανής, που αναπαράγει σε 12 βασανιστικά στάδια τον ξεπεσμό της ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πριν τα εξαφανίσει επίπονα και οριστικά.
Τα ασπρόμαυρα καρέ δημιουργούν ένα ντελίριο άνισων χρονικά εναλλαγών, με τις λεπτομέρειες που χάνονται ανάμεσα στα δευτερόλεπτα να δημιουργούν ένα σοκαριστικό υπόβαθρο που λόγω ταχύτητας περνά απ' ευθείας στο υποσυνείδητο. Εκεί πατά η επιβλητική μουσική (ή καλύτερα ηχητική) σύνθεση του Lustmord (κ.κ. Brian Williams), που μοιάζει να πυροδοτεί το ήδη εκρηκτικά φρικιαστικό κλίμα των εικόνων. Η κλιμάκωση στην 15 μόλις λεπτών συνολική διάρκειά της, μοιάζει να έρχεται βασανιστικά αργά, αν και παραδόξως στο κατάλληλο σημείο, λίγο μετά το τέλος, λίγο πριν την επόμενη αρχή...
Όλα τα παραπάνω βέβαια μεγεθύνονται με την προϋπόθεση ότι έχεις πρώτα διαβάσει την αυθεντική ιστορία, μιας και μόνο έτσι θα καταφέρεις να βγάλεις άκρη ανάμεσα στις σκοτεινά στυλιζαρισμένες και ακατανόητες εικόνες, και στο θορυβώδες σπηκάζ (κρίμα που δεν υπάρχουν υπότιτλοι πουθενά).
ΥΓ 1. Έχω να νοιώσω τόσο έντονη συναισθηματική αποτροπή από το Saw I. Μόνο που στην περίπτωση του Zoetrope, όλα συμβαίνουν πέραν των εικόνων, στη γωνιά του υποσυνείδητου όπου ο θυμός πνίγεται στον τρόμο και το αντίστροφο. Εξαιρετικό σκηνοθετικό κατόρθωμα με άριστο συνδυασμό μοντάζ.
ΥΓ 2. Η επιλογή μου να δω την ταινία ήρθε πριν τις πρόσφατες σοκαριστικές εξελίξεις με το περιστατικό του Αλέξανδρου, αλλά μετά από αυτό με συγκλονίζει το πόσο επίκαιρη μένει η ιστορία του Kafka και η παρούσα κινηματογραφική διασκευή της, που καταντά μ' αυτά και μ' αυτά σπαρακτική!
Τα ασπρόμαυρα καρέ δημιουργούν ένα ντελίριο άνισων χρονικά εναλλαγών, με τις λεπτομέρειες που χάνονται ανάμεσα στα δευτερόλεπτα να δημιουργούν ένα σοκαριστικό υπόβαθρο που λόγω ταχύτητας περνά απ' ευθείας στο υποσυνείδητο. Εκεί πατά η επιβλητική μουσική (ή καλύτερα ηχητική) σύνθεση του Lustmord (κ.κ. Brian Williams), που μοιάζει να πυροδοτεί το ήδη εκρηκτικά φρικιαστικό κλίμα των εικόνων. Η κλιμάκωση στην 15 μόλις λεπτών συνολική διάρκειά της, μοιάζει να έρχεται βασανιστικά αργά, αν και παραδόξως στο κατάλληλο σημείο, λίγο μετά το τέλος, λίγο πριν την επόμενη αρχή...
Όλα τα παραπάνω βέβαια μεγεθύνονται με την προϋπόθεση ότι έχεις πρώτα διαβάσει την αυθεντική ιστορία, μιας και μόνο έτσι θα καταφέρεις να βγάλεις άκρη ανάμεσα στις σκοτεινά στυλιζαρισμένες και ακατανόητες εικόνες, και στο θορυβώδες σπηκάζ (κρίμα που δεν υπάρχουν υπότιτλοι πουθενά).
ΥΓ 1. Έχω να νοιώσω τόσο έντονη συναισθηματική αποτροπή από το Saw I. Μόνο που στην περίπτωση του Zoetrope, όλα συμβαίνουν πέραν των εικόνων, στη γωνιά του υποσυνείδητου όπου ο θυμός πνίγεται στον τρόμο και το αντίστροφο. Εξαιρετικό σκηνοθετικό κατόρθωμα με άριστο συνδυασμό μοντάζ.
ΥΓ 2. Η επιλογή μου να δω την ταινία ήρθε πριν τις πρόσφατες σοκαριστικές εξελίξεις με το περιστατικό του Αλέξανδρου, αλλά μετά από αυτό με συγκλονίζει το πόσο επίκαιρη μένει η ιστορία του Kafka και η παρούσα κινηματογραφική διασκευή της, που καταντά μ' αυτά και μ' αυτά σπαρακτική!
No comments:
Post a Comment