Το 1985 η ισπανική τηλεόραση ανέθεσε στον Almodóvar να σκηνοθετήσει μια ιστορία του που θα παιζόταν στην εκπομπή "La edad de oro" (Η χρυσή Εποχή), που παρουσίαζε η κριτικός Paloma Chamorro. Ο ίδιος εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και δημιούργησε μια δραματική ιστορία αγάπης και χωρισμού, συμπληρωματική του ¿Qué he hecho yo para merecer esto! που τότε συνέχιζε να κάνει ρεκόρ εισιτηρίων στα ταμεία. Το Tráiler para amantes de lo prohibido (1985) αποτέλεσε μία kitsch επιτομή και φόρο τιμής στις τελενοβέλες των 2 προηγούμενων δεκαετιών. Με εναλλαγή τραγελαφικών διαλόγων και αγαπημένων τραγουδιών bolero, δημιουργεί μια ιστορία που επιδιώκει αποκλειστικά να είναι διασκεδαστική, και το καταφέρνει. Οργανωμένη σε "πράξεις" παρουσιάζεται στα μέτρα ενός θεατρικού μιούζικαλ, που στιγματίζεται έντονα από τις χαρακτηριστικές εκκεντρικότητες του σκηνοθέτη. Την παράσταση κλέβει η Bibí Andersen που κατέχει μερικούς ακόμα περαστικούς, άλλα άκρως ενδιαφέροντες ρόλους στο συνολικό έργο του Almodóvar, κι εδώ ερμηνεύει το τραγούδι-κλειδί της υπόθεσης "Soy lo prohibido"(Είμαι το απαγορευμένο).
Με την μεγάλη διεθνή επιτυχία του ¿Qué he hecho yo..., ο Almodóvar αισθάνθηκε την ανάγκη να στραφεί σε ένα διαφορετικό είδος κινηματογράφου που θα τον βοηθούσε να αναδείξει περισσότερο τις συγγραφικές και σκηνοθετικές του ικανότητες, καθώς και να ασχοληθεί με τομείς της ισπανικής κοινωνίας που έχουν εθνική ταυτότητα, αλλά καταλήγουν να αφορούν τους πάντες μέσω της πανανθρώπινης εξάρτησης στην ηδονή. Το μέσο αυτό θα τον οδηγούσε στην καθιέρωση μιας δικής του υβριδικής κινηματογράφησης, που έκτοτε θα αποτελέσει σήμα κατατεθέν, και θα του δώσει το πάτημα να αρχίσει στα μισά της καριέρας του, ένα συμπληρωματικό οπισθοδρομικό ταξίδι στην φιλμογραφία που τον έκανε γνωστό, δοσμένο εκ νέου κάτω από το καθιερωμένο πλέον αλμοδοβαρικό στίγμα.
Matador (1986)
Στην απαρχή λοιπόν, μιας περισσότερο κλασσικής, για τον ίδιο, εποχής, πιάνεται από το θέμα της ταυρομαχίας για να περάσει συμβολικά σε κάθε ερωτικό παιχνίδι που καταλήγει θυσία (συναισθηματική αλλά και σαρκική) στο βωμό της διεστραμμένης απόλαυσης. Ο αυνανισμός του ταυρομάχου μπροστά σε μια οθόνη γεμάτη από gore σκηνές θέτει το σαδιστικό κλίμα εξ' αρχής. Στο κλίμα αυτό αναπτύσσονται οι βασικές κινητήριες δυνάμεις της ταινίας, που χρησιμοποιούν τα μυστικά και τους ανολοκλήρωτους πόθους για να δημιουργήσουν χαρακτήρες πιόνια - έρμαια στο παιχνίδι τους, την ίδια στιγμή που μια ανώτερη υπερφυσική δύναμη τους ξεσκεπάζει και τους "ευλογεί" με την καταδίκη τους. Το αγαπημένο θέμα της θρησκείας, εμπλουτίζεται με τη σκοτεινή πλευρά του σεξ και της σαρκικής απελευθέρωσης μέσω της σωματικής καταστροφής, με τους ήρωες να πλέκουν ένα σχεδόν μυθικό θρίλερ, από ερωτικές "μάχες" που καταλήγουν σε θάνατο κι από σκοτεινές επιθυμίες που παραμένουν απωθημένα μιας αδύνατης "νίκης". Αναμφισβήτητα η πιο σκοτεινή ταινία του Almodóvar και η πρώτη στην οποία σκηνοθετεί τόσο γραφικές σαρκικές σκηνές πάθους. Στο Matador μοιράζεται για πρώτη φορά τη σεναριακή επιτυχία με τον Jesus Ferrero. Εδώ συναντάμε και μία από τις πιο ολοκληρωμένες ερμηνείες του (μόλις 26 χρόνων τότε) Antonio Banderas.
Ο Almodóvar σχολιάζοντας την ταινία είπε "Οι Ισπανοί σέβονται τον κόσμο των ταυρομαχιών ακόμα περισσότερο κι από τη Θρησκεία. Δοθείσης της ευκαιρίας θα καταδίκαζαν πιο εύκολα ένα ταυρομάχο, παρά τον ιδρυτή της Opus Dei".
Το 1986 ο Pedro μαζί με τον αδελφό του Agustín, εκμεταλλεύονται το νόμο της Pilar Miró που επέτρεπε στους κινηματογραφιστές να ζητούν μέχρι και 50% κάλυψη των εξόδων τους από το κράτος, και ιδρύουν τη δική τους εταιρία παραγωγής την El Deseo, που έκτοτε παράγει κάθε ταινία του Pedro, και πιο πρόσφατα ταινίες άλλων ανεξάρτητων Ισπανών δημιουργών.
Το Matador μπορεί να γνώρισε μεγάλη διεθνή επιτυχία, αλλά στην Ισπανία έγινε δεκτό με ανάμεικτες κριτικές. Για το λόγο αυτό στην επόμενη ταινία του, θέλησε να επιστρέψει σ' αυτό που ήξερε να κάνει καλά, στο μελόδραμα, χωρίς όμως να απαρνηθεί και τις εξελιγμένες σκηνοθετικές του μεθόδους.
La ley del deseo (1987)
Έτσι για άλλη μια φορά ρίχνεται στην κυνήγι των κρυφών πόθων του ανθρώπου, με κυρίαρχες ομοφυλοφιλικές παρεμβάσεις, αυτή τη φορά αντικαθιστώντας την τύχη με τη μοίρα, σαν παράγοντα ευτυχίας, παρουσία των αγαπημένων συγκυριών, που ενώνουν τις υπο-ιστορίες του, πάντα, σε ένα τραγικό ντελίριο συναισθημάτων και καταστάσεων. Το Movida μοιάζει να αναβιώνει εδώ, σαν μια καλλιτεχνική κατάρα, την ίδια στιγμή που το Ne Me Quitte Pas γίνεται πλέον η σπαρακτική επένδυση, στη θέση των -τότε- πανκ ξεσπασμάτων. Για πρώτη φορά ξεγυμνώνει τόσο κυνικά την μοναξιά που ακολουθεί τη χρήση των ναρκωτικών και του ανούσιου σεξ, και παρουσιάζει ένα κόσμο τόσο κατεστραμμένο από τη συναισθηματική εκμετάλλευση, που είναι έτοιμος να αγκαλιάσει τις αποτυχίες του, απλώς γιατί είναι το μόνο που του απομένει. Ακόμα κι αν αυτό τον αναγκάζει να πορεύεται με το μοναδικό νόμο που βολεύει τις πληγωμένες καρδιές...το νόμο του πάθους! Ο Almodóvar αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα μέχρι να βρει το άνοιγμα για την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες, και γι' αυτό η επιτυχία του την ανάγει σε μία από τις σημαντικότερες ανεξάρτητες ταινίες του νεότερου ισπανικού κινηματογράφου. Ευτυχώς η κυκλοφορία της μας χάρισε μερικές εξαιρετικές ερμηνείες, πέραν της σκηνοθετικής και σεναριακής αλμοδοβαρικής ιδιοφυίας πίσω από το σύγχρονο φιλμ-νουάρ αυτό, ανάμεσα στις οποίες η "μανιακή προσέγγιση" στο σχιζοφρενικό ρόλο του Antonio Banderas, η πρώτη εμφάνιση της ανεκδιήγητα καλτ Rossy de Palma, και η πολυεπίπεδη ερμηνεία της Carmen Maura -που σήμερα θα θεωρούταν οσκαρική- που χάρη στη φύση της την ανέδειξε έκτοτε σε ένα από τα δημοφιλέστερα gay icons της Ισπανίας.
Στο επόμενο: Viva Pedro Special - Μέρος 5ο - Η καταξίωση και η διεθνής αναγνώριση!
Με την μεγάλη διεθνή επιτυχία του ¿Qué he hecho yo..., ο Almodóvar αισθάνθηκε την ανάγκη να στραφεί σε ένα διαφορετικό είδος κινηματογράφου που θα τον βοηθούσε να αναδείξει περισσότερο τις συγγραφικές και σκηνοθετικές του ικανότητες, καθώς και να ασχοληθεί με τομείς της ισπανικής κοινωνίας που έχουν εθνική ταυτότητα, αλλά καταλήγουν να αφορούν τους πάντες μέσω της πανανθρώπινης εξάρτησης στην ηδονή. Το μέσο αυτό θα τον οδηγούσε στην καθιέρωση μιας δικής του υβριδικής κινηματογράφησης, που έκτοτε θα αποτελέσει σήμα κατατεθέν, και θα του δώσει το πάτημα να αρχίσει στα μισά της καριέρας του, ένα συμπληρωματικό οπισθοδρομικό ταξίδι στην φιλμογραφία που τον έκανε γνωστό, δοσμένο εκ νέου κάτω από το καθιερωμένο πλέον αλμοδοβαρικό στίγμα.
Matador (1986)
Στην απαρχή λοιπόν, μιας περισσότερο κλασσικής, για τον ίδιο, εποχής, πιάνεται από το θέμα της ταυρομαχίας για να περάσει συμβολικά σε κάθε ερωτικό παιχνίδι που καταλήγει θυσία (συναισθηματική αλλά και σαρκική) στο βωμό της διεστραμμένης απόλαυσης. Ο αυνανισμός του ταυρομάχου μπροστά σε μια οθόνη γεμάτη από gore σκηνές θέτει το σαδιστικό κλίμα εξ' αρχής. Στο κλίμα αυτό αναπτύσσονται οι βασικές κινητήριες δυνάμεις της ταινίας, που χρησιμοποιούν τα μυστικά και τους ανολοκλήρωτους πόθους για να δημιουργήσουν χαρακτήρες πιόνια - έρμαια στο παιχνίδι τους, την ίδια στιγμή που μια ανώτερη υπερφυσική δύναμη τους ξεσκεπάζει και τους "ευλογεί" με την καταδίκη τους. Το αγαπημένο θέμα της θρησκείας, εμπλουτίζεται με τη σκοτεινή πλευρά του σεξ και της σαρκικής απελευθέρωσης μέσω της σωματικής καταστροφής, με τους ήρωες να πλέκουν ένα σχεδόν μυθικό θρίλερ, από ερωτικές "μάχες" που καταλήγουν σε θάνατο κι από σκοτεινές επιθυμίες που παραμένουν απωθημένα μιας αδύνατης "νίκης". Αναμφισβήτητα η πιο σκοτεινή ταινία του Almodóvar και η πρώτη στην οποία σκηνοθετεί τόσο γραφικές σαρκικές σκηνές πάθους. Στο Matador μοιράζεται για πρώτη φορά τη σεναριακή επιτυχία με τον Jesus Ferrero. Εδώ συναντάμε και μία από τις πιο ολοκληρωμένες ερμηνείες του (μόλις 26 χρόνων τότε) Antonio Banderas.Ο Almodóvar σχολιάζοντας την ταινία είπε "Οι Ισπανοί σέβονται τον κόσμο των ταυρομαχιών ακόμα περισσότερο κι από τη Θρησκεία. Δοθείσης της ευκαιρίας θα καταδίκαζαν πιο εύκολα ένα ταυρομάχο, παρά τον ιδρυτή της Opus Dei".
Το 1986 ο Pedro μαζί με τον αδελφό του Agustín, εκμεταλλεύονται το νόμο της Pilar Miró που επέτρεπε στους κινηματογραφιστές να ζητούν μέχρι και 50% κάλυψη των εξόδων τους από το κράτος, και ιδρύουν τη δική τους εταιρία παραγωγής την El Deseo, που έκτοτε παράγει κάθε ταινία του Pedro, και πιο πρόσφατα ταινίες άλλων ανεξάρτητων Ισπανών δημιουργών.
Το Matador μπορεί να γνώρισε μεγάλη διεθνή επιτυχία, αλλά στην Ισπανία έγινε δεκτό με ανάμεικτες κριτικές. Για το λόγο αυτό στην επόμενη ταινία του, θέλησε να επιστρέψει σ' αυτό που ήξερε να κάνει καλά, στο μελόδραμα, χωρίς όμως να απαρνηθεί και τις εξελιγμένες σκηνοθετικές του μεθόδους.
La ley del deseo (1987)
Έτσι για άλλη μια φορά ρίχνεται στην κυνήγι των κρυφών πόθων του ανθρώπου, με κυρίαρχες ομοφυλοφιλικές παρεμβάσεις, αυτή τη φορά αντικαθιστώντας την τύχη με τη μοίρα, σαν παράγοντα ευτυχίας, παρουσία των αγαπημένων συγκυριών, που ενώνουν τις υπο-ιστορίες του, πάντα, σε ένα τραγικό ντελίριο συναισθημάτων και καταστάσεων. Το Movida μοιάζει να αναβιώνει εδώ, σαν μια καλλιτεχνική κατάρα, την ίδια στιγμή που το Ne Me Quitte Pas γίνεται πλέον η σπαρακτική επένδυση, στη θέση των -τότε- πανκ ξεσπασμάτων. Για πρώτη φορά ξεγυμνώνει τόσο κυνικά την μοναξιά που ακολουθεί τη χρήση των ναρκωτικών και του ανούσιου σεξ, και παρουσιάζει ένα κόσμο τόσο κατεστραμμένο από τη συναισθηματική εκμετάλλευση, που είναι έτοιμος να αγκαλιάσει τις αποτυχίες του, απλώς γιατί είναι το μόνο που του απομένει. Ακόμα κι αν αυτό τον αναγκάζει να πορεύεται με το μοναδικό νόμο που βολεύει τις πληγωμένες καρδιές...το νόμο του πάθους! Ο Almodóvar αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα μέχρι να βρει το άνοιγμα για την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες, και γι' αυτό η επιτυχία του την ανάγει σε μία από τις σημαντικότερες ανεξάρτητες ταινίες του νεότερου ισπανικού κινηματογράφου. Ευτυχώς η κυκλοφορία της μας χάρισε μερικές εξαιρετικές ερμηνείες, πέραν της σκηνοθετικής και σεναριακής αλμοδοβαρικής ιδιοφυίας πίσω από το σύγχρονο φιλμ-νουάρ αυτό, ανάμεσα στις οποίες η "μανιακή προσέγγιση" στο σχιζοφρενικό ρόλο του Antonio Banderas, η πρώτη εμφάνιση της ανεκδιήγητα καλτ Rossy de Palma, και η πολυεπίπεδη ερμηνεία της Carmen Maura -που σήμερα θα θεωρούταν οσκαρική- που χάρη στη φύση της την ανέδειξε έκτοτε σε ένα από τα δημοφιλέστερα gay icons της Ισπανίας.Στο επόμενο: Viva Pedro Special - Μέρος 5ο - Η καταξίωση και η διεθνής αναγνώριση!
No comments:
Post a Comment