I Am Legend (2007)

Όλοι μας έχουμε σκεφτεί σε κάποιο πλαίσιο, πώς θα ήταν να ήμασταν ο τελευταίος άνθρωπος στην γη. Πόσες απεριόριστες δυνατότητες θα είχαμε και πόσο απέραντα θα διασκορπιζόταν η ελευθερία των επιλογών μας. Ποια άτομα θα επιλέγαμε για παρέα, και τι αντικείμενα θα μας περιστοίχιζαν.

Πολύ λίγοι από εμάς έχουν σκεφτεί όμως πως θα ήταν να ξυπνάς χωρίς να το θέλεις σε έναν κόσμο άδειο από φυσιολογική ανθρώπινη ζωή, όπου τα πάντα είναι μολυσμένα και παρατημένα, ο πολιτισμός δίνει την θέση του στη ζούγκλα, και η φαινομενική ασφάλεια χάνεται όταν πέφτει το σκοτάδι και πρέπει να ζήσεις σαν ζώο κρυμμένο στην σπηλιά του για να προστατευτείς από τα πραγματικά θηρία που κυκλοφορούν έξω, που είναι μεταλλαγμένα και μολυσμένα υπολείμματα της ανθρώπινης ράτσας, και δεν ξέρουν να μοιράζονται τον χώρο με κανέναν άλλο.

Το σενάριο δεν είναι πρωτότυπο, μιας και βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Richard Matheson το οποίο μάλιστα έχει γίνει άλλες δύο φορές ταινία (The last man on earth (1964), The Ωmega man(1971)), και αναμφισβήτητα έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλές άλλες. Παρόλα αυτά η συγκεκριμένη μεταφορά, ξεφεύγει αρκετά από το βιβλίο, και εμπλουτίζεται με αρκετά (χωρίς πολλές υπερβολές) CGI εφέ, τα οποία της δίνουν ορισμένες φορές την όψη βιντεοπαιχνιδιού, αλλά είναι πολύ προσεγμένα ώστε να γίνονται απαραίτητα.

Ο ρόλος του Will Smith είναι επίσης προσεγμένος και χαίρομαι πολύ που βλέπω με κάθε ταινία του πόσο ωριμάζουν οι ερμηνείες του, σε σημείο που έχει καταφέρει να περάσει πολύ όμορφα από τις ερμηνείες ατάκας και στυλ, στις ερμηνείες που επιστρατεύει τις κινήσεις των χεριών και τις εκφράσεις του προσώπου για να πλαισιώσει πλήρως τον ρόλο του. Βέβαια το σενάριο χειραγωγεί πολύ τον χαρακτήρα του, και δεν εξερευνά καινούργιες ψυχολογικές καταστάσεις, από αυτές που κάθε θεατής σκέφτεται πως θα περνούσε σε αντίστοιχα περιστατικά.

Αυτό οφείλεται καθαρά στο γεγονός ότι τα studios θέλουν να πλασάρουν την ταινία ως mainstream, που δεν ανήκει σε συγκεκριμένο είδος, με αποτέλεσμα να μοιράζεται ορισμένες φορές άδικα, στα είδη της επιστημονικής φαντασίας, του θρίλερ και της κοινωνικής, κάτι που μπορεί να προσελκύει διαφορετικούς θεατές αλλά πιθανώς τους αφήνει όλους ανικανοποίητους που περίμεναν κάτι παραπάνω.

Σε τελική ανάλυση η ταινία είναι αρκετά καλή, αλλά στενοχωριέμαι να βλέπω τέτοιες μεγάλες παραγωγές που έχουν την υποστήριξη μεγάλων studios να κάνουν τόσο μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, κι άλλες παρόμοιες ανεξάρτητες, όπως το εκπληκτικό Children of Men να περνούν απαρατήρητες.

The Kingdom (2007)

Χρήμα Πλούτος Δύναμη Κυριαρχία.Προκατάληψη. Ένα βασίλειο απο μαύρο χρυσό γεννιέται. Η γαλήνη είναι επιφανειακή και κάθε ίχνος ασφάλειας χαμένο. Χρόνια ολόκληρα άνθρωποι γεννιούνται, πεθαίνουν, σκοτώνονται χωρίς να φέρουν καμία αλλαγή. Η εξουσία αλλάζει χέρια αλλά ποτέ δεν χάνεται. Ο χρόνος εγκαθιδρύει το σύστημα και το σύστημα νικά ακόμα και τον χρόνο.

Από τη μία κάθετι ρευστό, κι απο την άλλη η ακλώνητη επιθυμία του ανθρώπου για υπερίσχηση. Παιχνίδια επιβίωσης μοιρασμένα σε Ανατολή και Δύση, τρέχουν φανερά ή υποβόσκουν αφήνοντας πίσω τους αθώα θύματα. Απώλιες απο παντού, άλλες που αφορούν στις ζωές ανθρώπων που βρίσκονται στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή, κι άλλες που γίνονται θεμιτά και μέσα στον φανατισμό και την προσήλωση τους, κρύβουν έναν ανώτερο σκοπό που μόνο λίγοι είναι σε θέση να κατανοήσουν.

Όταν η ιστορία φτάσει στο επόμενο σημείο καμπής της, μια επανάσταση θα οργανωθεί κρυφά και θα ποτιστεί με αίμα αθώων ανάμεσα σε ενόχους. Σ’ αυτό το φαινόμενο οι προκαταλήψεις ωθούν το μίσος και την ανάγκη για εκδίκηση στα άκρα, και μόνο μια ευαίσθητη καρδιά μπορεί να λυγίσει μπροστά στον πόνο και στον τρόμο που τα σκοτεινά αυτά συναισθήματα προκαλούν. Μα δυστυχώς στον βασίλειο του πολέμου, κάθε ευαίσθητη καρδιά παύει να χτυπά.

Πολύ καλή η προσπάθεια του συγγραφέα Matthew Michael Carnahan και του σκηνοθέτη Peter Berg που πλαισιώνουν αυτην την ημι-ανεξάρτητη παραγωγή, και φέρνουν τον αμερικανικό κινηματογράφο, λίγο πιο κοντά σε ανοιχτόμυαλα σενάρια. Από πολύ νωρίς ο θεατής διαμορφώνει ένα πλαίσιο προκατάληψης για να αντιμετωπίσει τα πρόσωπα και τις καταστάσεις της ταινίας, σύμφωνα με το οποίο οι Αμερικανοί είναι οι κακοί της μιας πλευράς που θέλουν να βλέπουν τον εαυτό τους σαν σωτήρες ολόκληρου του κόσμου, που νομίζουν πως τους ανήκει, και παρουσιάζονται ως οι σωστοί και εξειδικευμένοι να αντιμετωπίσουν κάθε κατάσταση καλύτερα από κάθε άλλον, κι από την άλλη οι φανατισμένοι ανατολίτες, που το μίσος στην καρδιά τους είναι τέτοιο, που δεν διστάζουν να δώσουν την ζωή τους άσκοπα, παρασύροντας μαζί τους στο θάνατο εκατοντάδες αθώους.

Μαζί με τους ήρωες της ταινίας όμως συνειδητοποιούμε πολύ αργότερα, πως η γκάμα των ανθρωπίνων συναισθημάτων είναι η ίδια παντού, και μπορεί ο τρόπος με τον οποίο χαιρόμαστε, πονάμε, εκδικούμαστε, να είναι διαφορετικός, αλλά το γέλιο και το δάκρυ σημαδεύουν το ίδιο κάθε ανθρώπινη ψυχή. Όταν πια απαλλαχτούμε τελείως από τις στερεότυπες πλοκές, αυτό που μένει είναι μια δυνατή ιστορία, γεμάτη από κάθε λογής συναίσθημα, με στέρεες ερμηνείες πάνω σε εύθραυστους ρόλους, όμορφες σεναριακές συνδέσεις των γεγονότων που προκαλούν αυθεντικά συναισθήματα, κι ένα κατάλληλα επιλεγμένο καστ με αρχηγό τον χαμαιλέοντα Jamie Foxx, την πιο αγαπημένη πράκτορα της τηλεόρασης Jennifer Garner, τον καλό Chris Cooper που τρελαίνεται να παίζει τον κακό, και τον όλο εκπλήξεις Jason Bateman του Arrested Development.

ΥΓ. Η ταινία ξεκινά με μια εντυπωσιακή εξιστόριση της ανόδου της Ανατολής, τον συνδυασμό του πετρελαίου με το όνομα της και την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας της σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο μέσα στην πάροδο των χρόνων, παρουσιασμένη με όμορφα εφέ και εντυπωσιακό μοντάζ. Ρίξ'τε μια ματιά σ' αυτό το βίντεο και θα καταλάβετε τι εννοώ (The Kingdom - first 4 minutes)

ΕΡΤ - Νέα σελίδα στην ιντερνετική ιστορία

Μπορεί να μην είναι κριτική αλλά ίσως ενδιαφέρει αρκετούς από εσάς. Η ΕΡΤ άνοιξε έναν νέο ιστοχώρο στον οποίο γίνεται η ιντερνετική δημοσιοποίηση του αρχείου της. Συνοδευόμενη απο αποσπάσματα γνωστών ποιημάτων που υποδηλώνουν την σημασία της προστασίας του παρελθόντος μας για ένα πιο στέρεο βήμα στο μέλλον μας, παρουσιάζονται πολύ σημαντικές πληροφορίες για την διαδικασία της ψηφιακής αρχειοθέτησης, και γίνονται διαθέσιμα για πρώτη φορά αρχεία απο ιστορικές πλέον εκπομπές της ΕΡΤ.

το interface του είναι απλό και διαθέτει τόσο ταξινομημένες λίστες με βάση την κατηγορία, αλλά και επιλογή αναζήτησης για γρηγορότερη και ευκολότερη πρόσβαση στα αρχεία. Κάθε αρχείο περιστοιχίζεται απο όλες τις σημαντικές πληροφορίες, ενώ υπάρχει και η δυνατότητα προβολής φωτογραφιων, storyboard, κεφαλαιοποιήση και πλήρης ανάλυση για πιο ολοκληρωμένη προβολή.

Ριξ'τε μια ματιά στο ert-archives.gr και καλή προβολή!

Άλλη μια εξαφάνιση...άλλη μια επιστροφή!

Παραλίγο και θα τον έκλεινα τον μήνα χωρίς ποστ. Κάτι η δίμηνη αναμονή της μεταφοράς της dsl στην καινούργια μου γραμμή, κάτι η σχολή που δεν σταματάει να με εκπλήσσει (δυσάρεστα) και να με τρελαίνει, κάτι και η αφραγκιά που με ανάγκασε να κόψω για λίγο το σίνεμα, και έφτασα στην εξαφάνιση για μια ακόμα φορά.

πλησιάζουν χριστούγεννα όμως και την αγαπημένη μου εποχή του χρόνου δεν θα αφήσω τέτοια προβλήματα να με καταβάλλουν. Πάλι μαζί σας λοιπόν, και ελπίζω η επόμενη εξαφάνιση να αργήσει...

τα λέμε.

The Nanny Diaries (2007)

Όταν το αμερικανικό όνειρο συνάντησε τον ευρωπαϊκό σουρεαλισμό. Όταν τα αμερικανάκια βαρέθηκαν να βλέπουν Scrubs αλλά δεν έπαψαν ποτέ να τρελαίνονται από την ιπτάμενη Mary Poppins, αποφάσισαν να κάνουν μια μείξη, να την πλαισιώσουν με μερικά διάσημα ονόματα, και να εξευρωπαΐσουν την κλασσική αμερικάνικη πατέντα της κοινωνικό-αισθηματικής κομεντί, με χειραγωγούμενα νοήματα-μηνύματα, και ένα τυπικό ευτυχισμένο τέλος με μια δόση πικρίας που λυτρώνει κάθε βασανισμένη ψυχή.

Ας μην είμαστε αυστηροί όμως. Ο αμερικανικός κινηματογράφος ξυπνά, και προσπαθεί να ικανοποιήσει ένα ευρύτερο κοινό, και το αποτέλεσμα μπορεί να παραμένει ανάλαφρο, αλλά σίγουρα ενθαρρυντικό.

Αν μη τι άλλο τον σκοπό του τον πετυχαίνει. Μας χαρίζει δυο ώρες ευχάριστες, παρακολουθώντας την ζωή από τον καναπέ, αφήνοντας τους ήρωες να ασχολούνται με τα σημαντικότερα-ασήμαντα ανθρωπολογικά φαινόμενα συμπεριφοράς με αναφορές σε ταξικές, επαγγελματικές, κοινωνικές και γεωγραφικές διαφορές.

Και το καστ αν και φορές αταίριαστο, καταφέρνει να κερδίσει την προσοχή μας. Μπορεί οι ρόλοι να έχουν επιλεχθεί επίτηδες τόσο στερεοτυπικά, αλλά καθένας ηθοποιός δίνει κάτι από τον εαυτό του στο ρόλο και μας αναγκάζει να δούμε λίγο πιο βαθιά από τα στερεότυπα.

Η Laura Linney με τις τόσο γλυκείες της ερμηνείες, δίνει άλλη μια φορά μαθήματα υποκριτικής αξιοπρέπειας. Ο Chris Evans ξέρει καλά να γίνεται το οφθαλμόλουτρο αν και πιο συμμαζεμένος εδώ. Μια ευχάριστη φρέσκια έκπληξη της Alicia Keys σε έναν μικρό ρόλο, και τέλος η Scarlett Johansson… το κορίτσι που κάνει τις γυναίκες να την ζηλεύουν και τους άντρες να λιώνουν. Την αγαπάτε ή την μισείτε, η ουσία είναι ότι η ικανότητα της να ερμηνεύει τα πάντα είναι εκπληκτική. Μάλιστα η χρονική εξέλιξη της καριέρας της σε συνδυασμό με τις υποκριτικές τις επιλογές το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα. Περιμένω πως και πως τον ρόλο που θα της χαρίσει το χρυσό αγαλματάκι…