Una Giornata particolare - aka A Special Day (1977)

Την ημέρα που φασισμός και ναζισμός έγιναν ένα κι όλη η Ιταλία γιόρταζε στους δρόμους την ελπιδοφόρα συμμαχία, πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα η μοναξιά έβρισκε κι αυτή το ταίρι της. Ένα ταίριασμα περίεργο, όπως αρμόζει σε καθετί απροσδόκητο. Ένας εύθραυστος δεσμός που συνδέει δύο κόσμους για μια στιγμή στην αιωνιότητα.

Το φάντασμα της αυταρχικότητας πίσω από κάθε δειλή κίνηση, και μια δικτατορική φωνή στην θέση της συνείδησης που είναι έτοιμη να υποκύψει στον πειρασμό. Φιγούρες φοβισμένες, με μια δέσμη φωτός ανάμεσά τους, συγκρατούν την απόστασή τους. Αλλάζουν σκηνικά και προκαλούν την τύχη τους, σε ένα παιχνίδι σαγηνευτικό, σχεδόν εθιστικό.

Ένα δράμα που παγιδεύει τους ήρωες σε ένα ειδυλλιακά άδειο σκηνικό, που κλείνει απειλητικά ολόγυρα τους, αναγκάζοντας τις σκιές τους να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν τον φόβο της απομόνωσης. Για μια στιγμή οι φωνές σταματούν, το σκοτάδι φωτίζεται, τα παράθυρα ανοίγουν και ο χώρος απελευθερώνεται για να χωρέσει ένας έρωτας που ξεπερνάει το συμβατικό, και καταλύει κάθε απόσταση, κάθε απωθημένο, κάθε φραγμό.

Όταν η σκιά επιστρέψει, όλες οι αλλαγές σκεπάζονται στο σκοτάδι. Το κενό γεμίζει με φωνές, ο χώρος με σώματα, κι ο χρόνος που για μια στιγμή σταμάτησε, επιστρέφει συνεπής στο σταθερό του ταξίδι. Τα αντικείμενα αποκτούν την ουσία τους και πάλι, και ο αέρας ξεπλένει την ατμόσφαιρα από τα παράνομα συναισθήματα.

Κάτω από την σκιά όμως, οι αλλαγές που δεν φαίνονται υπάρχουν, το δέρμα αγκαλιάζει τα αποτυπωμένα σημάδια του ξένου αγγίγματος, και η ανανεωμένη ψυχή κάθεται δίπλα στο παράθυρο και ατενίζει την χαμένη της μοίρα. Κι αυτή φεύγει μακριά μαζί με τον άνεμο. Ίσως κάποτε να συναντηθούν και πάλι, ίσως και ποτέ. Η ιστορία που γράφεται στις καρδιές δεν σβήνεται όμως, κι όταν όλος ο κόσμος θα θυμάται μια ιστορική μέρα, δύο αταίριαστα ιδανικοί εραστές θα έχουν στην θέση της μια μέρα ξεχωριστή…

Oscar Fever

Λίγες ώρες πριν την μεγάλη απονομή κι είπα κι εγώ να πάρω θέση με τις δικές μου προτιμήσεις στα φετινά βραβεία της ακαδημίας. Δεν θα παρουσιάσω την αναλυτική λίστα, παρά μόνο τις κατηγορίες στις οποίες έχω δει τις περισσότερες αν όχι όλες τις ταινίες, κι αυτές που νομίζω ότι έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα.

Best Picture Oscar Nominees
Atonement
Juno
Michael Clayton
No Country For Old Men
There Will Be Blood

Ποντάρω στο No country for old men
Θα ήθελα το Atonement (αντιπροσωπεύει περισσότερο την τωρινή μου κατάσταση)
Ονειρικό βραβείο στο Juno
Δεν θέλω το Michael Clayton

Best Director Oscar Nominees
Julian Schnabel - Diving Bell And The Butterfly
Jason Reiteman - Juno
Tony Gilroy - Michael Clayton
Joel & Ethan Coen - No Country For Old Men
Paul Thomas Anderson - There Will Be Blood

Ποντάρω στους Αδελφούς Coen
Θα ήθελα τους Αδελφούς Coen
Ονειρικό βραβείο στον Jason Reiteman του Juno
Δεν θέλω τον Tony Gilroy

Best Actor Oscar Nominees
George Clooney - Michael Clayton
Daniel Day Lewis - There Will Be Blood
Johnny Depp - Sweeney Todd
Tommy Lee Jones - In The Valley of Elah
Viggo Mortensen - Eastern Promises

Ποντάρω στον Daniel Day Lewis
Θα ήθελα τον Daniel Day Lewis
Ονειρικό βραβείο στον Daniel Day Lewis
Δεν θέλω τον Johnny Depp (μην τρελαθούμε, έχει αγνοηθεί για πολύ καλύτερους ρόλους από τον Todd, πόσο μάλλον τώρα)

Best Actress Oscar Nominees
Cate Blanchett - Elizabeth
Julie Christie - Away From Her
Marion Cotillard - La Vie En Rose
Laura Linney - The Savages
Ellen Page - Juno

Ποντάρω στην Julie Christie
Θα ήθελα την Cate Blanchett
Ονειρικό βραβείο στην Ellen Page (τι ταλέντο το 20-χρονο…)
Δεν θέλω την – τις θέλω όλες

Best Supporting Actor Oscar Nominees
Casey Affleck - Assassination of Jesse James By The Coward Robert Ford
Javier Bardem - No Country For Old Men
Philip Seymour Hoffman - Charlie Wilson's War
Hal Holbrook - Into The Wild
Tom Wilkinson - Michael Clayton

Ποντάρω στον Javier Bardem
Θα ήθελα τον Casey Affleck (η αποκάλυψη της χρονιάς)
Ονειρικό βραβείο στον Hal Holbrook (έχω καιρό να συγκινηθώ έτσι με ερμηνεία)
Δεν θέλω τον Philip Seymour Hoffman (αν και ήταν το μόνο καλό στοιχείο στην ταινία, το ναυάγιο της ταινίας τον παίρνει κάτω μαζί του)

Best Supporting Actress Oscar Nominees
Cate Blanchett - I'm Not There
Ruby Dee - American Gangster
Saoirse Ronan - Atonement
Amy Ryan - Gone Baby Gone
Tilda Swinton - Michael Clayton

Ποντάρω στην Cate Blanchett
Θα ήθελα την Cate Blanchett
Ονειρικό βραβείο στην Saoirse Ronan (εκπληκτική)
Δεν θέλω την Amy Ryan (απορώ και για την υποψηφιότητά της)

και μερικά ακόμα αγαπημένα:

Best Original Screenplay: Juno
Best Adapted Screenplay: Atonement
Best Achievement in Cinematography: Atonement
Best Achievement in Editing: Into the wild
Best Achievement in Art Direction: Atonement
Best Achievement in Costume Design: Elizabeth - The Golden Age
Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score: Atonement (διαφωνεί κανείς γι' αυτό;;;)

Juno (2007)

Όλα άρχισαν με μια καρέκλα. Ένα κρύο δωμάτιο στην μέση του χειμώνα και η πρώτη αγάπη δυο νέων που ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων που πέφτουν, στην μυρωδιά της βροχής, στα ίχνη γρήγορων βημάτων στην λάσπη, ζέσταναν τον κόσμο τους δημιουργώντας μια νέα ζωή. Ανάσες από μέντα και άβολες αγκαλιές, τρεμάμενα τραγούδια και δάκρυα που στεγνώνουν στην άκρη του ματιού, ελπίδες σε απόγνωση και νέες ευκαιρίες για ασυμβίβαστες αγάπες.

Μια τρυφερή στιγμή, απλώνεται σε τέσσερις εποχές. Χιόνι με πουλόβερ και ήλιος με κοντά σορτσάκια, αλλά το τρέξιμο πάντα ίδιο για όσους κυνηγούν την ευτυχία. Οικογένειες που ξεπερνούν τα στερεότυπα, οικογένειες που ξεπερνούν τις μορφές, οικογένειες μιας ολόκληρης ζωής, οικογένειες της μιας στιγμής. Άλλες προσπαθούν να διατηρήσουν την μορφή τους, κι άλλες να ξεφύγουν από αυτή.

Το παντοτινό γίνεται εφήμερο, και τα λόγια φθίνουν εύκολα. Κι αν η ευτυχία που περίμενες, μπει στην ζωή ενός άλλου; Πόσα χρωστούμενα συναισθήματα μπορείς να αντέξεις; Η αναζήτηση του ιδανικού συντρόφου στην εξερεύνηση της ατομικότητας. Η συνειδητοποίηση των κεκτημένων στην απώλεια αυτών που δεν θέλαμε πραγματικά ποτέ.

Μια μικρή θεά γαντζώνεται στην αθωότητά της κι αγκαλιάζει το ανθρώπινο, διαλέγει σύντροφο και φτιάχνει οικογένειες, ζει στις πίκρες που δεν προορίζονταν για εκείνη, και γεννά την ευτυχία για να την μοιράσει απλόχερα όπου την έχουν ανάγκη. Δεν ζητάει τίποτα… μόνο κάθεται κάτω από ένα δέντρο και τραγουδά για τις εποχές που αλλάζουν. Κι αν τύχει κάποιος να ακούσει το τραγούδι της και να την συνοδεύσει, είναι απλά ευτυχισμένη.

Κι όλες οι δροσερές ανάσες ανακατεύουν τα φύλλα των δέντρων, κι όλα τα ζεστά φιλιά ανθίζουν τα λουλούδια, κι όλες οι εποχές περνούν στην σειρά, κι αλλάζουν το σκηνικό μιας σκηνής που δεν φοβάται την επανάληψη.

ΥΓ 1:δεν θα αναφερθώ σε οτιδήποτε τεχνικό της ταινίας ή σε ερμηνείες μιας και σε όσο εκπληκτικά επίπεδα κινούνται και τα δύο, είναι τα νοήματα και τα συναισθήματα της ταινίας που εγκλωβίζουν τον θεατή στον κόσμο της.

ΥΓ 2:περασαν σχεδόν 2 μήνες από τότε που είδα την ταινία και σκεφτόμουν πως είναι κρίμα που δεν έγραψα κάτι νωρίτερα όταν είχα πολλά περισσότερα να πω, αλλά τώρα συνειδητοποιώ πως έτσι είναι καλύτερα. Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις γι’ αυτήν την ταινία. Είναι μαγική από μόνη της και σίγουρα ακόμα κι αν δεν σας κερδίσει ολοκληρωτικά, θα αφήσει ην δική της μαγεία στην καρδιά σας, να σας ακολουθεί για πάντα χωρίς να το καταλάβετε.

Την πιο πλήρη κριτική άλλωστε την διάβασα σε ένα ξένο περιοδικό και νομίζω τα λέει όλα:

“Juno-This year’s Little Miss Sunshine, only better…”

Yet another new look

Όσοι παρακολουθούν το blog από το ξεκίνημά του, θα θυμούνται τις διάφορες αλλαγές στα themes που σχεδιάζω κατά καιρούς. Το ίδιο γνωστή είναι κι η αγάπη μου για τα θέματα με μαύρο φόντο και πολύχρωμες αντιθέσεις. Με την πρώτη ευκαιρία και τον πρώτο ελεύθερο χρόνο στα χέρια μου επέστρεψα στις προτιμήσεις μου όπως μπορείτε να δείτε. Οι γραμμές και η γενική διαμόρφωση παρέμεινε η ίδια αλλά το θέμα στην ουσία του άλλαξε. Ελπίζω να βρείτε το ίδιο ικανοποιητική την νέα εμφάνιση του blog όσο εγώ. Επίσης αν έχετε βαρεθεί τον τρόπο που δείχνει το δικό σας blog και θέλετε βοήθεια να το αλλάξετε στείλ' τε μου ένα e-mail και θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.

Στον επόμενο ελεύθερο χρόνο της ημέρας θα ανεβούν κι οι επόμενες κριτικές,έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...

Διάλειμμα για Παιχνίδι

Μιας και τα blog μου έχουν πολύ αυστηρώς εξειδικευμένες θεματολογίες το καθένα, δεν είχα συμμετάσχει ποτέ σε κάποιο blogoπαίχνιδο. Άλλωστε ποτέ δεν μου είχε γίνει άμεσο request. Θα ευχαριστήσω λοιπόν τον xipasmeno που μου έκανε την πρώτη επίσημη πρόταση σε ένα παιχνίδι που βρήκα αρκετά ενδιαφέρον. Βάσει αυτού παραθέτω την 6^η, την 7^η και την 8^η περίοδο της σελίδας 123 του πιο κοντινού στην βιβλιοθήκη μου βιβλίου. Μιας και το ράφι που έχω μπροστά μου έχει τόσα βιβλία κοντά σε μένα, διαλέγω αυτό που είναι πιο κοντά στον κινηματογράφο για να μην ξεφύγω κι από το ύφος του blog.

Π.Ντ. Τζέιμς – Τα Παιδιά των Ανθρώπων:

«Και μέσα στην χαμηλοτάβανη αίθουσα με τα δοκάρια, έκαιγε μια ηλεκτρική φωτιά που είχε αντικαταστήσει τα μαύρα κάρβουνα και τις φλόγες των κορμών των δέντρων.

Ο Τέο ήταν ο μοναδικός πελάτης.

Ο γηραλέος ταβερνιάρης του σέρβιρε τοπική μπύρα.»

Με την σειρά μου οφείλω να καλέσω 5 άλλους χρήστες στο παιχνίδι αυτό. Ελπίζω να ανταποκριθούν οι: armia, unknown evening star, zamuc, kioy, zisis

Και για να εκμεταλλευτώ αυτό το ποστ θα παίξω άλλο ένα ενδιαφέρον παιχνίδι που ήρθε από μια ανοιχτή πρόταση στο blog της armia. Βάσει αυτού οφείλω να παραθέσω 7 μειονεκτήματα μου. Χωρίς ιδιαίτερη σειρά:

-Είμαι αγχώδης. Άγχος που μπορεί να εμφανιστεί ανα πάσα στιγμή με οποιαδήποτε αφορμή.

-Είμαι κρυψίνος. Μπορώ πολύ εύκολα να κλειστώ στον εαυτό μου κάνοντας την ζωή των ανθρώπων γύρω μου που θέλουν να ξέρουν πως σκέπτομαι, δύσκολη.

-Όσο εύκολα ενθουσιάζομαι με κάτι, το ίδιο εύκολα το βαριέμαι. Πάντα ψάχνω κάτι καινούργιο να μου εξάπτει το ενδιαφέρον.

-Είμαι αναβλητικός. Ειδικά στις αγγαρείες πάντα περιμένω την τελευταία στιγμή για να τις κάνω.

-Δύσκολα δεσμεύομαι στις υποσχέσεις που δίνω στον εαυτό μου. (αυτό το δίπλωμα οδήγησης να δω πόσο θα με περιμένει ακόμα)

-Είμαι ακατάστατος. Δεν μ’ αρέσει να μαζεύω το παραμικρό. Ας γίνει πρώτα στο δωμάτιο μου ένας μικρός χαμός και συμμαζεύω μια και καλή.

-Κουκουλώνω πρόχειρα προβλήματα χωρίς να τα επιλύω ριζικά, με αποτέλεσμα ορισμένες φορές να επανέρχονται μαζεμένα προβλήματα από το παρελθόν.

Με την σειρά μου για να μην αγγαρέψω κανέναν (στο πρώτο ήταν μέρος του παιχνιδιού να το προωθήσω σε 5 άτομα. οι φυγόπονοι να μην κατηγορήσετε εμένα), θα αφήσω μια ανοιχτή πρόταση σε όποιον θέλει να πάρει μέρος στα παραπάνω παιχνίδια.

Τα ξαναλέμε σύντομα με την επόμενη κριτική.

Now Voyager (1942)

Στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού, προχωρούν οι καταπιεσμένες επιθυμίες και χτίζουν τοίχους από απωθημένα. Δρόμοι που άλλοι επέλεξαν για μας και συναισθήματα μιας ξένης καρδιάς στην θέση της δικής μας. Ταυτότητες χαμένες ανθρώπων ανολοκλήρωτων, που έζησαν με καθοδήγηση, απόλαυσαν με εντολή και τρελάθηκαν με διαταγές.

Ξεφύλλισμα στο ημερολόγιο μιας βασανισμένης ψυχής, μιας γυναίκας που ζει με δανεικά όνειρα, και κλείνεται σιωπηλά στο καλούπι που η αυταρχικότητα της επιβάλει. Ταξίδι σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα από πειράγματα και απρεπή σχόλια, ανικανοποίητες ανάγκες και κενά ανασφάλειας να καλύπτουν τον εσωτερικό χώρο.

Στο ταξίδι της προς την ελευθερία, θα πετάξει με δανεικά φτερά, και θα ανακατέψει τις αισθήσεις της για να δει με την καρδιά της και να γευτεί με την ψυχή της όση αγάπη χωρά στον ουρανό που η ίδια έπλασε. Θα αγγίξει την ευτυχία με ξένα χέρια θα ακούσει το φεγγάρι να της τραγουδά για μια ζωή ονειρική όσο εκείνη θα γυρίζει τα αστέρια. Κι έτσι όπως θα ταξιδεύει ελεύθερη, θα κολυμπά στην φαντασία της για να γίνει μια σύζυγος χωρίς δικό της άντρα, μια μητέρα χωρίς δικό της παιδί, το χρώμα στα φτερά μιας πεταλούδας, η συνοδευτική ανάσα σε μια νέα ζωή.

Ανάμεσα στα αεράτα φορέματα της ξανθιάς που μένει στον πάνω όροφο, στα γάντια μιας καυτής κοκκινομάλλας, στον υπέρτατο έρωτα που ανθίζει μόνο στο Παρίσι, και στην αγάπη μιας τυφλής κοπέλας για τον πιο πλούσιο φτωχό του κόσμου, ένας άντρας ανάβει δυο τσιγάρα και προσφέρει το ένα στην συνοδό του. Μια βασανισμένη γυναίκα παραδίδει μαθήματα για το πώς προσφέρεις με το να δέχεσαι. Μια ακόμα διαφορετική αγάπη έρχεται από το ’42, για να στοιχειώσει την κλασικότητα του ασπρόμαυρου ανεκπλήρωτου έρωτα. Ένας κόσμος που χωράει την σεξουαλικότητα της Marilyn και την κίνηση της Gilda στην πιο αντισυμβατικά όμορφη γυναίκα, και κρύβει τους έρωτες του Rick και του Charlie σε δυο καρδίες που συγχρονίστηκαν για να χτυπούν μαζί χωριστά.

Ο Laszlo συναντά την έμπνευση του στην γυναίκα που φώτισε όλα τα αστέρια και σκέπασε το φεγγάρι, κι η Judith προλαβαίνει να δει τα όνειρα της πριν συναντήσει τον θάνατο.

The Petrified Forest (1936)

Ο ζωγράφος που αναζητά τις πινελιές του στις σκοτεινές παλέτες ενός πέτρινου δάσους.
Ο φωτογράφος που κλείνει τους φακούς του στους πιο μικρούς κόκκους σκόνης στην απέραντη έρημο.
Ο ποιητής που συνθέτει τους στίχους του στους ήχους του αέρα.
Ο καλλιτέχνης που συναντά την φθαρτή πλευρά του κάτω από έναν σκοτεινό ουρανό γεμάτο ξέθωρα αστέρια.

Άνθρωποι έρμαια του αέρα, της αγάπης, της απελπισίας, της φύσης, παγιδευμένοι στην μέση του πουθενά, στην απέραντη περιπλάνηση σε ένα πυκνό δάσος από άπιαστα όνειρα. Ζωές καταδικασμένες να περνούν στην επανάληψη του καθημερινού, να γεννιούνται στην ακινησία και στην ίδια ακινησία να πεθαίνουν, να μετατρέπονται σε διαφορετικές όψεις της ίδιας παγίδας.

Το νερό που θρέφει τις μηχανές μας, κι ο αέρας που αναστατώνει το μυαλό μας. Η γη που μας εγκλωβίζει κι οι σπίθες που αφαιρούν και δίνουν ζωή. Μια παρτίδα σκάκι με πολύχρωμα ανάπηρα πιόνια, ένα παιχνίδι επιβίωσης στην έρημο της μοναξιάς, μια αναζήτηση για λόγο ύπαρξης, και μια αλυσιδωτή κάθαρση που περνά μέσα από το θάνατο της αγάπης για να νικήσει στη ζωή, και να ελευθερώσει τα καρβουνιασμένα όνειρα από την έρημο του απολιθωμένου δάσους.

Όλα τα σπασμένα κομμάτια θα μπουν στην θέση τους και όλα τα συναισθήματα θα διεκδικήσουν το μέρος τους στις ονειροπόλες καρδιές, σε ένα θεατρικό σκηνικό που ξεπερνά τα όρια του χώρου και κάνει τις απέραντες παγίδες να παρουσιάζονται για πρώτη φορά σαν μονοπάτια που οδηγούν στο πεπρωμένο, και καθαρίζουν τους συννεφιασμένους ουρανούς, σαν αλυσίδες φτιαγμένες από λουλούδια, σαν καταρράκτες από δάκρυα χαράς, σαν τρομακτικά όνειρα πασπαλισμένα με ζάχαρη…

Η τραγική ειρωνεία του πάντα περαστικού Leslie Howard που σημάδευσε ζωές μέσα και έξω από τις μεγάλες οθόνες, η μύηση του Bogey στον κινηματογράφο στην μεγάλη του αρχή για μια καριέρα γεμάτη από διαμάντια, και η θαρραλέα εμφάνιση της βασίλισσας της μεγάλης οθόνης Bette Davis που επιδεικνύει με τον πιο σαγηνευτικό τρόπο, πως με το παίξιμο μόνο των βλέφαρών της μπορεί να παγιδεύσει αιώνια όποιον θέλει μέσα στα μάτια της.

Lars and the real Girl (2007)

Μέσα σε ένα κρύο απόμερο μέρος του μυαλού σου, κλείνεις όλα σου τα συναισθήματα. Τα πιο δυνατά επιβιώνουν και αποδρούν για να σε στοιχειώσουν όσο εσύ προσπαθείς να αποκοπείς από τον κόσμο. Τα πιο αδύναμα μένουν να παλεύουν κάπου στο παρασκήνιο με το υποσυνείδητό σου. Τα πιο πονηρά σου κάνουν πόλεμο νεύρων, με σύμμαχο την φαντασία σου, και φτιάχνουν εικόνες που σ’ αναγκάζουν να κρύβεσαι μέσα στην ντροπή σου. Ανάμεσα σε παραισθήσεις του αληθινού και του ψεύτικου.

Το σώμα σου χάνει κάτω από το δέρμα τις αισθήσεις του, που απέμειναν πιο βαθιά στην σκιά της σιλουέτας σου. Σαν να μην έφτανε αυτό πανοπλίζεις το κορμί σου με στρώματα από υφάσματα και κάνεις ακόμα και το έργο του αέρα να σε χαϊδέψει αδύνατο.

Εσωτερική αποστροφή, εξωτερική απομόνωση, κοινωνικός μαρασμός, προσωπικό αδιέξοδο.

Όταν όλη σου η ψυχή συσσωρευτεί στον μικρότερο δυνατό χώρο στο κέντρο της ύπαρξης σου, γίνεσαι πρακτικά αόρατος. Μόνο οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν πραγματικά μπορούν να δουν αγνά αυτό που έχεις απογίνει και να προσπαθήσουν να σε σώσουν.

Τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς πόσο η σιωπηλή σου απομάκρυνση αφήνει τεράστια κενά ακάλυπτα πίσω σου; Όταν η κρίση των ανθρώπων γίνεται από ενδιαφέρον κι όχι από συνήθεια; Όταν κάτι άψυχο μικρό μπορεί να ξυπνήσει όλη σου την ύπαρξη, και να αλλάξει ριζικά των τρόπο που αισθάνεσαι ή εκφράζεις τα συναισθήματά σου. Πόση λύτρωση μπορείς να αντέξεις όταν ο πόνος του εφήμερου φαίνεται να καταλαγιάζει; Πόσες θυσίες μπορείς να κάνεις για να φτάσεις να μετατρέψεις τις ανάγκες σου, σε αγκαλιές και τα θέλω σου σε όνειρα που μοιράζονται με πολλούς;

Μια ταινία που δεν έχει σκηνοθετικές εκλάμψεις, και οι ερμηνείες είναι ανθρώπινες. Οι μουσικές δεν ξεπερνούν την φαντασία του καθημερινού soundtrack και η φωτογραφία είναι ωμή σαν την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα του εύθραυστου, του ευαίσθητου, του υπαρκτού… του πλαστικού. Κι όμως πόσα πολλά αναδεικνύονται μέσα από αυτό το καθημερινό ασήμαντα σημαντικό υλικό…πόσα πολλά λέει η ταινία μέσα από τα συναισθήματα που προσπαθεί να κρύψει στο κέντρο της ουσίας της, στην πλαστική της καρδιά.

ΥΓ. ό,τι τόσο ανολοκλήρωτα μου είχε αφήσει κενό το Bark πριν από λίγα χρόνια, ήρθε να μου το συμπληρώσει ο Lars, με την ανάγκη του για ανθρώπινη επαφή που τον ανάγκασε να γίνει ο ίδιος ψεύτικος για να βρει στο ψέμα πιο εύκολα αυτό που ζητούσε. Μακάρι με τα μάτια της καρδιάς μας να βλέπαμε πιο καθαρά. Ίσως η υποκρισία κι η απομόνωση να ήταν λέξεις που θα είχαν μόνο λόγο ύπαρξης σε λεξικά.

ΥΓ 2. Πόσο όμορφα καταφέρνει να μεταμορφωθεί ο Ryan Gosling από ταινία σε ταινία. Είναι μαγικό, σχεδόν εθιστικό…

ΥΓ 3.Πόσο τρομακτικά ανθρώπινη μπορεί να είναι η Emily Mortimer. Είναι ασύλληπτο, σχεδόν ανατριχιαστικό…

Into the wild (2007)

Ένα ταξίδι αλλάζει τις ζωές του ταξιδιώτη και κάθε ανθρώπου που συναντά. Μια κάρτ ποστάλ παίρνει ζωή μέσα σε ένα περιβάλλον που όσο πάει χάνει τα όρια του. Από τις κλειστές αίθουσες των σχολείων, και τον εγκλωβισμό του σπιτιού, στο άπειρο της φύσης, και στην αγκαλιά της μητέρας γης. Από την οικογενειακή βία, στην ανεμελιά του ωραίου.

Άσκοπη περιπλάνηση ή αληθινή αναζήτηση; Αντίδραση στο κατεστημένο ή ανάγκη για εσωτερική επανάσταση; Κοινωνικός αποκλεισμός ή αυτόβουλος εγκλεισμός στις απέραντες πιθανότητες;

Όταν κάψεις όλα σου τα χρήματα, κι αποδεσμεύσεις την ψυχή σου από κάθε υλικό αγαθό, όταν ξαπλώσεις γυμνός στο νωπό χώμα, και κολυμπήσεις στα καθαρά νερά, όταν περιορίσεις τις επιθυμίες σου στις άκρως βιώσιμες, κι αφήσεις τα συναισθήματα σου να εναρμονιστούν με την αύρα της φύσης, όταν κάνεις μικρά διαλείμματα από την απομόνωση σου για να δώσεις νόημα στην ζωή ενός συνανθρώπου σου πριν κλειστείς πάλι στην δική σου αλλαγή, τότε φτάνεις σε μια λύτρωση καθώς περπατάς την γη ξυπόλυτος, όπως έκανε κάποτε ένας θεάνθρωπος και άλλαξε τα πάντα.

Η ανθρώπινη φύση όμως είναι αδύναμη κι άγρια συγχρόνως, και η κατάλυση των επιθυμιών είναι μια πράξη που δεν επιτυγχάνεται μια φορά, αλλά μας ξεζουμίζει καθημερινά. Το σώμα μας είναι φθαρτό κι όσο το παραβλέπουμε αυτό τόσο τα ένστικτα της επιβίωσης αγριεύουν , και μια διαδρομή που προχώρησε εύκολα μπροστά γίνεται αδύνατο να γυρίσει πίσω, αναγκάζοντας μας να μείνουμε για πάντα, παγιδευμένοι στο άγριο.

Όταν ξεκίνησα λίγο πριν τα Χριστούγεννα την αναζήτηση μου στις φετινές οσκαρικές ταινίες, δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ πόσα πολλά αριστουργήματα έκρυβε η φετινή σαιζόν. Ο κινηματογράφος φέτος ζει λαμπρές στιγμές και κάτι μου λέει ότι η βραδιά της 24^ης Φεβρουαρίου θα είναι συναρπαστική. Οι επιλογές είναι τόσες πολλές φέτος, και νομίζω ότι τα φαβορί είναι πιο αμφίρροπα από ποτέ.

Στενοχωρήθηκα που ο Sean Penn δεν είναι στην σκηνοθετική 5άδα των υποψηφίων, μιας κι έχει κάνει εκπληκτική δουλειά, με σκηνοθετικά τεχνάσματα που εναλλάσσουν την ουσία τους μεταξύ του σύνθετου και του απλού, πλάνα που άλλοτε εγκλωβίζουν κι άλλοτε απελευθερώνουν βάσει σεναρίου, και με μια ντοκυμαντερίστικη ματιά που αναδεικνύει κάθε πτυχή της φύσης απογυμνωμένη από τους ανθρώπους, σε αντιδιαστολή με τις βαριές πόλεις και τις εγκλωβιστικές ανθρώπινες σχέσεις. Σε αυτό βέβαια βοηθά και το τόσο ανορθόδοξα καλοφτιαγμένο μοντάζ.

Αναπτερώνεται το ηθικό μου με την υποψηφιότητα του Hal Holbrook στον Β’ αντρικό. Αν και δεν νομίζω ότι θα το πάρει, η ερμηνεία του πραγματικά είναι από τις πιο συγκινητικές που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Όσο για τον νεαρό πρωταγωνιστή Emile Hirsch, ελπίζω να του δοθούν αντίστοιχες ευκαιρίες, μιας και η ερμηνευτική παρουσία του εδώ ήταν αρκετά συναρπαστική.

Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (2007)

Πίσω από θολά τζάμια, ματωμένες σταγόνες βροχής αφήνουν το είδωλο τους πάνω σε σπασμένους καθρέφτες. Στον αέρα μια σάπια μυρωδιά καλύπτει την ευωδία του παρελθόντος, και στην παλέτα, ό,τι βρίσκεται ανάμεσα στα δύο μαύρα, χάνει την ταυτότητα του και βυθίζεται στο σκοτάδι.

Σκιές ξεπηδούν στο αχνό φως για να το μολύνουν σιγά σιγά, οι πληγές όσο πάνε κι ανοίγουν πιο βαθιά και ο πόνος για τα κεκτημένα που χάθηκαν στο παρελθόν, δίνει την θέση του στον τρόμο για το ελπιδοφόρο μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ.

Δισυπόστατοι άνθρωποι μαριονέτες, αφημένοι στα χέρια της μοίρας, που παίζει καλα τα τραγικά της παιχνίδια. Εργαλεία που κόβουν και ράβουν ζωές αφημένα στα χέρια των ανθρώπων, που ξεζουμίζουν σαν μια μηχανή του κιμά, την πρόχειρη ικανοποίηση από την εκδίκηση, και αφήνουν πίσω αλεσμένες ψυχές, και σκόρπιους μύθους, μέχρι να τα βρουν όλα πάλι στο δρόμο τους, λίγο πριν φτάσουν στο τέλος.

Δεν πρόκειται να αναλύσω επιπλέον την ταινία αφού σε γενικές γραμμές ήταν μάλλον απογοητευτική για μένα. Για να μην παρεξηγηθώ όσο κι αν το εχω προσπαθήσει, ο Burton δεν με άγγιξε ποτέ με καμία δημιουργία του, οπότε μπορώ να καταλάβω ότι οι φαν του θα εκτιμήσουν εύκολα και το τελευταίο του δημιούργημα, αλλά προσωπικά δεν ανήκω στην κατηγορία αυτή.

Πολύ προβλέψιμο στόρυ, συναισθηματικά νεκρή πλοκή που χρωματίζεται λίγο από τα τραγούδια (όντας εμπνευσμένο από μιούζικαλ), τα οποία όμως γίνονται και τα ίδια κουραστικά μετά από ένα σημείο, διάρκεια που αδικεί το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων, και ανομοιότητα των εφέ που προκαλεί σύγχυση, η οποία κορυφώνεται με το ελλιπές τέλος.

Δεν λέω μαγευτικά σκοτεινή ατμόσφαιρα, όμορφες (αλλά εύκολες) ερμηνείες, έξυπνα τραγούδια που διεισδύουν πολύ περισσότερο από τις εικόνες στην πλοκή, ευχάριστη η επιλογή του κάστ (αν και έχει καταλήξει πολύ οικογενειακή υπόθεση πλέον), αλλά ακόμα κι αυτά δεν αρκούν για να ανταμείψουν (εμένα ως ) τον θεατή, συναισθηματικά, λυτρωτικά και δημιουργικά, τουλάχιστον. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να δίνω ευκαιρίες στον Burton, όταν με κάθε ταινία του με καλύπτει στις ίδιες δημιουργικές πτυχές και μου αφήνει τα ίδια απαιτητικά κενά.

Με καλύτερη βία που κρύβει βαθύτερα συναισθήματα, αντίστοιχο παιχνίδι της μοίρας, και πολύ πιο ολοκληρωμένο τέλος, θα πρότεινα να δείτε το Oldboy (όσοι δεν το έχετε δει ακόμα) μέσα στα πλαίσια της τριλογίας εκδίκησης του Chan Wook Park.

ΥΓ. οι τίτλοι αρχής περιλαμβάνουν όλο το ζουμί της ταινίας και ομολογώ πως από μόνοι τους ήταν μεγαλύτερη ευχαρίστηση και πληρέστερο δημιούργημα, από την ίδια την ταινία.

No country for old men (2007)

Γη, η πρώτη γέννα.
Χώμα, η τελευταία αγκαλιά.

Από την αρχή του χρόνου ο θάνατος, ταξιδεύει σ’ αυτή τη γη με βλέμμα ψυχρό και ασάλευτο, και τις τσέπες του γεμάτες με νομίσματα από τα θύματα του, αντιπροσωπεύοντας καθετί απάνθρωπο. Αφαιρεί ζωές ακολουθώντας έναν δικό του νόμο και μια δική του ηθική. Πετά μαζί με τον χρόνο για να βρεθεί στο μέρος που πρέπει να είναι, και όπως ο χρόνος που στερεύει έτσι κι ο ίδιος σκορπά το φόβο του τέλους.

Άλλες φορές τον συναντάς κατά πρόσωπο, αλλά ξέρεις ότι μετά από αυτό, δεν πρόκειται να σ’ αφήσει να φύγεις ζωντανός, και άλλες έρχεται από πίσω σου σαν μια σκιά δεμένη στο σώμα σου όπως ανεβαίνεις τα σκαλιά, ή σαν αέρας που διαπερνά το κεφάλι σου και σε ρίχνει κάτω αναίσθητο χωρίς να ξέρεις τι σε χτύπησε. Στο πέρασμά του μόνο πτώματα και σάπια κουφάρια, ξεραμένο αίμα και θρυμματισμένα κόκαλα μακριά από τα κορμιά που ανήκουν. Άνθρωποι από λάσπη, ζώα από στάχτη και αυτοκίνητα από λαμαρίνες, όλα μαζί σε έναν σωρό από καταστροφή και σήψη.

Δύο φιγούρες, ανάμεσα σ’ άλλες, θα προσπαθήσουν να παίξουν ένα παιχνίδι μαζί του. Η μία ενεργά θα ξεκινήσει ένα κυνηγητό που φαινομενικά είναι αμφίρροπο, και η άλλη θα παρακολουθεί περισσότερο παθητικά τα αποτελέσματα της κάθε αναμέτρησης. Ένα παιχνίδι που ξεπερνά τον χώρο και καταλύει τον χρόνο, σε ένα τερέν φτιαγμένο από φρίκη και φόβο. Βήματα μετέωρα, και μονοπάτια βαλτωμένα που οδηγούν σε ένα μόνο φινάλε… την αποτυχία.

Αντίθετα με τις δυο αυτές όψεις του ίδιου ανθρώπου ουσιαστικά, οι δύο αδελφοί Coen καταφέρνουν την απόλυτη επιτυχία, δημιουργώντας ένα αρτιότατο αριστούργημα, με προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια, συμβολικά στοιχεία που ενθουσιάζουν, και καλά κρυμμένα μυστικά και για τους πιο μυστήριους θεατές. Δανείζονται την ιστορία από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Cormac McCarthy, και την πλάθουν με τον δικό τους χαρακτηριστικά ξεχωριστό τρόπο.

Όλα τα στοιχεία που έκαναν εκατομμύρια κόσμο να τους λατρέψουν είναι παρόντα, και ανακατεύονται με νέα για να συνθέσουν το αριστούργημα αυτό που δεν χορταίνεις να βλέπεις. Νομίζω ότι μπορούν να νοιώθουν περήφανοι πλέον που κατάφεραν να ξεπεράσουν το Fargo , οι θαυμαστές του οποίου θα νοιώσουν οργασμική ηδονή βλέποντας το νέο τους αυτό, δημιούργημα.

Η ταινία έχει ήδη σαρώσει τα βραβεία και αναμένεται να κάνει το ίδιο και στα όσκαρ (με τις ευχές μου), και έχει σκαρφαλώσει από τις πρώτες προβολές της, στις κορυφαίες θέσεις του imdb top 250. Μην χάσετε με τίποτα αυτήν την ταινία, αναμφισβήτητα μια από τις 5 καλύτερες της χρονιάς.

ΥΓ. πάντα μου άρεσε η ωμότητα των αδελφών Coen, αλλά στην συγκεκριμένη ταινία, η παντελής έλλειψη του soundtrack αναδύει μέσα από κάθε σκηνή, μία ανατριχίλα και μια αύρα θανάτου, που θα σας κάνει να αναπηδάτε στο κάθισμα σας για πολύ ώρα.

ΥΓ 2. Πολλά ακούγονται για την ερμηνεία του Javier Bardem σ’ αυτήν την ταινία, η οποία είναι όντως εκπληκτική, αλλά προσωπικά έχω δει πολλές ταινίες του και πάντα έχει δώσει εξαιρετικές ερμηνείες και ομολογώ ότι του έχω εμπιστοσύνη. Ό,τι και να παίξει αξίζει να το δεις μόνο και μόνο που είναι μέρος του.