Wednesday, June 20, 2007

16 blocks - 16 Τετράγωνα (2006)

"For a NY cop and his witness, the distance between life and death just got very short"

Λίγο η ζέστη που εξαντλεί καθετί ζωτικό, λίγο το ξενύχτι πάνω από ένα βιβλίο, λίγο η συναισθηματική κρίση στην δυσδιάκριτη αλλαγή της εποχής, και μια περιπέτεια που σε άλλη φάση της ζωής μου δεν θα ξεχώριζε στο ράφι του βίντεο κλαμπ από τις υπόλοιπες, γίνεται η αφορμή για ένα μικρό συναισθηματικό ταξίδι, που αν και υποκινείται από απλά περιστατικά, ξεπερνά την ζωή σε σημείο που την αλλάζει.

16 τετράγωνα... μια απόσταση που διανύεις σε 10 λεπτά με το αυτοκίνητο, ή μισή ώρα πεζός. Μια απόσταση που διανύεις πριν ακόμα ο ήλιος αλλάξει θέση, πριν η κυρία στο λεωφορείο τελειώσει με την ανάγνωση του περιοδικού της, πριν το ταξίμετρο κλείσει στα 5 ευρώ. κι όμως, ενώ ο κόσμος χρειάστηκε εκατομμύρια χρόνια για να αλλάξει, κι πολλοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να αλλάξουν σε μια ζωή, για κάποιους αυτή η διαδρομή των 16, γίνεται ταξίδι. μια πορεία φθοράς και αναγέννησης, κατά την οποία ο χρόνος χάνει την ουσία του μαζί με καθετί σαπισμένο. σαν τον οδύσσεια, γι' αλλού ξεκίνησαν κι αλλού η ζωή τους πάει. Ακολουθώντας τα σημαδια, αντιστρέφουν τα λάθη της ζωης τους και γίνονται οι κατάλληλοι άνθρωποι, την κατάλληλη στιγμη, στο κατάλληλο μερος. Κι αν αυτό ακουγεται σαν μότο στο σενάριο ενός ελπιδοφόρου νέου συγγραφέα, δεν έχει σημασία. Στο τέλος της διαδρομής το μοναδικό που θα έχει μείνει θα είναι μια καινούργια αρχή, και το συναίσθημα ότι δεν χρειάζεται να λέγεσαι Οδυσσέας για να ψάξεις την Ιθάκη σου, ή να είσαι ο John McLane για να είσαι ήρωας. Οι άνθρωποι αλλάζουν σε μια ζωή, σε μια διαδρομή 16 τετραγώνων... σε μια στιγμή!

Monday, June 18, 2007

New affiliate blog!!!

Πρόσφατα βρήκα ένα ενδιαφέρον blog που αν και δεν έχει πολύ καιρό που έχει ανοίξει, περιέχει μερικές ενδιαφέρουσες κριτικές για ταινίες. Μιας και για τις ταινίες αυτές ήθελα να γράψω κι εγώ κάτι, αποφάσισα αντί αυτού να δώσω τα λινκ εδώ και να τις διαβάσετε κατ' ευθείαν από το παρακάτω blog (εγώ ήδη το έβαλα στα αγαπημένα μου)

a place to crash: Pan's Labyrinth (2006)
a place to crash: Perfume:The story of a murderer

Wednesday, June 13, 2007

Ocean's Thirteen (2007)

Πάνω που ήμουν έτοιμος να σταμπάρω το 2007 ως την χρονιά των αποτυχημένων sequels, έρχονται οι 13 με την συμμορία τους να σώσουν την κατάσταση. Με μικρές και ασήμαντες επαναλήψεις των δυο προηγουμένων, μια δυνατή φρέσκια πλοκή, και με ένα καστ που στην αρχή μοιάζει άνοστο χωρίς το γυναικείο μπαχάρι του, αλλά με την ώρα αποδεικνύεται πιο καυτό από ποτέ (βλέπεις οι γκόμενες έρχονται και παρέρχονται αλλά η αντρική φιλία είναι παντοτινή), οι 13 φαίνεται πως κρατούσαν το πιο κρύο (και καλύτερο) πιάτο εκδίκησης για επιδόρπιο. Σ' αυτήν την ταινία τα πράγματα είναι πιο απλά, πιο χύμα, οι ηρωες δεν χρειάζονται πλέον συστάσεις, οι σωτηρες δεν περιορίζονται στον Danny και στον Rusty, και η τιμή και υπόληψη ενός φίλου αποδεικνύεται το κίνητρο για την πιο έξυπνα απλή και πιο πολύπλοκα πολύπλευρη εκδίκηση. Μεγάλο ατού της ταινίας ο Al Pacino σε έναν ρόλο που αν και δεν προσθέτει κάτι καινούργιο στο βιογραφικό του, δεν χορταίνουμε να τον βλέπουμε. Στο όλο μενού προσθέστε μερικούς παλιούς γνώριμους, αρκετά έξυπνα μικροαστειακια, όμορφα υπονοούμενα και αλληλοσυνδέσεις με την πραγματική ζωή των ηθοποιών (νομίζω ότι έχουμε άξιο διάδοχο του κόλπου "Julia Roberts"), το γνωστό υψηλής ποιότητας soundtrack, και έχετε μια ταινία που άξιζε να γυριστεί και ξεπερνάει τα κλισέ των αποτυχημένων sequel. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει και συνέχεια, αλλά με τέτοια στοιχεία δεν βλέπω τον λογο γιατί όχι....

Monday, June 11, 2007

Saibogujiman kwenchana (I'm a cyborg but that's ok)

Ο Chan Wook Park μετά την παγκόσμια απήχηση της τριλογίας εκδίκησης του, ίσως να θέλησε να δώσει κάτι εντελώς διαφορετικό από τις προηγούμενες ταινίες του και εν μέρει τα κατάφερε. Η νέα του ταινία φαίνεται να είναι εκτός τόπου και χρόνου σε σχέση με τις προηγούμενες. Λες και είναι γυρισμένη σε μια άλλη διάσταση, στην οποία το "τρελό" έχει μπερδευτεί με το φυσιολογικό, ενώ το ίδιο το φυσιολογικό φαίνεται να έχει χάσει την υπόσταση του. Την ίδια πορεία ακολουθεί και η ίδια η ταινία, που θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι μόνο ένας τρελός σκηνοθέτης μπορεί να της δώσει τέτοια εξέλιξη. Εν τέλει όμως η τρέλα του Park πίσω από την κάμερα δεν απέχει και πολύ από την ιδιοφυία, και αυτό φαίνεται στην πλούσια σε συμβολισμούς πλοκή του έργου, στην εκπληκτική και αρκετά πρωτοποριακή για μια ακόμα φορά κινηματογραφία, και στην εκτός κόσμου μουσική επένδυση που σε κάνει να πιστεύεις ότι ζεις εγκλωβισμένος σε ένα καρουζελ. Γύρω σου αντί για πλαστικά αλόγα, υπάρχουν άνθρωποι που στην αρχή μοιάζουν εξωπραγματικοί με τις εκκεντρικές παθήσεις τους, και αντί για τα σχοινιά που τους εγκλωβίζουν υπάρχουν οι φιγούρες των γιατρών που εν τέλει καταφέρνουν να αφομοιωθούν και να χαθούν στο σύνολο, παρέχοντας ένα τελείως παθητικό ρολό στις εξελίξεις. Καθώς η ταινία αρχίζει να στριφογυρίζει πιο έντονα και πλέον έχεις αποκτήσει ανοσία στην ναυτία σου, παρατηρείς ένα εκπληκτικό ξεδίπλωμα χαρακτήρων, οι οποίοι υπάρχουν ο ένας για τον άλλο. Όλα αποδεικνύουν το σκοπό της ύπαρξης τους και τίποτα δεν μένει παράξενο μέχρι τέλους. Κι αν ακόμα μετά την πρώτη προβολή της ταινίας δεν πιστεύετε ότι μιλάμε για τον ίδιο σκηνοθέτη και δημιουργό της σειράς εκδικήσεων, ίσως πρέπει να την ξαναδείτε πιο προσεχτικά. Γιατί πέρα από τα εμφανή σημεία αναφοράς στην συμπάθεια και την εκδίκηση, υπάρχουν πολύ περισσότερα συνεκτικά στοιχειά ανάμεσα στις ταινίες, που περιμένουν να αποκαλυφθούν. Ίσως αν η ματιά σας έπαυε να είναι τόσο "φυσιολογική".....

Tuesday, June 05, 2007

Shi gan (Time)

Ο Kim-Ki Duk επανέρχεται δυναμικά στα συμβολικά μονοπάτια του παρελθόντος με μια ταινία που σίγουρα θα αποτελέσει σταθμό στην καριέρα του. Αν η "Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας...και πάλι Άνοιξη" άφηνε το πέρασμα του χρόνου να εννοηθεί και τους ήρωες ανήμπορους να αντισταθούν στο πέρασμα του, η νέα του ταινία μας πετάει τον χρόνο στα μούτρα και τον καταλύει συγχρόνως αφήνοντας μικρές στιγμές σαν φωτογραφίες να δίνουν σημασία στην ζωή μας. Μια διαδρομή από τέτοιες φωτογραφίες είναι ο δρόμος προς την λύτρωση...προς την αγάπη! Κάθε τόσο, μια μορφή ξεπετάγεται από την μια στιγμή μέχρι να κολλήσει έπειτα στην επόμενη. Και ενώ με αγωνία παρακολουθούμε την προσπάθεια της να φτάσει στο τέλος, συνειδητοποιούμε ότι στην πορεία κάτι χάνεται...κάτι αλλάζει! Η διαδρομή αποκτά εγωκεντρικό χαρακτήρα, η ανάγκη αποδοχής μας από τους άλλους γίνεται η ανάγκη αποφυγής του ίδιου μας του εαυτού. Όσα κερδίζουμε στο τέλος μας φέρνουν αντιμέτωπους με ότι χάσαμε στο δρόμο. Μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι πλέον οι αναμνήσεις της αρχής και του τέλους έχουν δεθεί αρραγώς, και αν προσπαθήσουμε να τις διαχωρίσουμε θα βρεθούμε χαμένοι κάπου στην μέση. Κι όσο γνωστά κι αν φαίνονται τα μονοπάτια του σκηνοθέτη, μην ξεγελιέστε, το ανοιχτό και ποικιλοτρόπως ερμηνευομενο τέλος υπάρχει (κλασσικά!), αλλά ουσιαστικά για άλλη μια φορά ο Ki Duk δεν επαναλαμβάνεται και μας δίνει άλλο ένα αριστούργημα απαράμιλλης κινηματογραφικής και φιλοσοφικής αξίας για να λατρέψουμε.

Friday, June 01, 2007

Cabaret

"Καλώς ήρθατε στο καμπαρέ. Αφήστε τις έννοιες σας έξω. Ξεχάστε τις απογοητεύσεις. Εδώ μέσα η ζωή είναι ωραία...τα κορίτσια είναι ωραία, ακόμα κι η ορχήστρα είναι ωραία." Το καμπαρέ είναι ένα μεγάλο διαμάντι. Φαινομενικά τόσο πανέμορφο και καθαρό. Στην αρχή κλείνεσαι σ' αυτό και στο άθραυστο του νοιώθεις προστατευμένος. Η λάμψη γύρω σε τυφλώνει, και μια θεσπέσια μουσική σε νανουρίζει μέχρι να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις στα όνειρα σου. Στο καμπαρέ η ασχήμια του κόσμου αντανακλάται διαστρεβλωμένη σε γυάλινους καθρέφτες, και η τραγικότητα των κακών μαντάτων που πλησιάζουν κρύβεται σε αστείους στίχους. Όσο θα χάνεσαι όμως στον κόσμο του καμπαρέ, κάθε τραγούδι θα είναι ένα μικρό πισωγύρισμα στην θεσπέσια κατάπτωσή σου. Κάθε περφορμανς θα εξυμνεί τα χαμένα όνειρα σου που όλο και απομακρύνονται από σένα. Το μεικ απ στο πρόσωπο σου θα κρύβει την ταλαιπωρία σου και το χρώμα που φοράς θα αντισταθμίζει τις μαύρες στιγμές που είναι πολύ κοντά. Πριν την μεγάλη καταιγίδα υπάρχει γαλήνη, και εκεί θα κληθείς να πάρεις την μεγάλη απόφαση. Είτε αυτή είναι η αποκάλυψη του ποιος πραγματικά είσαι, είτε η φυγή σου πριν το μεγάλο ξέσπασμα, είτε ο εγκλωβισμός σου αυτό που πλέον μοιάζει με έναν γυάλινο κύβο έτοιμο να θρυμματιστεί. Κι αν τα φαντάσματα του μέλλοντος είναι το μόνο που αντικατοπτρίζεται στο διάφανο γύρω σου, όσο κι αν φοβάσαι εξακολουθείς να είσαι σκλάβος του καμπαρέ