Ben X (2007)

Ένας ήρωας που κρύβεται στην ίδια του την σκιά. Ένα τραγικό φαινόμενο που έρχεται στο φως, μαζί με τον θρήνο για ένα νέο θύμα του. Η πραγματικότητα μέσα στο παιχνίδι, ή το παιχνίδι μέσα στην πραγματικότητα; Μάλλον λίγο κι απ'τα δύο. Το παιχνίδι αρχίζει...η πραγματικότητα όμως για να κινηθεί πρέπει να υπάρξει ένας θάνατος. Μόνο τότε η ζωή συνεχίζεται.

Στην οθόνη ενός υπολογιστή φυλακίζονται όλα τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου , που ξεφεύγει από ένα κόσμο ταπείνωσης για να ζήσει μια δεύτερη ζωή όπως την επιλέγει ο ίδιος. Στον φανταστικό του κόσμο, τα πάντα υπακούουν σε κανόνες, ακόμα και η ζούγκλα της βίας. Κάθε παρεκτροπή έχει συνέπειες μόνο αν το επιλέξεις, τα απωθημένα μοιράζονται σε pixel αίματος που χάνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, και με κάθε θάνατο έχεις την ευκαιρία να ζήσεις την περιπέτεια αναζήτησης του πτώματος σου, και να ξανακερδίσεις την ζωή.

Στο αχανές του πραγματικού κόσμου όμως οι κανόνες υπακούουν στα δικά τους όρια. Η βία καταστρέφει ολοκληρωτικά, ενώ και το πιο αθώο πείραγμα μπορεί να έχει την πιο αρνητική επίδραση στην ζωή ενός ανθρώπου. Ο σεβασμός κερδίζεται δύσκολα, και τα ανθρώπινα επίπεδα δεν μετριούνται με τις ώρες ζωής, ή τις καθημερινές περιπέτειες, ενώ ο θάνατος είναι τελεσίδικος. (Ή μήπως όχι;)

Ο Nic Balthazar, από την πρώτη του κιόλας ταινία, συνθέτει ένα μικρό ύμνο στη ανθρωπιά (και την απανθρωπιά συγχρόνως), μέσα από την καθημερινή οδύσσεια του αυτιστικού πρωταγωνιστή, που βρίσκεται αιχμάλωτος της επιλογής του να βλέπει την ευρύτερη εικόνα της ζωής, και διχασμένος στην επιλογή-επιβολή μεταξύ ενός "φυσιολογικού" προσωπείου βγαλμένο από τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα, κι ενός καταφύγιου σε ένα κόσμο όπου δεν χρειάζεται κανείς να πασχίσει για να βρει το χαμόγελό του. Εν τέλει βυθίζεται σε μια γυάλινη πραγματικότητα όπου η αυτοπροστασία σπάει σε κομμάτια που ο καθένας ποδοπατά με την δικαιολογία του ασήμαντου-αχρείαστου.

Μια συγκινητική ιστορία με εμβόλιμες μαρτυρίες που συντελούν στην αινιγματική δομή, στην παραπλάνηση του κοινού για το τι είναι αληθινό και τι όχι, και στην προαναγγελία ενός θλιβερού φινάλε που μοιάζει βαρύ για να το αντέξεις και συγχρόνως αδύνατο να το πιστέψεις. Τα περισσότερα πράγματα στην ζωή όμως έτσι είναι, και μπορεί όλη η ταινία να είναι φορτωμένη με μια εναλλακτική πραγματικότητα αλλά στο τέλος το ωμό καταλήγει το πιο συγκινητικό στοιχείο, το πιο αληθινό!

ΥΓ1. Κάθε υπερβολή και ερασιτεχνικότητα συγχωρείται στον σκηνοθέτη, μόνο και μόνο γιατί διάλεξε να ασχοληθεί με το θέμα της κοινωνικής περιθωριοποίησης και να το συνδέσει με την εφηβική αυτοκτονία, με αποτέλεσμα μια ταινία που οι δυνατές στιγμές της κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα.

ΥΓ.2 Εντυπωσιακά πρωτοποριακοί και άμεσα συνδεδεμένοι θεματικά με την ταινία οι τίτλοι αρχής (οι απανταχού gamers θα τρελαθούν), και άκρως απολαυστική εμβόλιμη σκηνή-κλειδί, κατά την οποία απομυθοποιούνται τραγελαφικά διάφοροι τρόποι αυτοκτονίας.

ΥΓ. 3 Συγκλονιστική η ερμηνεία της Marijke Pinoy στο ρόλο της μητέρας, και πολύ τρυφερά πλαισιομένη η ερμηνεία της Laura Verlinden στο ρόλο της "θεραπεύτριας - φύλακα άγγελου" του κεντρικού ήρωα.