Direktøren for det hele (The boss of it all)

Όταν ένας σκηνοθέτης βγαίνει και δηλώνει ότι τον τελευταίο καιρό πάσχει από κατάθλιψη, και την ίδια περίοδο κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην καριέρα του μια κωμωδία, μάλλον δεν θέλει να τον πάρετε και πολύ στα σοβαρά. Στην περίπτωση του Lars Von Trier και της τελευταίας του ταινίας "The boss of it all", η παραπάνω θεωρία ενισχύεται μιας και ο ίδιος ξεκάθαρα από την αρχή της ταινίας μας ζητά ευθέως να μην την πάρουμε στα σοβαρά. Αν επιλέξετε να ακολουθήσετε την συμβουλή του, ίσως και να βαρεθείτε. Αν είστε φαν της μαύρης κωμωδίας και της κωμωδίας καταστάσεων τότε η ταινία με σκηνές που θα ζήλευε μέχρι και το "Arrested Development" δεν θα σας απογοητεύσει. Αν τέλος είστε φαν του Trier, και δεν έχετε χάσει ταινία του, βάλτε λίγα χρήματα στην άκρη, γιατί σύντομα θα κυκλοφορήσει η ταινία για πώληση, και δεν αξίζει να λείπει από την συλλογή σας. Με μια πρωτοποριακή τεχνική κινηματογράφησης (automavision), κατά την οποία ένας υπολογιστής τυχαία επιλεγεί το κάδρο και την εστίαση της κάθε σκηνής, μια φαινομενικά επίπεδη ιστορία, που όμως όλο και κάτι θα ξετρυπώσει από μέσα της, ένα κρύο χιούμορ που προκαλεί αυθεντικό γέλιο τις στιγμές που δεν το περιμένεις, ο Δανός σκηνοθέτης κατάφερε για μια ακόμα φορά να εξελιχθεί, να μην επαναληφθεί σε κανένα τομεα, να εξερευνήσει ένα ακόμα καινούργιο είδος, και να μας κάνει να περιμένουμε με ακόμα μεγαλύτερη αγωνιά το "Wasington" (το τρίτο μέρος της ανολοκλήρωτης τριλογίας του που ξεκίνησε με το Dogville και συνεχίστηκε με το Manderlay.

Children Of Men

Το ιδανικό καστ, με την ιδανική σκηνοθεσία, με τους ιδανικούς συμβολισμούς, με τις ιδανικές ερμηνείες, με την ιδανική μουσική επένδυση, και με την πιο ιδανική "one-take" σκηνή που έχετε δει ποτέ, συντελούν σε μια από τις καλύτερες και τις αρτιότερα γυρισμένες ταινίες των τελευταίων χρόνων (αν όχι δεκαετιών).

Σε έναν ιδανικό κόσμο το γέλιο ενός παιδιού στολίζει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, γεμίζει τον άνθρωπο με ελπίδα και φωτίζει κάθε σκοτεινό σημείο του κόσμου. Σε έναν κόσμο που κάθε ελπίδα έχει χαθεί, και κάθε γωνιά του έχει γεμίσει από καταστροφή και απόγνωση, το κλάμα ενός μωρού μπορεί να αρχίσει και να σταματήσει τον πόλεμο. Στον κόσμο που τα παιδιά των ανθρώπων δεν υπάρχουν, τα αντικαταθλιπτικά χάπια αποτελούν διατροφική συνήθεια, κάθε μορφής ασφάλεια περιορίζεται από την τρομοκρατία της χαμένης ελπίδας, τα ζώα έχουν χάσει το βασίλειο τους και έχουν πάρει την θέση τους στο καθημερινό μαρτύριο των ανθρώπων, και το άκουσμα της σωτηρίας σβήνει μαζί με το βουητό που αφήνουν τα νεκρά κύτταρα στα αυτιά τους, για ποια αλλαγή μπορεί να προσεύχεται κανείς?

Μέσα από τις στάχτες της καταστροφής όμως, θα γεννηθεί ένας καινούργιος φοίνικας, που θα σηκώσει στα φτερά του όλον τον ανθρώπινο πόνο, και με κάθε φτερούγισμα του θα καλύπτει έναν έναν τους ήχους της απόγνωσης. Σσσσσσς.... κάπου εκεί έξω ένα μωρό κλαίει για την σωτηρία μας!

A Bittersweet Life

Αν έχετε δει την τριλογία εκδίκησης του Chan-Wook Park τότε η γλυκόπικρη ζωή δεν θα σας προσφέρει κάτι καινούργιο σε υπόθεση. Αν έχετε δει οποιαδήποτε ταινία του Kim Ki-Duk τότε η γλυκόπικρη ζωή δεν θα σας προσφέρει τίποτα πιο ουσιαστικό σε νοήματα. Αυτό που έχει να προσφέρει όμως είναι μια εκπληκτική και σε περιπτώσεις αρκετά πρωτοποριακή κινηματογραφία. Μια μείξη του "νέου κύματος" του ασιατικού κινηματογράφου, με τεχνοτροπίες που ξεπηδούν από τις καλύτερες αμερικανικές περιπέτειες, και με ελάχιστες μεν, όμορφα παρουσιασμένες δε, ιδέες, καθιστά την ταινία "a must-see", ειδικά για τους φαν του είδους. Ο Kim Ji-woon δημιουργεί ένα όνειρο ψυχρό από συγκινήσεις. Με την έντονη εναλλαγή θορύβων και σιωπών να συντελεί σε μια καταιγίδα συναισθημάτων. Συναισθήματα που άλλοτε κοπάζουν κι άλλοτε ξεχύνονται μέσω της εκπληκτικής μουσικής επένδυσης για να πλημμυρήσουν τους ήρωες με τραγικότητα, σε ένα δρόμο που στο τέλος του μόνο αδιέξοδο μπορεί να υπάρξει. Κι αν συνειδητοποιώντας το τέλος της ταινίας (που ούτως ή άλλως διφορούμενο είναι) ξυπνήσετε ανώμαλα, μην ανησυχείτε, όπως και να' χει τα συναισθήματα του ονείρου αυτού θα σας συντροφεύουν για αρκετό καιρό.One late autumn night, the disciple awoke crying. So the master asked the disciple, "Did you have a nightmare?"
"No."
"Did you have a sad dream?"
"No", said the disciple. "I had a sweet dream."
"Then why are you crying so sadly?"
The disciple wiped his tears away and quietly answered, "Because the dream I had can’t come true."