Αν έχετε δει την τριλογία εκδίκησης του Chan-Wook Park τότε η γλυκόπικρη ζωή δεν θα σας προσφέρει κάτι καινούργιο σε υπόθεση. Αν έχετε δει οποιαδήποτε ταινία του Kim Ki-Duk τότε η γλυκόπικρη ζωή δεν θα σας προσφέρει τίποτα πιο ουσιαστικό σε νοήματα. Αυτό που έχει να προσφέρει όμως είναι μια εκπληκτική και σε περιπτώσεις αρκετά πρωτοποριακή κινηματογραφία. Μια μείξη του "νέου κύματος" του ασιατικού κινηματογράφου, με τεχνοτροπίες που ξεπηδούν από τις καλύτερες αμερικανικές περιπέτειες, και με ελάχιστες μεν, όμορφα παρουσιασμένες δε, ιδέες, καθιστά την ταινία "a must-see", ειδικά για τους φαν του είδους. Ο Kim Ji-woon δημιουργεί ένα όνειρο ψυχρό από συγκινήσεις. Με την έντονη εναλλαγή θορύβων και σιωπών να συντελεί σε μια καταιγίδα συναισθημάτων. Συναισθήματα που άλλοτε κοπάζουν κι άλλοτε ξεχύνονται μέσω της εκπληκτικής μουσικής επένδυσης για να πλημμυρήσουν τους ήρωες με τραγικότητα, σε ένα δρόμο που στο τέλος του μόνο αδιέξοδο μπορεί να υπάρξει. Κι αν συνειδητοποιώντας το τέλος της ταινίας (που ούτως ή άλλως διφορούμενο είναι) ξυπνήσετε ανώμαλα, μην ανησυχείτε, όπως και να' χει τα συναισθήματα του ονείρου αυτού θα σας συντροφεύουν για αρκετό καιρό.One late autumn night, the disciple awoke crying. So the master asked the disciple, "Did you have a nightmare?""No."
"Did you have a sad dream?"
"No", said the disciple. "I had a sweet dream."
"Then why are you crying so sadly?"
The disciple wiped his tears away and quietly answered, "Because the dream I had can’t come true."
No comments:
Post a Comment