The Nanny Diaries (2007)

Όταν το αμερικανικό όνειρο συνάντησε τον ευρωπαϊκό σουρεαλισμό. Όταν τα αμερικανάκια βαρέθηκαν να βλέπουν Scrubs αλλά δεν έπαψαν ποτέ να τρελαίνονται από την ιπτάμενη Mary Poppins, αποφάσισαν να κάνουν μια μείξη, να την πλαισιώσουν με μερικά διάσημα ονόματα, και να εξευρωπαΐσουν την κλασσική αμερικάνικη πατέντα της κοινωνικό-αισθηματικής κομεντί, με χειραγωγούμενα νοήματα-μηνύματα, και ένα τυπικό ευτυχισμένο τέλος με μια δόση πικρίας που λυτρώνει κάθε βασανισμένη ψυχή.

Ας μην είμαστε αυστηροί όμως. Ο αμερικανικός κινηματογράφος ξυπνά, και προσπαθεί να ικανοποιήσει ένα ευρύτερο κοινό, και το αποτέλεσμα μπορεί να παραμένει ανάλαφρο, αλλά σίγουρα ενθαρρυντικό.

Αν μη τι άλλο τον σκοπό του τον πετυχαίνει. Μας χαρίζει δυο ώρες ευχάριστες, παρακολουθώντας την ζωή από τον καναπέ, αφήνοντας τους ήρωες να ασχολούνται με τα σημαντικότερα-ασήμαντα ανθρωπολογικά φαινόμενα συμπεριφοράς με αναφορές σε ταξικές, επαγγελματικές, κοινωνικές και γεωγραφικές διαφορές.

Και το καστ αν και φορές αταίριαστο, καταφέρνει να κερδίσει την προσοχή μας. Μπορεί οι ρόλοι να έχουν επιλεχθεί επίτηδες τόσο στερεοτυπικά, αλλά καθένας ηθοποιός δίνει κάτι από τον εαυτό του στο ρόλο και μας αναγκάζει να δούμε λίγο πιο βαθιά από τα στερεότυπα.

Η Laura Linney με τις τόσο γλυκείες της ερμηνείες, δίνει άλλη μια φορά μαθήματα υποκριτικής αξιοπρέπειας. Ο Chris Evans ξέρει καλά να γίνεται το οφθαλμόλουτρο αν και πιο συμμαζεμένος εδώ. Μια ευχάριστη φρέσκια έκπληξη της Alicia Keys σε έναν μικρό ρόλο, και τέλος η Scarlett Johansson… το κορίτσι που κάνει τις γυναίκες να την ζηλεύουν και τους άντρες να λιώνουν. Την αγαπάτε ή την μισείτε, η ουσία είναι ότι η ικανότητα της να ερμηνεύει τα πάντα είναι εκπληκτική. Μάλιστα η χρονική εξέλιξη της καριέρας της σε συνδυασμό με τις υποκριτικές τις επιλογές το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα. Περιμένω πως και πως τον ρόλο που θα της χαρίσει το χρυσό αγαλματάκι…