Wednesday, June 20, 2007

16 blocks - 16 Τετράγωνα (2006)

"For a NY cop and his witness, the distance between life and death just got very short"

Λίγο η ζέστη που εξαντλεί καθετί ζωτικό, λίγο το ξενύχτι πάνω από ένα βιβλίο, λίγο η συναισθηματική κρίση στην δυσδιάκριτη αλλαγή της εποχής, και μια περιπέτεια που σε άλλη φάση της ζωής μου δεν θα ξεχώριζε στο ράφι του βίντεο κλαμπ από τις υπόλοιπες, γίνεται η αφορμή για ένα μικρό συναισθηματικό ταξίδι, που αν και υποκινείται από απλά περιστατικά, ξεπερνά την ζωή σε σημείο που την αλλάζει.

16 τετράγωνα... μια απόσταση που διανύεις σε 10 λεπτά με το αυτοκίνητο, ή μισή ώρα πεζός. Μια απόσταση που διανύεις πριν ακόμα ο ήλιος αλλάξει θέση, πριν η κυρία στο λεωφορείο τελειώσει με την ανάγνωση του περιοδικού της, πριν το ταξίμετρο κλείσει στα 5 ευρώ. κι όμως, ενώ ο κόσμος χρειάστηκε εκατομμύρια χρόνια για να αλλάξει, κι πολλοί άνθρωποι δεν καταφέρνουν να αλλάξουν σε μια ζωή, για κάποιους αυτή η διαδρομή των 16, γίνεται ταξίδι. μια πορεία φθοράς και αναγέννησης, κατά την οποία ο χρόνος χάνει την ουσία του μαζί με καθετί σαπισμένο. σαν τον οδύσσεια, γι' αλλού ξεκίνησαν κι αλλού η ζωή τους πάει. Ακολουθώντας τα σημαδια, αντιστρέφουν τα λάθη της ζωης τους και γίνονται οι κατάλληλοι άνθρωποι, την κατάλληλη στιγμη, στο κατάλληλο μερος. Κι αν αυτό ακουγεται σαν μότο στο σενάριο ενός ελπιδοφόρου νέου συγγραφέα, δεν έχει σημασία. Στο τέλος της διαδρομής το μοναδικό που θα έχει μείνει θα είναι μια καινούργια αρχή, και το συναίσθημα ότι δεν χρειάζεται να λέγεσαι Οδυσσέας για να ψάξεις την Ιθάκη σου, ή να είσαι ο John McLane για να είσαι ήρωας. Οι άνθρωποι αλλάζουν σε μια ζωή, σε μια διαδρομή 16 τετραγώνων... σε μια στιγμή!

2 comments:

Πίκος Απίκος said...

Περισσότερο εντυπωσιάστηκα από την ερμηνεία του Def Moss (αν και μεταξύ μας μου πήρε λίγη ώρα να συνηθίσω την περίεργη χροιά της φωνής του) παρά η ταινία σαν σύνολο. Διαβάζοντας και την κριτική σου (έχει περάσει καιρός που είδα την ταινία) σκέφτομαι ότι- υποθετικά μιλώντας πάντα- θα μπορούσε η συγκεκριμένη ταινία να είναι το κύκνειο άσμα ενός μόνου και γερασμένου John McLane.Η σκληράδα και μάτσο συμπεριφορά του παρελθόντος δίνουν τη θέση τους σε μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων και μια γλυκόπικρη μελαγχολία.

Πάντως η ταινία δεν μου προκάλεσε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση για να είμαι ειλικρινής.

armiagr said...

Αν και παει λιγος καιρος που την ειδα,θυμαμαι οτι μου αρεσε αρκετα και ορισμενα στοιχεια μου ειχαν κανει ιδιαιτερη εντυπωση.Παντως η συγκεκριμενη κριτικη με δελεασε να τη ξαναδω...