Saibogujiman kwenchana (I'm a cyborg but that's ok)

Ο Chan Wook Park μετά την παγκόσμια απήχηση της τριλογίας εκδίκησης του, ίσως να θέλησε να δώσει κάτι εντελώς διαφορετικό από τις προηγούμενες ταινίες του και εν μέρει τα κατάφερε. Η νέα του ταινία φαίνεται να είναι εκτός τόπου και χρόνου σε σχέση με τις προηγούμενες. Λες και είναι γυρισμένη σε μια άλλη διάσταση, στην οποία το "τρελό" έχει μπερδευτεί με το φυσιολογικό, ενώ το ίδιο το φυσιολογικό φαίνεται να έχει χάσει την υπόσταση του. Την ίδια πορεία ακολουθεί και η ίδια η ταινία, που θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι μόνο ένας τρελός σκηνοθέτης μπορεί να της δώσει τέτοια εξέλιξη. Εν τέλει όμως η τρέλα του Park πίσω από την κάμερα δεν απέχει και πολύ από την ιδιοφυία, και αυτό φαίνεται στην πλούσια σε συμβολισμούς πλοκή του έργου, στην εκπληκτική και αρκετά πρωτοποριακή για μια ακόμα φορά κινηματογραφία, και στην εκτός κόσμου μουσική επένδυση που σε κάνει να πιστεύεις ότι ζεις εγκλωβισμένος σε ένα καρουζελ. Γύρω σου αντί για πλαστικά αλόγα, υπάρχουν άνθρωποι που στην αρχή μοιάζουν εξωπραγματικοί με τις εκκεντρικές παθήσεις τους, και αντί για τα σχοινιά που τους εγκλωβίζουν υπάρχουν οι φιγούρες των γιατρών που εν τέλει καταφέρνουν να αφομοιωθούν και να χαθούν στο σύνολο, παρέχοντας ένα τελείως παθητικό ρολό στις εξελίξεις. Καθώς η ταινία αρχίζει να στριφογυρίζει πιο έντονα και πλέον έχεις αποκτήσει ανοσία στην ναυτία σου, παρατηρείς ένα εκπληκτικό ξεδίπλωμα χαρακτήρων, οι οποίοι υπάρχουν ο ένας για τον άλλο. Όλα αποδεικνύουν το σκοπό της ύπαρξης τους και τίποτα δεν μένει παράξενο μέχρι τέλους. Κι αν ακόμα μετά την πρώτη προβολή της ταινίας δεν πιστεύετε ότι μιλάμε για τον ίδιο σκηνοθέτη και δημιουργό της σειράς εκδικήσεων, ίσως πρέπει να την ξαναδείτε πιο προσεχτικά. Γιατί πέρα από τα εμφανή σημεία αναφοράς στην συμπάθεια και την εκδίκηση, υπάρχουν πολύ περισσότερα συνεκτικά στοιχειά ανάμεσα στις ταινίες, που περιμένουν να αποκαλυφθούν. Ίσως αν η ματιά σας έπαυε να είναι τόσο "φυσιολογική".....