A Mighty Heart (2007)

Μια χαοτική πόλη, ένας κυκεώνας πολιτισμών, μια ανθρώπινη δίνη, θόρυβος κάθε μορφής, μια σκόνη που εισχωρεί παντού, ένα μόνιμο σύννεφο που εμποδίζει κάθε φως και βυθίζει την ατμόσφαιρα σε μια παλέτα γκρίζων χρωμάτων, και μια ανάσα που δυσκολεύει να βγει όσο γίνεται όλο και πιο αναγκαία, και πνίγει μαζί της την τελευταία ελπίδα για σωτηρία.

Από τα πρώτα κιόλας γρήγορα πλάνα της ταινίας, βυθιζόμαστε σ’ αυτόν τον αποπνικτικό κόσμο, που μοιάζει καταδικασμένος να μετρά συντρίμμια μετά τον πόλεμο που ανακάτεψε το χάος λίγο περισσότερο. Ανάμεσα στις σπασμένες πέτρες, την σκόνη που καταπίνει τον αέρα, τα παλιοσίδερα που σέρνονται στους δρόμους, τα γυμνά πόδια που χάνονται στο χώμα που πατούν, τις φωνές, τις σειρήνες και τις κόρνες που ουρλιάζουν, μια αγωνία προσπαθεί να βρει τρόπο να εκτονωθεί.

Ένας Εβραίος Αμερικανός δημοσιογράφος χάνεται στον κόσμο των προκαταλήψεων και της επιφανειακής φήμης και πέφτει θύμα απαγωγής. Η Γαλλίδα γυναίκα του, επίσης δημοσιογράφος, μένει πίσω να αναζητά στοιχεία μέσα σε χάρτινους κόσμους. Η Ινδή φίλη της που προσπαθεί να κρατήσει ενωμένα τα σπασμένα κομμάτια της ελπίδας που πεθαίνει. Ομάδες αστυνομικών και ειδικών ερευνητών κάθε εθνικότητας, αναζητούν μια βολική λύση στα προβλήματα τους.

Μια ανθρώπινη Βαβέλ έτοιμη να καταρρεύσει που προσπαθεί απεγνωσμένα να σωθεί. Η ελπίδα μοιράζεται στις γλώσσες και ξαφνικά ο ενιαίος πόνος σπάει και μοιράζεται στις ομάδες. Το ενδιαφέρον για την διατήρηση της ζωής ενός ανθρώπου δένεται για άλλους με την διατήρηση μιας φήμης, για άλλους με την αποφυγή της κατακραυγής και μόνο για τους αγνούς, με την σωτηρία της αγάπης και την προστασία της ελπίδας.

Η Angelina Jolie πλαισιώνει μια ταινία που της πάει πολύ και ερμηνεύει ένα είδος που μας είχε λείψει. Μην ξεχνάτε πως η ακαδημία την έχει τιμήσει ήδη μια φορά για την ερμηνεία της στο Girl interrupted, μια από τις προσωπικές μου αγαπημένες, και με τον ρόλο αυτό δεν αποκλείεται να την δούμε άλλη μια φορά ανάμεσα στις 5 υποψήφιες για το χρυσό αγαλματάκι.

Η ταινία άλλωστε είναι φτιαγμένη για να στηρίξει την ερμηνεία αυτή και ορισμένες φορές αναλώνεται στον ρόλο της αυτό, αλλά και το υπόλοιπο καστ στέκεται εξίσου αξιοπρεπώς. Μας δίνεται η ευκαιρία βέβαια, κυρίως στο πρώτο κομμάτι της ταινίας και μέσω της κίνησης της κάμερας και των γρήγορων εναλλαγών της εικόνας, να μπούμε στον κόσμο αυτό, να νιώσουμε την δυσφορία, την αγανάκτηση και την τάση για φυγή, και να έρθουμε κοντά σε αρκετούς χαρακτήρες.

Οι ίδιες τεχνικές δεν αφήνουν τον θεατή να ηρεμίσει και να επαναπαυτεί σε καμία φάση, μεταφέροντας πολύ παραστατικά το μετέωρο συναίσθημα της χαμένης ασφάλειας που κυριαρχεί σε μια εμπόλεμη περιοχή. Εκπληκτική είναι η κορύφωση της ταινίας και ο τρόπος που ο σκηνοθέτης επιλέγει να θάψει για πρώτη φορά τους εκκωφαντικούς θορύβους της πόλης μέσα στην ησυχία και να δώσει προτεραιότητα στις κραυγές της χαμένης ελπίδας, καθώς και μια πολύ τρυφερή ατμόσφαιρα που δημιουργείται στην σκηνή πριν τους τίτλους τέλους.

Σε αρκετές φάσεις θυμίζει την Babel, αλλά ο Michael Winterbottom σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα καταφέρει όπως ο Iñárritu, παρόλα αυτά η ταινία αξίζει γιατί παραμένει η αληθινή ιστορία του Daniel Pearl και της γυναίκας του Mariane, και καταφέρνει να σοκάρει χωρίς εικόνες φρίκης, να συγκινεί με τα αληθινά εμβόλιμα βίντεο χωρίς πρόσθετες σκηνοθετικές μελούρες, να δίνει νέο τόπο σε σκέψη για γεγονότα που οι περισσότεροι από εμάς ξεχάσαμε πολύ γρήγορα.

ΥΓ. με μία πρόχειρη αναζήτηση στο internet θα ανακαλύψετε πόσο καλή έρευνα έχει γίνει πριν την ταινία ωστε να σεβαστεί κάθε λεπτομέρια της αληθινής ιστορίας, σε βαθμό που προσθέτει ένα επιπλέον βάρος συγκίνησης για κάθε θεατή της τανίας.

Stardust (2007)

Ομολογώ ότι οι προσδοκίες μου για την συγκεκριμένη ταινία ήταν αρκετά χαμηλές και δεν περίμενα να είναι τόσο καλή. Κι αυτό γιατί έχουμε συνηθίσει όταν επιστρατεύονται τόσο γνωστοί ηθοποιοί για τέτοιες παραμυθένιες παραγωγές το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι μια μέτρια ταινία με κράχτη τα μεγάλα ονόματα.

Η αστερόσκονη όμως δεν μένει μόνο εκεί. Από την πρώτη σκηνή δημιουργεί μια μαγευτική ατμόσφαιρα με τον υπέροχο συνδυασμό φωτογραφίας και ψηφιακής επεξεργασίας, και μας εισάγει σε έναν κόσμο που και εμείς οι ίδιοι θα θέλαμε να χαθούμε για πάντα.

Το μαγικό σετ συμπληρώνεται με πολύ ευφάνταστες ιδέες, που συνθέτουν την ιστορία της παραμυθένιας χώρας, και φυσικά με εκπληκτικά εφέ (μην περιμένετε το dvd τρέξτε στις μεγάλες οθόνες να την απολαύσετε). Επιπλέον το μακιγιάζ μεταμορφώνει εντυπωσιακά την Michelle Pfeiffer σε γριά μάγισσα που στην συνέχεια παίρνει την μορφή μιας νέας γυναίκας για να σφετεριστεί την κατάσταση και να κερδίσει την νεότητα για πάντα. Αναμφισβήτητα η κάθε σκηνή της είναι εθιστική αφού μας ξεπληρώνει το κενό που άφησε με τα 5 χρόνια απουσίας της από τα πλατώ.

Το μακιγιάζ σίγουρα δίνει και παίρνει, με αποκορύφωμα ένα σετ από εγκλωβισμένους στον κόσμο μας νεκρούς αποτυχημένους πρίγκιπες-υποψήφιους βασιλιάδες, που παρατηρούν όσα συμβαίνουν, βγάζουν γέλιο και με τα σχόλια τους θυμίζουν μια εκκεντρικά αστεία κριτική επιτροπή.

Από τα μεγαλύτερα ατού της ταινίας είναι αναμφισβήτητα ο Robert De Niro, που στην καριέρα του έχει αποδείξει ότι δεν φοβάται κανέναν ρόλο. Κι εδώ έρχεται να το αποδείξει περίτρανα, ερμηνεύοντας έναν απίστευτα διασκεδαστικό και ‘εκκεντρικό’ με τον δικό του τρόπο καπετάνιο (περιστοιχισμένο από ένα εξίσου διασκεδαστικό πλήρωμα), που αφήνει πίσω ακόμα και τον παρανοϊκό ρόλο του στα Analyze this\that.

Πέρα από τις ομολογουμένως δυνατές στιγμές της Pfeiffer και του De Niro, η χημεία όλων των ηθοποιών είναι πολύ καλή και μας βοηθάει να βυθιστούμε πιο βαθιά στον κόσμο τους, και να τους αγαπήσουμε σαν τους ήρωες των παιδικών μας παραμυθιών. Επιπλέον διάσπαρτοι στην ταινία εμφανίζονται πολλοί γνωστοί ηθοποιοί ως guest (Peter O' Toole, Rupert Everett, Sienna Miller, o αγαπημένος μου David Walliams κ.α.) και φυσικά τον ρόλο του αφηγητή έχει ο Ian Mckellen με την εκπληκτική βαριά φωνή που λατρέψαμε όπου κι αν εμφανίστηκε.

Το soundtrack της ταινίας δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξίσου μαγευτικό, με πολύ όμορφες μελωδικές στιγμές, αλλά και με τα τυπικά πομπώδη και ηρωικά ακούσματα που αρμόζουν σε κάθε ταινία που ασχολείται σε τελική ανάλυση με την μάχη του καλού και του κακού.

Αναμφισβήτητα από τις πιο όμορφες ταινίες της χρονιάς που καλύπτει τόσο το είδος της ταινίας φαντασίας όσο και το είδος της κωμωδίας, και αποτελεί την καλύτερη προθέρμανση για τις γιορτές που μας περιμένουν. Ας ελπίσουμε ότι η δεύτερη συνέχεια της Ναρνια και Η Τριλογία Του κόσμου θα έχουν αντίστοιχη ποιότητα και θα είμαστε πολύ ευτυχισμένοι.

Ratatouille (2007)

Υποσχέθηκα και κάτι πιο mainstream, και για να κρατήσω τον λόγο μου ιδού το Ratatouille. Αν και ομολογώ ότι είχε κάποια στοιχεία που ίσως το διαχωρίσουν από κάθε άλλη ταινία του είδους. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι σιγά σιγά περνάει σε ταινίες animation η ιδέα ότι πέρα από τα εντυπωσιακά σχέδια, χρειάζονται και ίχνη σκηνοθεσίας. Είναι η πρώτη ταινία που βλέπω που οι δημιουργοί της θέλησαν να σκηνοθετήσουν πιο αυστηρά, και να πειραματιστούν με τρόπους που μπορούν να θέσουν σε σύγκριση το ratatouille με άλλες ταινίες, που δεν ανήκουν στην κατηγορία του animation.

Και δεν περιορίστηκαν μόνο στην σκηνοθεσία, αλλά προχώρησαν και στο σενάριο, που φυσικά κρατάει την βασική δομή του παραμυθιού που ζωντανεύει όταν υπάρχει πίστη, πασπαλισμένο με μερικά μηνύματα αισιοδοξίας και κατάργησης προκαταλήψεων και εξάλειψης αδικιών, αλλά πλαισιώνεται και με όμορφα παρασκηνιακά στοιχεία, και αστεία που ξεπερνούν τις απλές γκάφες.

Ο συνδυασμός όλων αυτών και φυσικά του εκπληκτικού animation σε κάνει να πιστεύεις ορισμένες φορές ότι βλέπεις μια ταινία με πραγματικούς ηθοποιούς, και φυσικά εδώ οι ερμηνείες είναι φτιαγμένες ακριβώς όπως πρέπει.

Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό η ταινία είναι ντυμένη με ένα εκπληκτικό soundtrack που ταιριάζει απόλυτα με την μελαγχολική ατμόσφαιρα του νυχτερινού Παρισιού, με κορυφαίες στιγμές την γιορτή των ποντικιών (κανονικό rat pack μιλάμε) και τους τίτλους τέλους, οι οποίοι συνοδεύονται από ένα άλλο είδος εξίσου εντυπωσιακού animation.

Εν κατακλείδι δικαίως για την ταινία δημιουργήθηκε σούσουρο ότι ξεχωρίζει από όλες τις άλλες του είδους, αφού σε κάθε τομέα δημιουργίας προσθέτει κάτι καινούργιο, και οι δημιουργοί έχουν δώσει προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια με τέτοιο τρόπο, που ανέβασαν πολύ τον πήχη για τις επόμενες παραγωγές. Μετά το αποτυχημένο Shrek III ήρθε το Ratatouille να μου ξαναδώσει ελπίδες ότι το animation ακόμα ακμάζει.

ΥΓ. δεν έχω καταφέρει να δω την ταινία με ελληνικές φωνές οπότε δεν ξέρω ποια να σας προτείνω, πάντως η αγγλική μεταγλώττιση μου άρεσε πάρα πολύ

Update

Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω πολύ σοβαρά προβλήματα με τον υπολογιστή μου καθώς και με την σύνδεσή μου στο ίντερνετ , και γι’ αυτό δεν έχω κάνει καμιά νέα ανάρτηση. Έχω ετοιμάσει όμως μερικές κριτικές, που θα δημοσιεύσω αυτήν την εβδομάδα μία-μία ώστε να μην αδικηθούν με μαζική δημοσίευση. Οι ταινίες αυτές δυστυχώς για μερικούς αποτελούν καθαρά σινεφίλ επιλογές, και για τον λόγο αυτό θα προσπαθήσω να τις πλαισιώσω και με κριτικές για πιο mainstream παραγωγές, για να μην κουράσω κανέναν. Λίγη υπομονή λοιπόν, και μέχρι να τα ξαναπούμε ρίξτε μια ανάγνωση σε μερικές φθαρμένες μου σκέψεις σχετικές με την ‘Le proces’ του Orson Welles που παρακολούθησα πριν από δύο βδομάδες.

Le Procès (aka The trial-1962)

Είναι κρίμα που λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζω με τον υπολογιστή μου και το ίντερνετ τις τελευταίες δυο εβδομάδες, άφησα να περάσει τόσος καιρός από τότε που είδα την ταινία μέχρι να γράψω την κριτική αυτή. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να φανώ δίκαιος πλέον απέναντι σ’ αυτό το κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά δεν θα ήθελα να το αφήσω τελείως ασχολίαστο.

Ότι ο welles είναι εμπνευστής ενός ιδανικού κινηματογράφου, που παράγει τέχνη, και κάθε ταινία αποτελεί ένα δημιουργικό ταξίδι προς κάτι καινούργιο, νομίζω είναι αποδεκτό από κάθε κινηματογραφόφιλο. Το καινούργιο στοιχείο προσωπικής επίτευξης του σε αυτήν την ταινία όμως είναι ότι παραδίδει απλόχερα για άλλη μια φορά μαθήματα, για το πώς να γυρίσει κανείς την καλύτερη μεταφορά ενός βιβλίου σε ταινία.

Η ‘Δίκη’ του Κάφκα, περνά μέσα από τον αλάνθαστο φακό του Welles με φίλτρο την φαντασία και τον αστείρευτο οραματισμό του, και το αριστουργηματικό αποτέλεσμα, μπορεί να μην ακολουθείται εύκολα από τον καθένα, αλλά αποτελεί αν μη τι άλλο προϊόν αβίαστης ιδιοφυίας.

Οι παρεμβάσεις του Welles, περιορίζονται στην απλοποίηση κάποιων βαθύτερων νοημάτων που συναντάμε στο βιβλίο, χωρίς όμως αυτά να ξεγυμνώνονται από τα εθιστικά καλλύματά τους, που μας οδηγούν να ψάξουμε βαθύτερα για να ξεσκεπάσουμε την αλήθεια.

Η αγωνία της μόνιμης απορίας, η εσωτερική δύναμη που μας ωθεί προς την καταστροφή, η ελπίδα που σκοτώνεται από την ακλόνητη τάξη πραγμάτων, ο φόβος για την κατάληξη, ο τρόμος στο βήμα πριν την λύτρωση, η απογοήτευση της εξιλέωσης, κι η αναγέννηση ενός κρυστάλλινου φοίνικα μέσα από τις στάχτες που σκόρπισε η ίδια του η ουσία στο χώμα, ως σύμβολο μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας που σπάει σε χίλια κομμάτια σε κάθε της προσπάθεια να συναρμολογηθεί, όλα στοιχεία που ξεπηδούν από τις σελίδες του βιβλίου για να ποτίσουν κάθε ενσταντανέ της ταινίας.

Μια αλχημεία μαγική με το μολύβι του Κάφκα να γράφει στο φιλμ ο Welles, και οι εικόνες από κάρβουνο του Κάφκα να γίνονται στιγμές από όνειρα στην φαντασία του Welles.

Ο πρώτος παρουσιάζει ένα έργο που δεν του λείπει τίποτα, κι ο δεύτερος δεν έρχεται να προσθέσει κάτι καινούργιο, αλλά να εδραιώσει την αλήθεια χωρίς να την επαναλάβει. Κι αν μια μικρή ανατροπή σας ταράξει το τέλος, δεν υπάρχει λόγος σύγχυσης.. μέσα από τους καπνούς η αλήθεια βγαίνει αναλλοίωτη.

ΥΓ 1: εξαιρετική θεωρώ την απόφαση του Welles να δευτεραγωνιστήσει στην ταινία, αφήνοντας την έγνοια του πρωταγωνιστή στον εκπληκτικό για τον ρόλο αυτό Antony Perkins, κάτι που του έδωσε και την ευκαιρία να ρίξει όλη την προσοχή του στην σκηνοθεσία, και να δημιουργήσει την πιο πλήρη και καλά πλαισιωμένη ταινία του, χρόνια μετά τον Πολίτη Κέιν.

ΥΓ 2: την ταινία την παρακολούθησα στα πλαίσια του 20ού Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, και ήταν παρμένη από το Εθνικό Αρχείο Κινηματογράφου. Καθότι η αυθεντική έκδοση της ταινίας από την δεκαετία του 60, οι υπότιτλοι ήταν στην καθαρεύουσα και με την φωνή τους στο βάθος του χρόνου προσέθεσαν ένα ακόμα μαγευτικό στοιχείο στην προβολή αυτή. Αν κάποιος έχει την εξαιρετική τύχη να πετύχει καμιά κόπια της ταινίας σε κάποιο βίντεο κλαμπ, ας ειδοποιήσει με σχόλιο.