Drawing Restraint 9

Φτάνει η μεγάλη στιγμή του γάμου σου, αλλά έχεις βαρεθεί τα κλασσικά στερεότυπα έθιμα, με τον παπά τα ρύζια, και όλο το σόι γύρω γύρω, καθώς βολτάρεις τον χορό του Ησαία. Αποφασίζεις λοιπόν να βρεθείς σε ένα φαλαινοθηρικό στην μέση του πουθενά και να κάνεις την τελετή βάσει αρχαίων ιαπωνικών εθίμων. Στην αρχή όλα καλά φαίνονται. Κολύμπι στην πισίνα, χαλαρωτικά μασάζ, περιποίηση και κομμωτήριο, και απόλυτη ηρεμία, αν εξαιρέσεις το πλήρωμα του πλοίου που περιμένει τον πατσά να πήξει στο κατάστρωμα. Καθώς η καλή η ώρα πλησιάζει, αντί για το κρασί θα σας σερβίρουν να πράσινο μείγμα και θα σας το περάσουν για τσάι. Αντί για ρύζι η αίθουσα θα γεμίσει με θαλασσινό νερό. Αντί για στέφανα θα σας προμηθεύσουν με δύο αιχμηρά μαχαίρια. Βέβαια αν το όνομα σας είναι Bjork ή Matthew Barney, δεν έχετε κανένα λόγο ανησυχίας, γιατί πολύ απλά γνωρίζετε ότι παίζετε καλά τον ρόλο σας σε ένα βουβό αριστούργημα, που αναπτύσσει ένα σιωπηλό αλφάβητο από ήχους και εικόνες, με σκοπό την δημιουργία μέσω της καταστροφής, την εξιλέωση μετά την κατάρριψη κάθε υλικού στοιχείου, την ζωή μέσα από το θάνατο, την απελευθέρωση του ερωτισμού με την αφαίρεση του "περιοριστικού στοιχείου -
drawing restraint". Τώρα πάλι αν δεν ανήκετε στην κατηγορία των δύο παραπάνω, είμαι σίγουρος ότι έχετε αρχίσει να ανησυχείτε για το αποτέλεσμα. Όλα αυτά σας φαίνονται περίεργα και ήδη νοσταλγείτε τον παπά και τον κουμπάρο στην εκκλησία. Μετανιώνετε την ώρα και την στιγμή που πήρατε μια τέτοια απόφαση για το γάμο σας. Και όλα θα φτάσουν στο αποκορύφωμα όταν συνειδητοποιήσετε τον λόγο ύπαρξης των μαχαιριών. Μην προσπαθήσετε να το βάλετε στα πόδια όμως... από αυτό το πλοίο, μόνο οι φάλαινες γλυτώνουν....

The Fountain - Η Πηγή της Ζωής

"What if you could live forever?" Σίγουρα θα περνούσα ένα μεγάλο κομμάτι της αιωνιότητας βλέποντας ξανά και ξανά αυτήν την ταινία. Ο δημιουργός των "π" και "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο",επιστρέφει με την πιο ώριμη δουλειά της καριέρας του. Ο Darren Aronofsky, μας παρουσιάζει ενα μαγευτικό ταξίδι στο χρόνο, σε μια ταινία που αν και ξεδιπλώνεται σε ένα διάστημα 1000 χρόνων, μοιάζει να ξέκινα από την αρχή του χρόνου, όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, οταν ο Θεός έδιωξε τους πρωτόπλαστους απο τον κήπο της αιωνιότητας. Και εκεί καταλήγει η ταινία. Η αγάπη, η θυσία, ο πόνος, η μάχη για επιβίωση, το θάρρος, ωθούν τον άνθρωπο να παλέψει με τον θάνατο, με τον χρόνο που κυλάει, με τον ίδιο του τον εαυτό. Τρεις χρονικές περίοδοι, τρεις φάσεις δημιουργίας, γέννηση, ζωή και θάνατος. Κάθε άξια, κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα φιλτράρεται από τις τρεις αυτές φάσεις, και αργά αλλά σταθερά υφαίνεται ο ιστός που κρατάει φυλακισμένους τους πρωταγωνιστές. Αργά αλλά σταθερά εμφανίζονται οι τρόποι για να σπάσουν τα δεσμά τους. Τρόποι που υπήρχαν πάντα, αλλά ο άνθρωπος δεν έβλεπε. Ένα ζευγάρι οδηγεί τους θεατές στο αιώνιο αυτό ταξίδι. Μας θυμίζει όσα έγιναν, και μας προσκαλεί σ'αυτά που θα συμβούν. Δύο ολοκαίνουργιοι πρωτόπλαστοι έρχονται να αντιστρέψουν την ροή του χρόνου και να νικήσουν τον θάνατο. Έρχονται για να αντιστρέψουν την ιστορία και συγρόνως να την καταλύσουν. Αυτήν τη φορά ο άντρας τρέφεται απο τα πλευρά της γυναίκας, τα δεσμά σπάνε και το ταξίδι αποκτά παλι προορισμό. Εκεί που ολα άρχισαν εκεί και θα τελειώσουν. Αν ανοίξεις τα μάτια σου και βρεθείς τυλιγμένος απο το πιο όμορφο χρυσό πέπλο που εχεις δει ποτέ σου, χωμένος ανάμεσα σε χιλιάδες ασημένια αστρα, μην φοβηθείς να νοιώσεις πλήρης. Ο παράδεισος σε περιμένει στο επόμενο βήμα...

300

Το σημαντικότερο για μένα στοιχείο είναι ότι η ταινία βασίζεται ξεκάθαρα στα κόμικς του Arthur Miller ,οπότε σε καμιά φάση δεν με απασχόλησε αν η ταινία ήταν ιστορικά ακριβής ή όχι, αν οι Πέρσες είχαν ελέφαντες-μαμούθ και ρινόκερους-δεινοσαύρους ή αν ο εφιάλτης ήταν δανεικός από το "Hunchback Of NotreDame".Mε γνώμονα το παραπάνω, έχω να ομολογήσω ότι ευχαριστήθηκα αρκετά την ταινία, ειδικά αφού εστίασα την προσοχή μου στην καλλιτεχνική δημιουργία του Miller ο οποίος για άλλη μια φορά έκανε θαύματα με την κινηματογραφία και τη
φωτογραφία της ταινίας (πριν από 2 χρόνια ο ίδιος είχε φέρει στην μεγάλη οθόνη το κόμικ του Sin City, ταινία την οποία θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά επιτεύγματα της τελευταίας 5ετιας τόσο για την σκηνοθεσία της όσο και για την φωτογραφία της).
Oι Αμερικανιες από την ταινία δεν έλειπαν, και να σου πω την αλήθεια μου δεν μπορώ να πω ότι περίμενα κάτι διαφορετικό, αλλά δεν με ενόχλησε γιατί το ελληνικό\σπαρτιατικό στοιχειό -όπως το έχει προσεγγίσει ο Miller- ήταν διάχυτο μέσα στην ταινία ώστε να μην μου επιτρέψει να ξενερώσω με κάποιες κλασσικές αμερικανιες στους διαλόγους, στην μουσική επένδυση κλπ. Για να είμαι ειλικρινής η ταινία άξιζε τα 6 ευρώ που έδωσα να την απολαύσω στην μεγάλη οθόνη, άξιζε για την μοναδική μεταφορά της από κόμικς σε ταινία από τον miller, άξιζε για την μοναδική της φωτογραφία που δεν σε άφηνε να βαρεθείς ή αν θες σου άφηνε το περιθώριο αν βαρεθείς με την πλοκή να προσεχείς απλά τα καρέ και πως ένα κόμικ παίρνει ζωή, άξιζε για τα πράγματα που δεν έβλεπες με τα μάτια σου αλλά καταλάβαινες με το μυαλό και την καρδιά σου (ναι και συμβολισμούς βρήκα ή δημιούργησα από μονός μου για να σώσω κάποιες σκηνές- και ανατρίχιασα σε μια-δυο σκηνές (αποτέλεσμα της καλής μουσικής επένδυσης, γιατί και με τον άρχοντα των δαχτυλιδιών ανατρίχιασα αλλά δεν είμαι ούτε χομπιτ ούτε ξωτικό, αλλά βλέπεις ξερόυν καλά τι κάνουν με τα ηχητικά εφε και τις μουσικές επενδύσεις σε τέτοιου είδους ταινίες), άξιζε γιατί σε άφηνε να περάσεις δυο ευχάριστες ώρες και να βγεις πιο ανάλαφρος απ’ όταν μπήκες στην αίθουσα, και στην περίπτωση των ξένων άξιζε γιατί έτρεξαν να μάθουν από τις σωστές πηγές για τους αρχαίους Σπαρτιάτες και τις αρετές που στην ταινία χαθήκαν λίγο μέσα στα εφε και στις αναπαραστάσεις προσώπων και περιστατικών, δεν λέω ότι πρέπει να αρχίσουμε να διαφημίζουμε την ιστορία μας με τέτοιους τρόπους ώστε να πλησιάσει περισσότερο κόσμο και έξω από τα σύνορα της χώρας μας, αλλά για μένα είναι θετικό το γεγονός ότι στα αμερικανικά βιβλιοπωλεία αυξήθηκε η ζήτηση οποιουδήποτε βιβλίου που διαπραγματεύεται τους Σπαρτιάτες και τον τρόπο ζωης τους, κατά 23%,μετα την προβολή της ταινίας. Κοινώς ένας ανοιχτόμυαλος άνθρωπος αφήνοντας την ιστορία στην άκρη, μπορεί κάλλιστα να ευχαριστηθεί την ταινία, ή ακόμα να την λατρέψει αν αυτού του είδους οι ταινίες τον ενδιαφέρουν, και να περάσει ένα όμορφο 2ωρο με τους επίσης ανοιχτόμυαλους φίλους του και ενδεχομένως μερικές ώρες ακόμα ευχάριστης συζήτησης. -σημείωση ότι η ταινία είναι μακράν καλύτερη από την Τροία(2004) και τον Αλέξανδρο (2004)- Συμβουλή μου σε οποιοδήποτε δεν την έχει δει, είναι να απολαύσει την «κινηματογραφική δημιουργία» στο έπακρο, να ευχαριστηθεί την μουσική, τα εφε, τα μαγευτικά καρέ, και να μην φοβηθεί να γελάσει με τις ανακρίβειες ή τις πραγματικά αστείες μεταφορές κάποιων προσώπων ή περιστατικών στην οθόνη (Εφιάλτης-Κουασιμόδος, Ξέρξης-cross-dresser και άρχοντας της ομοφυλοφιλίας, Βασιλιάς Λεωνίδας + Βασίλισσα το τρεηλερ για το Καμα Σουτρα 2, και η λίστα συνεχίζει...), αντί να ξινίσει τα μούτρα του με τον τρόπο που επέλεξε έναν δημιουργός κόμικς να πλάσει μια μαγευτική ιστορία ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ από την ιστορία, και τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος δημιουργός έκανε τα κόμικς του ταινία. Βέβαια θεωρώ ότι η ταινία είναι ακατάλληλη για κάθε παιδί όχι μονό για την βία και το σεξουαλικό περιεχόμενο, αλλά γιατί είναι σημαντικό να μην του αποτυπωθούν εικόνες κινηματογραφικής ιστορίας, που αργότερα θα ταυτιστούν με εικόνες πραγματικής ιστορίας.

* η παραπάνω κριτική βασίστηκε σε ενα e-mail που έστειλα όταν μου ζητήθηκε η άποψη μου για την ταινία

Goya's Ghosts - Τα φαντάσματα του Γκόγια

REVIEW: Goya's Ghosts (http://www.imdb.com/title/tt0455957/)

"Tell me what the truth is..." Πες μου ότι αυτή η ταινία κρύβει μέσα της ένα αριστούργημα και εγώ θα το ομολογήσω. Μονό που σαν δεύτερος Λορεντζο θα παραδίδομαι αβιαστα σε ένα ψέμα. Με πρώτη ματιά τα "Φαντάσματα του Γκόγια" δεν μοιάζουν αριστουργηματικά. Βεβαία οι δυο ώρες και βάλε, προβολής τους δεν μπορούν να θεωρηθούν μαρτυρικές. Απλά υποβλήθηκα στο "ερώτημα" και μαρτύρησα στον εαυτό μου, που πήγε κατενθουσιασμένος στον κινηματογράφο, ότι περίμενα κάτι παραπάνω. Περίμενα το σενάριο να δώσει περισσότερες ευκαιρίες στους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.Δεν χόρτασα τις λιγοστές σκηνές στις οποίες η Natalie Portman σε αιχμαλώτιζε με την ενσάρκωση των δικών της φαντασμάτων, ή τις σκηνές που ο Javier Bardem δεν άφηνε τόσο δεξιοτεχνικά να επιλέξεις αν τον μισείς ή αν τον λατρεύεις. Μονό ο ρόλος του Stellan Skarsgård ήταν αρκετός κι ο ίδιος τον ερμήνευσε με τον καλύτερο τρόπο. Δεν χόρτασα τις δημιουργίες του μοναδικού ζωγράφου και τον τρόπο με τον οποίο αυτές εμπνευστήκαν και έγιναν πίνακες. Το ίδιο άβολα αισθάνθηκα με το γεγονός ότι σχεδόν χάθηκα στην επιλογή του σκηνοθέτη να τρέξει κάποιες σκηνές και να τραβήξει κάποιες άλλες. Σε αυτό το σημείο αναρωτήθηκα ποσό χαμένη πήγε αυτή η ταινία. Όμως όσο εύκολα στιγματίζονται οι αιρετικοί της ταινίας, τόσο εύκολα έπεσα κι εγώ στην παγίδα της απογοήτευσης. Γιατί η ταινία, σαν ένας πίνακας του Γκόγια, μου αποκαλύφθηκε σιγά. Με σόκαρε με τον ανώμαλο τρόπο που πλέκονται τα γεγονότα, και με φόβισε με τις ευκαιρίες που δοθήκαν στους χαρακτήρες να δράσουν. Είδα όμως, πόσο δεξιοτεχνικά ο σκηνοθέτης ζωγραφίζει τον δικό του πίνακα του Γκόγια. Ζωγραφίζει τους χαρακτήρες με δυο όψεις. Τους διχάζει χρονικά και δεν εμποδίζει τις όψεις τους να μπλέκονται σε κάθε μια από τις δυο περιόδους που εξελίσσονται τα γεγονότα. Τους κάνει αυτόματα συμπληρωματικούς, και μοιράζει στην κάθε όψη τόσο προτερήματα όσο και αδυναμίες. Τους τοποθετεί μέσα σε μια κορνιζά και τους δένει αρραγώς, εναλλάσσοντας το πρόσωπο που κυριαρχεί και τα πρόσωπα που μένουν στο φόντο σε κάθε ενσταντανέ, δένοντας συγχρόνως την πορεία τους. Αυτό είναι ουσιαστικά η ταινία. Αφήνοντας πίσω την ιστορική βιογραφία ενός από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της ιστορίας, ζωγραφίζει την ζωή του και τον χρησιμοποιεί για να δέσει την ζωή των υπολοίπων πρωταγωνιστών. Ο ένας για τον άλλο είναι παρατηρητής, αλλά όλοι μαζί πρωταγωνιστές σε ένα πίνακα... έναν πίνακα με δυο όψεις. Τα χρώματα έρχονται να καλύψουν την μια από αυτές, αλλά η πίσω όψη μένει πάντα κενή. Στο λευκό της χρώμα, αποτυπώνεται η έμπνευση του δημιουργού καθώς και τα στάδια της δημιουργίας. Τα πρόσωπα που απεικονίζονται μπροστά, αποκτούν την βάση τους, αναλύονται στα διαφορά επίπεδα, δεν ζουν χωρίς τα χρώματα, αλλά στιγμυοτυπουνται ως μορφές, μιλούν μέσα στην ακινησία τους, και τρομάζουν τον θεατή μέσα από τις διαφορετικές φιγούρες που εκφράζουν τα πρόσωπα τους. Στρέφονται μέσα στο κάδρο, και ξεπηδούν σε ανύποπτο χρόνο για να εξελιχθούν και να επανέλθουν αυτό... με έναν τρόπο σαγηνευτικό και συγχρόνως ανατριχιαστικό... σαν φαντάσματα! Τα κρυμμένα μοτιβα της ταινίας και οι συμβολικές σκηνές είναι τα τελευταία στοιχειά που σε πείθουν ότι κάθε καρέ, αποτελεί ένα πίνακα και όλα μαζί ένα έργο τέχνης. Άλλωστε μετά το Amadeus,
δεν θα περίμενε κανείς κάτι λιγότερο από τον σκηνοθέτη και δημιουργό Milos Forman. Τελικά η αρχική μου ομολογία ίσως να μην ήταν απόλυτα ψευδής...

Blog's change of direction

i nearly haven't used this blog,cos i never had the time to make something good of it, plus as time went by i created my own msn live space so i put all my time and efforts into that one. Now i've decided to make a dream of mine come true. to be more specific i always wanted to have an archive of movie reviews of my own,and now is the time to do this. so i decided that instead of creating another blog i'll use this one for this purpose.only from now on,all my posts here will be in greek,as its my mother language,and the reviews will be closer to my original thoughts.hopefully this blog will grow in a way that will please me.let's wait for the gr8 reviews then....

καλή μου αρχή!!!