Sleuth (1972)

Εκεί που τελειώνει ο φόβος κι η δειλία, κάθε μισητό συναίσθημα μετατρέπεται σε ανάγκη για εκδίκηση. Η παγίδα που γελοιοποιεί έναν αγανακτισμένο άνθρωπο, στέκεται το πρώτο πάτημα σε ένα νέο διαβολικό παιχνίδι. Η προσωρινή έλλειψη της σιγουριάς μιας υπεροχής απέναντι σε καθετί αξιολύπητο, αντιδρά αλυσιδωτά για να καταλήξει σε μια εθιστική δίψα για επικράτηση που συνοδεύεται απ’ όλο και πιο μικρή πιθανότητα επιτυχίας.

Το έπαθλο του αποτελέσματος είναι όλο και πιο ανάξιο της διεκδίκησης, και η εναλλαγή των παιχνιδιών εξουσίας, φεύγει από τον έλεγχο του ανθρώπινου, και χάνεται σε ένα λαβύρινθο σουρεαλισμού, όπου οι άσφαιρες βολές προκαλούν αληθινό αίμα, και ο θάνατος έρχεται περισσότερες από μία φορές.

Σε μια έπαυλη στην μέση του πουθενά, δύο αταίριαστοι φαινομενικά άνθρωποι, συναντιούνται για να παίξουν ένα παιχνίδι, διαφορετικό ο καθένας από την πλευρά του. Δύο αντίθετα άκρα που ξεκινούν μια διαδρομή, όπου το καθένα προσπαθεί να φέρει το άλλο στην πλευρά του, για να καταλήξουν να συναντηθούν κάπου στη μέση. Όταν όμως, η προσωπική περηφάνια του καθενός, δεν ικανοποιείται από την συνάντηση αυτή, τότε η γραμμή που τους ενώνει, σπάει σε μικρά λευκά κομμάτια ενός κενού πάζλ, που ταιριάζουν παντού και πουθενά.

Τα πραγματικά παιχνίδια-αυτόματα, γίνονται οι δευτεραγωνιστές, σε ένα τερέν για δύο, με την ζωή τους να παίζεται σαν ένα θέατρο σε κουκλόσπιτο, που καταλήγει το ίδιο σε αυτόματο, όταν τα αφεντικά γίνουν υπόδουλοι και οι συγγραφείς γίνουν οι άμοιροι πρωταγωνιστές αφημένοι στο έλεος της ίδιας τους της πένας.

Δυο από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές του βρετανικού (κι όχι μόνο ) κινηματογράφου, αποδεικνύονται υπεραρκετοί ώστε να κρατήσουν το κοινό σε αγωνία, καθώς και να το προβληματίσουν με έξυπνους γρίφους και δόλια παιχνίδια, σ’ αυτό το αυθεντικό θρίλερ των 140 λεπτών. Τι κι αν σ’ όλη την ταινία είναι απλές μαριονέτες της ίδιας τους της αλαζονείας, σε ένα καλοστημένο θέατρο, οι ερμηνείες τους είναι τόσο καθηλωτικές που εγκλωβίζουν ακόμα και τον πιο υποψιασμένο θεατή στο δικό τους ταλαντούχο παιχνίδι της εξαπάτησης.

Ακόμα κι όταν η πλοκή της δολοπλοκίας επαναλαμβάνεται σε διαφορετικό μοτίβο, η ιδιοφυία της παράστασης είναι τέτοια κάνει τις παρτίδες εθιστικές, καθώς αυτές μεταμορφώνονται χωρίς να αλλάζουν ουσιαστικά, μέσα στο χρόνο.

ΥΓ. 1: όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι το saw (ή έστω τα sequel του) δεν είναι απλώς μια άσκοπη δοκιμασία νέων εφέ στην αναζήτηση του αηδιαστικού, ας δει αυτό, και θα καταλάβει πως μπορείς να δημιουργήσεις ανατριχιαστικά παιχνίδια που καθηλώνουν τόσο έξυπνα με το στήσιμο τους που δεν χρειάζονται ίχνος αηδίας ή ειδικών εφέ για να κερδίσουν θεατές.

ΥΓ.2: αναμφισβήτητα από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει ποτέ. Μην την χάσετε, ειδικά τώρα που κυκλοφορεί το remake με τον Michael Caine να παίρνει το ρόλο του Olivier και να παραχωρεί τον δικό του στον Jude Law