Sleuth (2007)

Δεν πρόκειται να παραθέσω αναλυτικά κριτική γι’ αυτήν την ταινία μιας και νοιώθω ότι διαπραγματεύεται ακριβώς τα ίδια θέματα με την αυθεντική παλιότερη έκδοση μέσα στις άκρες. Θα αναφερθώ μόνο στις διαφορές και στις εντυπώσεις που μου άφησε το remake.

Το μεγαλύτερο σφάλμα που έχω να καταλογίσω στην νέα εκδοχή, είναι ότι πήρε την υπόθεση ενός θρίλερ που διαρκούσε 140 λεπτά περίπου και τα χώρεσε μέσα σε 85. Ως αποτέλεσμα, η υπόθεση στα πρώτα δύο τρίτα της ταινίας που είναι η βασική της πλοκή, τρέχει με τέτοιο τρόπο, που δεν μας αφήνει να μαγευτούμε από την ειδυλλιακά σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργεί, και να δεθούμε με τους δύο βασικούς χαρακτήρες ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τις κινήσεις τους.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι το τρίτο και τελευταίο μέρος της ταινίας, που είναι και το μοναδικό κομμάτι που ξεφεύγει τελείως από το παλιό, φαίνεται να χάνει αρκετά το νόημα του, και παγιδεύεται σε προσπάθειες να σταθεί μακριά από την στάμπα του remake, φτάνοντας σε σημείο να αμαυρώσει εν μέρει το αυθεντικό, με τους άσκοπους εκσυγχρονισμούς του. Ενοχλητικό μάλιστα γίνεται το γεγονός (σε συνδυασμό με τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών), ότι σε μερικές σκηνές της ταινίας δημιουργείται και η εντύπωση της παρωδίας, που ρίχνει ακόμα περισσότερο τις εντυπώσεις της διασκευής.

Σε γενικές γραμμές βέβαια, για να το γυρίσω πλέον στα θετικά της, οι ερμηνείες είχαν και λαμπρές στιγμές να δώσουν, (ασχέτως αν άλλες στιγμές έπεφταν χαμηλά), κυρίως του Michael Caine, που δίνει έναν εντελώς καινούργιο αέρα στον ρόλο του, χωρίς να προσπαθεί να αντιγράψει άσκοπα τον ρόλο του Olivier στο αυθεντικό.

Το ίδιο λαμπρή ήταν και η μεταφορά μικρών λεπτομερειών της παλιάς, που έχουν όμως βαθύ νόημα για το στήσιμο της ταινίας, και αγγίζουν την ιδιοφυΐα στον τρόπο με τον οποίο εντάχθηκαν σκηνοθετικά στην καινούργια. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελούν τα παιχνίδια-αυτόματα, το κάδρο με το πορτραίτο της γυναίκας των δύο, καθώς και οι εξαιρετικά πετυχημένες ατάκες που ανταλλάσσουν οι πρωταγωνιστές και συνδέονται άμεσα με μετεξελίξεις των παλιών διαλόγων.

Στα τεχνικά κομμάτια, ξεχωρίζει η κινηματογραφία (και χαίρομαι που πίσω της συναντάμε ένα ελληνικό όνομα, Haris Zambarloukos), που σε συνδυασμό με ένα πραγματικά εκπληκτικό soundtrack, δημιουργούν μια μοντέρνα-και-αψεγάδιαστα-στυλιστική-σκοτεινή-και- ψυχρή ατμόσφαιρα, που συνθέτει τον ιδανικό χώρο για να ξεδιπλωθεί η ιστορία.

Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τις εντυπώσεις κάποιου που δεν έχει δει πρώτα την παλιά. Η συμβουλή μου είναι να τις δείτε με την σειρά που κυκλοφόρησαν, ώστε να μην σας χαλάσει το remake τα βασικά σημεία αιφνιδιασμού της αυθεντικής. Στην συνέχεια δείτε με ανοιχτό μυαλό την δεύτερη, χαθείτε στον κόσμο των νέων τεχνολογικών παιχνιδιών, μην διστάσετε να γελάσετε στις φάσεις που η σύγκριση με την παλιά θα γίνει αβίαστα και δεν θα την ευνοήσει, και εντάξτε την καινούργια ιστορία σαν την μετεξέλιξη ενός ακόμα παιχνιδιού που ξεκίνησε σχεδόν 4 δεκαετίες πριν, και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, και ίσως να ευχαριστηθείτε και τις δύο όπως πρέπει.