Charlie Wilson's War (2007)

‘Αυτά τα πράγματα συνέβησαν. Ήταν ένδοξα και άλλαξαν τον κόσμο…

…και μετά τα γαμ*σαμε στο τελείωμα του παιχνιδιού.’

--Charlie Wilson

Η ταινία όμως δυστυχώς απογοητεύοντας κάθε προσδοκία μου τα θαλασσώνει από την αρχή μέχρι το τέλος. Πίστευα ότι το μόνο ενοχλητικό στοιχείο στην όλη υπόθεση θα ήταν ο ‘πάντα λίγος-πάντα ίδιος’ Tom Hanks, αλλά στην τελική μόνο αυτός δεν με ενόχλησε.
Το σενάριο έκανε τρύπες παντού, με μια αδικαιολόγητα αργή αρχή που κράτησε μέχρι τα μισά της ταινίας. Η συνέχεια ήταν επιπόλαια στημένη, για να φτάσουμε στο τελευταίο μισάωρο, που αν και εξελίσσονται τα πιο σημαντικά γεγονότα, αντιμετωπίζονται σαν λεπτομέρειες που προσπερνιούνται γρήγορα για να δώσουν την θέση τους στο δακρύβρεχτο ‘ ο Θεός να το κάνει’ φινάλε.

Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, έμεινα γαντζωμένος περιμένοντας πότε θα περάσει το μήνυμα ότι εν τέλει οι αμερικανικές κινήσεις δεν είναι τόσο ανιδιοτελείς πάντα, κι ότι οι αμερικάνοι δεν είναι οι σωτήρες του κόσμου ή έστω ότι οι μη-Αμερικάνοι δεν είναι ο λόγος για καθετί κακό σε τούτον τον κόσμο, κάτι που προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν ήρθε ποτέ. Το τέλος βρίσκει την ταινία σαν μια απίστευτη προπαγάνδα για το πόσο διπλωματικά έσωσε η Αμερική τους καημένους τους Αφγανούς από τους ‘κομμουνιστές μπάσταρδους’ ‘όπως χαρακτηρίζονται οι Ρώσοι. Θα αναγνωρίσω μερικά συγγραφικά τεχνάσματα με τις εμβόλιμες φιλοσοφικές ιστορίες και τα παιδικά βιώματα του Charlie, να κάνουν νύξεις για την ανάγκη να εξετάσουμε τα πράγματα με έναν πολυδιάστατο τρόπο, αλλά ήμουν πολύ εκνευρισμένος μέχρι τότε με τα όσα έβλεπα, ώστε να αφήσω τέτοιες μικρές στιγμές που ήταν καταχωνιασμένες στην ταινία να με επηρεάσουν.

Μεγαλύτερο φιάσκο ήταν η χρησιμοποίηση των εικόνων φρίκης που πάρθηκαν από τα ιστορικά βίντεο ντοκουμέντα της εποχής, με σκοπό να προβληματίσουν και να συγκινήσουν. Δεν λέω, όντως συγκινούν, αλλά συγχρόνως λειτουργούν αρνητικά για την ταινία γιατί την κάνουν να δείχνει ακόμα πιο αδύναμη να υποστηρίξει τόσο σημαντικά γεγονότα.

Για να μην είμαι άδικος, θα αναγνωρίσω και κάποια θετικά της ταινίας που περιορίζονται στις εκπληκτικές ερμηνείες των Julia Roberts και Philip Seymour Hoffman καθώς και μερικές αστείες στιχομυθίες που δεν ξεπερνούν τις δυο ατάκες (προσέξτε την νύξη για τον Παπανδρέου και την Χούντα). Ακόμα κι αυτά όμως δεν είναι αρκετά για να σώσουν μια ταινία που θα την χαρακτήριζα ως μια ‘πολύ βιαστικά και βεβιασμένα στημένη προπαγάνδα, που εκμεταλλεύεται φτηνά τον θεατή τραβώντας τον να συγκινηθεί με στερεότυπα κινηματογραφικά τεχνάσματα και τον χειραγωγεί μέχρι να του πετάξει κι ένα πολύτιμο υπονοούμενο στο τέλος, που το καταβροχθίζει όμως μέχρι εκείνη τη στιγμή η φτήνια όλης της υπόλοιπης ταινίας’.