Atonement (2007)

Ποιά είναι η πιο άσχημη λέξη που μπορείς να φανταστείς;
Ποιά είναι η χειρότερη πράξη που μπορείς να κάνεις;
Πόση από την ζωή σου μπορείς να θυσιάσεις για να διορθώσεις ένα κακό που έκανες σε έναν συνάνθρωπό σου;

Ψέματα παρανόησης και ηθελημένης διαστρέβλωσης, έρωτες που πεθαίνουν πριν καν ανθίσουν, ανεκπλήρωτες επιθυμίες και μισές αγάπες, ασπρόμαυρες φαντασιώσεις και σάπια όνειρα, κομματιάσματα του χρόνου και εγκλωβισμός του χώρου, δάκρυα που δεν χύθηκαν ποτέ και μίση που στοιχειώνουν, όλος ο κόσμος στον χρόνο και καθόλου χρόνος για τον κόσμο…

Διαδοχικά λάθη σε μια αλυσιδωτή αντίδραση από ανθρώπινα συναισθήματα που κοστίζουν τις ζωές του θύτη και του θύματος, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ένας παραμυθένιος κόσμος, μιας γλυκόπικρης εποχής, που αναζητά το χρώμα μέσα στο μουντό της τοπίο, και σκοτεινοί έρωτες που ξεσκεπάζονται από φώτα άλλοτε αγνά και άλλοτε μοχθηρά.

Αναμφισβήτητα η δική μου αγαπημένη ταινία του 2007, που οι έλληνες θα παρακολουθήσουν στον κινηματογράφο από τις 24 Ιανουαρίου, τόσο αριστουργηματικά προσεγμένη, έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την σχετικά μέτρια προηγούμενη κινηματογραφική χρονιά. Δεν υπάρχει κομμάτι στην παραγωγή της που δεν είναι προσεγμένο στην λεπτομέρεια.

Σίγουρα όμως, ξεχωρίζει η μαγευτική της φωτογραφία και μια ανάμεικτη σκηνοθεσία που κινείται από απλές γραμμές μέχρι μικρά ενδιαφέροντα τεχνάσματα που κάνουν την ιστορία να ξεδιπλώνεται με έναν τρόπο που καθηλώνει και συγκινεί αυθεντικά τον θεατή. Ο μικρόκοσμος που παρουσιάζεται στο πρώτο μισό της ταινίας, γεμίζει σταδιακά με διαπλοκές, σκεπασμένα μυστικά και συναισθήματα που ψάχνουν να βρουν διέξοδο μέσα από εγκλωβισμένες καρδιές, και ξεχειλίζουν στο δεύτερο μισό, για να ξεχυθούν σε έναν μεγαλύτερο κόσμο που χωράει ανώτερα συναισθήματα για να τα σκεπάσει με πόλεμο, να τα ποτίσει στον χρόνο που διαβρώνει τα πάντα στο πέρασμα του, και να τα θάψει εν τέλει σε έναν ιδανικά φανταστικό κόσμο της εξιλέωσης.

Ο James Mc Avoy είναι εκπληκτικός και η ηλικία του μας γεμίζει αισιοδοξία για το λαμπρό μέλλον που ακολουθεί, η (εκνευριστική για μένα )Keira Knightly, δεν έχει τον ρόλο της ζωής της εδώ, αλλά καταφέρνει να κερδίσει τους πάντες με την ερμηνεία της που είναι η καλύτερη της μέχρι τώρα, καθώς και να ξεφύγει από τους στερεότυπους ρόλους που συνήθιζε να παίζει. Μάλιστα η επιλογή του συγκεκριμένου ρόλου της στην ταινία έγινε έπειτα από δική της προτροπή, (οι συντελεστές την φαντάζονταν στον ρόλο της έφηβης Briony, βλ. imdb), κάτι που με αναγκάζει να την σεβαστώ λίγο παραπάνω. Αξιοσημείωτη και η ερμηνεία της μικρής Saoirse Ronan που συνδυάζει την παιδική αθωότητα με έναν σκοτεινό κόσμο συναισθημάτων που θα άνηκε φυσιολογικά σε μεγαλύτερους ανθρώπους. Και φυσικά ένας όμορφος σύντομος ρόλος της Vanessa Redgrave που μας είχε λείψει πολύ.

Δείτε την οπωσδήποτε…

ΥΓ. η ταινία περιέχει επίσης ένα εκπληκτικό 5λεπτο μονόπλανο που αντίστοιχο του είχα να δω από το Children of men (νομίζω είναι σαφές πλέον πόσο με έχει σημαδεύσει αυτή η ταινία αφού πλέον έχει μετατραπεί σε μέτρο και σταθμό για κάθε άλλη), που δημιουργεί έναν σκοτεινό κόσμο με τόση λεπτομέρεια, που καταντά ανατριχιαστικός μιας και ο πόνος φτάνει σε σημείο να αγγίζει ακόμα και τα φυσικά επίπεδα του θεατή πέραν των συναισθηματικών.

ΥΓ. 2 μόλις απολαύσετε την ταινία και όσο θα περιμένετε πως και πώς να βγει σε dvd τρέξτε να αγοράσετε το soundtrack που δένει ανατριχιαστικά με το ύφος της ταινίας και είναι αναμφισβήτητα η πιο δίκαιη ‘χρυσή σφαίρα’ της χρονιας.

ΥΓ. 3 η σύντομη πορεία της ταινίας στο imdb top 250 με απογοήτευσε, αλλά ελπίζω πως θα επιστρέψει γρήγορα σε αυτό με καλύτερες και πιο σταθερές θέσεις, τώρα μάλιστα που ανoίγει σε περισσότερες χώρες.