Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Victor Hugo, το The man who laughs, αποτελεί μια από τις πρώτες και αρτιότερες προσπάθειες μεταφοράς στην μεγάλη οθόνη, ιστοριών φρίκης και ανθρώπινου πόνου, που ακροβατούν σε συναισθηματικό κυρίως επίπεδο, για να μας κάνουν να αναρωτηθούμε πού αρχίζει και πού τελειώνει η ανθρώπινη φύση κι η ανθρωπιά, την ίδια στιγμή που εξερευνούν μια καλυμένη ιστορία αντισυμβατικής και αιώνιας αγάπης.
Ένας άνθρωπος καταδικασμένος να γελάει με το άσβηστα χαραγμένο χαμόγελο, μια κοπέλα που βλέπει μόνο με τα μάτια της ψυχής της, μία δούκισσα στο εφήμερο κυνήγι της ηδονής, κι ένας φιλόσοφος διχασμένος ηθικά, πιόνια μιας τραγικής σκακιέρας, παλεύουν με τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις εντυπώσεις εκείνες της πρώτης ματιάς, που λεκιάζουν με μόνιμες ταμπέλες, και κομματιάζουν κάθε δυνατότητα διαφυγής από τον πόνο που στοιχειώνει την καρδιά και το μυαλό.
Η εποχή τους αναγκάζει να μιλούν με υποτιτλισμένες λεζάντες και πομπώδεις μουσικές επενδύσεις, κι όμως η avant garde ερμηνεία των βουβών φιλμ, τους επιτρέπει να εγκλωβίσουν τον θεατή στις πανανθρώπινες εκφράσεις του προσώπου τους, και να χρωματίσουν συναισθηματικά τα ασπρόμαυρα καρέ. Όλες οι φιγούρες θα περάσουν από τα ίδια στάδια απόγνωσης με διαφορετική σειρά, για να συνθέσουν την κλίμακα κλιμακούμενης τραγικότητας, που θα συναντήσει το αποκορύφωμά της, στην σπαρακτική πάλη των δακρύων καθώς προσπαθούν να σβήσουν το αταίριαστο χαμόγελο του άτυχου άνδρα.
Μπορεί να αποτελεί για τους περισσότερους μια κλασσική και σινεφιλική περισσότερο, λόγω του βουβού της στοιχείου, ταινία, αλλά οι ερμηνείες αντικατοπτρίζουν μυθοπλαστικούς χαρακτήρες βγαλμένες από βιβλικές ιστορίες, που με έναν εκκεντρικό τρόπο αγγίζουν τα πιο βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα, και οι κινηματογραφικές υπερβολές του είδους, θέτουν τα όρια ανάμεσα στις εκκεντρικότητες και την πραγματικότητα μιας τραγικής ιστορίας που ανήκει στην λογοτεχνική φαντασία, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τρομακτικά πραγματική.
Σημ. Ο ρόλος του Gwynplaine με το χαραγμένο χαμόγελο, αποτέλεσε την έμπνευση για την δημιουργία του Joker, στην σειρά των Bob Kane και Jerry Robinson για τον άνθρωπο-νυχτερίδα που όλοι ξέρουμε ως Batman.
Ένας άνθρωπος καταδικασμένος να γελάει με το άσβηστα χαραγμένο χαμόγελο, μια κοπέλα που βλέπει μόνο με τα μάτια της ψυχής της, μία δούκισσα στο εφήμερο κυνήγι της ηδονής, κι ένας φιλόσοφος διχασμένος ηθικά, πιόνια μιας τραγικής σκακιέρας, παλεύουν με τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις εντυπώσεις εκείνες της πρώτης ματιάς, που λεκιάζουν με μόνιμες ταμπέλες, και κομματιάζουν κάθε δυνατότητα διαφυγής από τον πόνο που στοιχειώνει την καρδιά και το μυαλό.
Η εποχή τους αναγκάζει να μιλούν με υποτιτλισμένες λεζάντες και πομπώδεις μουσικές επενδύσεις, κι όμως η avant garde ερμηνεία των βουβών φιλμ, τους επιτρέπει να εγκλωβίσουν τον θεατή στις πανανθρώπινες εκφράσεις του προσώπου τους, και να χρωματίσουν συναισθηματικά τα ασπρόμαυρα καρέ. Όλες οι φιγούρες θα περάσουν από τα ίδια στάδια απόγνωσης με διαφορετική σειρά, για να συνθέσουν την κλίμακα κλιμακούμενης τραγικότητας, που θα συναντήσει το αποκορύφωμά της, στην σπαρακτική πάλη των δακρύων καθώς προσπαθούν να σβήσουν το αταίριαστο χαμόγελο του άτυχου άνδρα.
Μπορεί να αποτελεί για τους περισσότερους μια κλασσική και σινεφιλική περισσότερο, λόγω του βουβού της στοιχείου, ταινία, αλλά οι ερμηνείες αντικατοπτρίζουν μυθοπλαστικούς χαρακτήρες βγαλμένες από βιβλικές ιστορίες, που με έναν εκκεντρικό τρόπο αγγίζουν τα πιο βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα, και οι κινηματογραφικές υπερβολές του είδους, θέτουν τα όρια ανάμεσα στις εκκεντρικότητες και την πραγματικότητα μιας τραγικής ιστορίας που ανήκει στην λογοτεχνική φαντασία, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τρομακτικά πραγματική.
Σημ. Ο ρόλος του Gwynplaine με το χαραγμένο χαμόγελο, αποτέλεσε την έμπνευση για την δημιουργία του Joker, στην σειρά των Bob Kane και Jerry Robinson για τον άνθρωπο-νυχτερίδα που όλοι ξέρουμε ως Batman.
No comments:
Post a Comment