The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007)

Πόσο κοντά σε έναν άνθρωπο ζωντανό, θρύλο, μπορείς να σταθείς, χωρίς να μαγευτείς; Τι συμβαίνει αν σ'όλη σου τη ζωή κρατούσες ζωντανό το θρύλο ενός ανθρώπου, για να ανακαλύψεις ότι αυτός δεν υπάρχει; Σε τι χαρακτήρα κρύβεσαι, όταν το είδωλο σου παρουσιάζεται κούφιο;

Μια συμμορία, εγκλωβίζει το χώρο σε δυο διαστάσεις. Στο μικρόκοσμο της φήμης, ξετυλίγουν τις δυνάμεις τους, κλέβουν και λεηλατούν, κρύβουν την αληθινή τους ταυτότητα και χτίζουν μύθους, με τρύπια σεντόνια για μάσκες, που ανατριχιάζουν τους μεγάλους, και γίνονται κρεβατο-ιστορίες για μικρά παιδιά.

Όταν όλες οι μάσκες πέφτουν, ωστόσο, ένας άνθρωπος κρατά το πρόσωπο του σκοτεινό. Τα μάτια του σε διαπερνούν, και όσο θαρραλέος κι αν είσαι, η δύναμη της ματιάς σου δεν μπορεί να εισχωρήσει πίσω από αυτά. Ένας άνθρωπος που ξεπερνά τις δυο διαστάσεις και ζει σε μια τρίτη δική του, που υφίσταται σαν στρώμα πάνω από τον αληθινό κόσμο, και σκεπάζει με το διάφανο φόντο του, καθετί που βρίσκεται γύρω του.

Ένα στοιχείο που για να επεξεργαστείς, πρέπει να σταθείς ενεργός δίπλα του σε έναν κόσμο κλειδωμένο. Ακόμα όμως, κι όταν βρεις ένα άνοιγμα, η κυριαρχία του πάνω σου, δε σταματά. Ένα άγρυπνο μάτι, ένα ανήσυχο μυαλό, μια αέναη ανάσα, ένα αστραφτερό δάκρυ, μια απροσπέλαστη σκιά, διαρκώς σε μια ατέρμονη επανάληψη.

Ένας εγκλωβισμός με το φόβο να σε διώχνει μακριά και τη σκιά να σε τραβά ολοένα και πιο πολύ σ'αυτό, που πάντα θαύμαζες, σ’αυτό που πάντα φοβόσουν να γίνεις. Όταν η ταύτιση όμως, με το αντικείμενο του πόθου σου, γίνει ασήκωτο βάρος, τότε η μια πλευρά του κάδρου πρέπει να σπάσει. Η αυθεντική εικόνα ή το είδωλο, πρέπει να εξαφανίστει.

Πώς κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια, όταν το χέρι σου τον σημαδεύει με ένα όπλο; Πώς μπορείς να σκοτώσεις τον εαυτό σου, παραμένοντας αλώβητος; Πόσο θάρρος χρειάζεται για να μείνεις στην ιστορία δειλός; Πόση δειλία συγχωρεί η ιστορία με θάρρος;

ΥΓ1: Δε χωρά ανάλυση σε μια κριτική γι’αυτην την ταινία. Σημασιολογικά στέκεται άψογα, αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, τεχνικά είναι αρτιότατη.160 λεπτά, γεμάτα με τόσο καλοστημένα και προσεγμένα κάδρα, ένα portfolio με πανδαισία από συναισθηματικά ποτισμένα ενσταντανέ και μια μουσική επένδυση, που σηματοδοτεί την έναρξη και τη λήξη των κεφαλαίων, σε ένα βιβλίο, που τα γεγονότα μπλέκουν με τη φαντασία, κι η ιστορία με τα συναισθήματα.

ΥΓ2: Ο αλαζονικά ταλαντούχος Brad Pitt παρουσιάζει έναν ιδανικό Jesse James, που κρύβεται στο φαίνεσθαι, αλλά αποκαλύπτει ολόκληρο τον κόσμο του στο alter ego του, ενώ η αυτοπεποίθηση της ερμηνείας του, αφήνεται στην σιγουριά της αυτοκαταστροφής, που οδηγεί στη λύτρωση. Η σύνδεση με την πραγματικότητα είναι τρομακτική.

ΥΓ3: O Casey Affleck είναι η αποκάλυψη της χρονιάς. Μακάρι να μην του στερηθουν άλλοι, τέτοιου είδους, ρόλοι.