Before the devil knows you're dead (2007)

Πόσο απέχει η κόλαση από τον παράδεισο όταν ο απολογισμός μιας ζωής επιστρέφει κομματιασμένος; Για πόση ώρα μπορείς να κρυφτείς από την ίδια σου την ζωή, όταν το υποσυνείδητο σου χρειάζεται την συνείδηση για να υπάρξει;

Δόσεις μαστουρωμένης ευτυχίας, σε ένα κολλάζ από πληγές που πάντα επαναφέρουν τον πόνο στην επιφάνεια. Ένα γαιτανάκι από ανθρώπινους δεσμούς και συγκιρίες χτίζουν και αποδομούν συγρόνως την οικογένεια μέσα στην κοινωνία, και την κοινωνία μέσα στην οικογένεια. Οι κουβέντες που δεν ειπώθηκαν ποτέ θα γίνουν πράξεις ποτισμένες στις ενοχές, κι οι ουσιώδεις σιωπές θα παραγκωνίζονται μέχρι να γίνουν κραυγές αγωνίας, πόνου, απογοήτευσης...

Η συναισθηματική πληρότητα, θα έρθει σε ρίξη με τις ημιτελείς ζωές των ηρώων, που ξεδιπλώνονται μη γραμμικά στο χρόνο, και υπάρχουν μόνο σε συνδυασμό με αυτές των γύρω τους. Δεσμοί αίματος και δεσμοί λάθους σε μια ιστορία που η ανάγκη διαφυγής χτίζεται σταδιακά μαζί με τον τρόμο, όταν όλοι οι εσωτερικοί δαίμονες πρέπει να αντιμετωπιστούν, κι ο διάβολος περιμένει στην γωνία το επόμενο θύμα του.

Άνθρωποι θύματα της δικής τους φυγοπονιάς και ανασφάλειας, κουκουλώνουν τα προβλήματα τους με αόρατα ξεσπάσματα που συνδέονται μεταξύ τους αρραγώς, σε αντίθεση με τους χαρακτήρες που ξεπερνούν τους εσωτερικούς τους δεσμούς, και προσπαθούν να ξεφύγουν από την δική τους ζωή, μόνο για να συνειδητοποιήσουν ότι αποτελούν μέρος του ίδιου συνόλου. Ένα τσιγαριλίκι που καπνίζεται από δύο, η ηρωίνη που χρειάζεται το αίμα, το αίμα που χρειάζεται την ηρωίνη!

"May you be in heaven a full half hour before the devil knows you're dead."

Με την ωριμότητα του Lumet και το δεξιοτεχνικό σενάριο της Kelly Masterson, δημιουργείται μια ιστορία από εκείνες που είναι γεμάτες από μικρο-κορυφώσεις για να καταλήξει να φαίνεται επίπεδη, αποδίδοντας σταθερά, την απελπισία της μη πληρότητας του ανθρώπου, που καθρεπτίζεται στο κομμάτιασμα της ίδιας ιστορίας, τόσο χρονικά όσο και ανθρωποκεντρικά.

Το καστ αποδίδει σαν σύνολο, με την βιβλική σχέση των δύο αδελφών στο προσκήνιο, και το κρυστάλλινο θάρρος του πατέρα που ξέρει να συγχωρεί, αλλά δεν ξεχνα και να τιμωρεί στο παρασκήνιο. Μόνη μου αντίδραση, η προσέγγιση του Hoffman στους μετά-Καπότε ρόλους του, που τον αναγκάζει να ερμηνεύει σαν να κουβαλάει πάνω του διαρκώς το χρυσό αγαλματάκι. Όσο κι αν λάτρεψα την οσκαρική ερμηνεία του, τόσο απογοητεύτηκα από τον εγκλωβισμό του στις μετέπειτα επιλογές του.