Ο Haneke συνθέτει το δικό του πάζλ, από ανυπόστατους χαρακτήρες, και συγκυρίες που δεν τυχαίνουν παρά μόνο πετυχαίνουν, σε ένα τερέν που η πραγματικότητα πολεμά τον σουρεαλισμό, και η ελπίδα τα βάζει μάταια με την βίαια συνειδητοποίηση της καταδικασμένης σωτηρίας.
Η υπομονή του θεατή θα δοκιμαστεί, μαζί με την τύχη της οικογένειας, που βασανίζεται παρασκηνιακά, με το αίμα στα ρούχα να φανερώνει (και να κρύβει συγχρόνως) ανοιχτές πληγές, τις απόμερες κραυγές να φωνάζουν για τα off-screen βασανιστήρια, την ίδια στιγμή που η τηλεόραση και το ράδιο αναλώνονται σε καταστροφικές εικόνες, ντυμένες με μαζοχιστικούς ήχους.
Το κουρδιστό πορτοκάλι μετατρέπεται σε σπασμένο αυγό, και τα νοήματα των παιχνιδιών δεν ξεφεύγουν πολύ από την αριστουργηματική έμπνευση του Kubrick που προηγήθηκε κατά σχεδόν 4 δεκαετίες αυτής του Haneke. Αυτό που καταφέρνει ο τελευταίος πιο εύκολα όμως, είναι να αρπάξει τον θεατή από το λαιμό, και χωρίς ανάσα να τον ρίξει στο παιχνίδι που οι μαριονέτες του ξεκινούν, και σαν τα θύματα της ταινίας, να μπλεχτούν με τους θύτες, μόνο για να συνειδητοποιήσουν ότι η υπεροχή δεν τους ανήκει.
Κι αν αναρωτιέστε σε ποια από τις δύο εκδοχές της ταινίας αναφέρομαι, παίξ’τε το κορώνα γράμματα, ή μετρήστε το α-μπε-μπα-μπλομ…
5 comments:
Πολύ ορθά τα λες φίλε μου για την επιβλητικότατη αυτή ταινία! Αλλά γιατί να το παίξουμε αμπεμπαμπλόν; Ναι οι ταινίες είναι ίδιες, ολόιδιες για την ακρίβεια. Αυτός δεν είναι ένας λόγος για να γυρίσουμε την πλάτη στην ύστερη που απλά επαναναπαράγει κάτι υπαρκτό με άστοχα επιχειρήματα;
Πολύ τον εκτιμώ τον Haneke σαν σκηνοθέτη αλλά όπως δηλώνω και στο blog μου δεν ασπάζομαι την τακτική βάση της οποίας αποφάσισε να ξανακάνει αυτή την ταινία!
συμφωνώ εν μέρει...ο λόγος που τον δικαιολογώ είναι ότι 10 χρόνια μετά το αριστουργηματικό πρώτο, έρχεται να δημιουργήσει ξανά τόσο σούσουρο γύρω από το όνομά του, που αναμφισβήτητα τον ανάγει σε μεγάλο νικητή.ξέρω πολύ κόσμο που άρχισε να ψάχνει τα προηγούμενα έργα του επειδή λάτρεψε το funny games us και τώρα μπορεί να αποδεκτεί με μεγαλύτερη ευκολία τις προηγούμενες ξενόγλωσσες του.
μπήκε στο πετσί του ρόλου και έπαιξε ένα παιχνίδι ματαιοδοξίας μεν, προσοδοφόρο δε και γιαυτό αποδέχομαι και το remake
Χωρίς ίχνος ειρωνείας, ας μου πει κάποιος τι σας άρεσε σ΄αυτήν την ταινία! Πραγματικά εκνευρίστηκα και βαρέθηκα απίστευτα όσο την έβλεπα..
η αλήθεια είναι ότι ο Haneke ρίχνει το κοινό του σε τέτοιες παγίδες και δεν αφήνει περιθώρεια σε μέτριες αντιδράσεις.για το αμερικανικό δεν θα αναφερθώ, αλλά το γερμανικό το έχω λατρέψει γιατί καταφέρνει και τρομάζει χωρίς να αηδιάζει. χρησιμοποιεί τον θεατή και όσο δυνατό χαρακτήρα κι αν έχεις στο τέλος δεν μπορείς να θυμηθείς σε ποιό σημείο έριξες όλες σου τις άμυνες κι αφέθηκες.
τρελάθηκα στο σημείο του rewind γιατί πάνω που χάρηκα για την εκδίκηση συνειδητοποίησα ότι χάρηκα με την ίδια την βία, κι έγινα ένα με το δίδυμο των τύπων που χαίρονται με τα βασανιστήρια.εκεί τρόμαξα με τον ίδιο μου τον εαυτό.
την λάτρεψα γιατί με γέμισε με συναισθήματα, με κράτησε σε συνεχή αγωνία, και με έκανε να σκεφτώ πράγματα που δεν πίστευα ότι ημουν ικανός.
Ευχαριστώ για την απάντηση!Έχεις δίκιο ως προς το γεγονός πως σου δημιουργεί συναισθήματα και σε προκαλεί να συμμετάσχεις. Αυτό αναμφίβολα είναι επιτυχία της ταινίας κ νομίζω κ στόχος του σκηνοθέτη (περισσότερο από το να κάνει μια ταινία που να αρέσει) Από εκεί κ πέρα όμως εγώ ένιωθα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η όλη κατάσταση δεν μου προκαλούσε αγωνία αλλά εκνευρισμό.Έφτασα στο σημείο να παρακαλάω να τους σκοτώσουν να τελειώνουμε. :P Είναι ανάλογα πως το βλέπει κανείς μάλλον.. Ευχαριστώ και πάλι για την απάντηση, ήμουν πολύ περίεργη να δω τι σκέφτονται αυτοί στους οποίους άρεσε η ταινία!:)
Post a Comment