Dark Victory (1939)

Η καριέρα της Bette Davis είναι ένα σύνολο από εξαιρετικές στιγμές, συγκεντρωμένες για να χτίσουν έναν θρύλο. Δύσκολα ξεχωρίζει κανείς αγαπημένες στιγμές, από την ζωή και την καριέρα αυτής της μεγάλης ηθοποιού. Κι όμως το Dark Victory, είναι από εκείνες τις στιγμές, τις πιο λαμπρές, που ξεχωρίζουν από μονές τους. Μια ταινία στην οποία η Bette αποτελεί εγχειρίδιο καλής ηθοποιού, ενσαρκώνοντας την γυναίκα στην ουσία της ύπαρξης της, με όλες τις διακυμάνσεις, ψυχολογικές και συναισθηματικές. Ο ρόλος της τόσο προκλητικός και απαιτητικός, κι όμως σε κάθε σκηνή, σε κάθε αντίδραση της, αγκαλιάζει την διαφορετικότητα της στιγμής, και εκφράζει ένα καινούργιο συναίσθημα, κάνοντας μας να αγκαλιάσουμε τον ρολό της από κάθε πιθανή πλευρά.

Αν τα συναισθήματα μπορούσαν να γεμίσουν ένα ουράνιο τόξο, η Bette σ’ αυτόν τον ρόλο της σκορπίζει χρώματα απλόχερα στα ασπρόμαυρα καρέ τις ταινίας γεμίζοντας τα με κάθε συνδυασμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εξερευνά μονοπάτια, άγνωστα για την εποχή. Είναι γεγονός ότι η εκπληκτική μεταφορά του συγκεκριμένου θεατρικού έργου σε ταινία οφείλεται στην πίεση που άσκησε η ιδία στα στούντιο, και φυσικά δεν βγήκε χαμένη. Ο ρόλος που την άγγιξε τόσο πολύ, ήταν κι ένας από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της, και ένας από τους πολλούς, που με την αξιοπρέπεια που τον υποδύθηκε μοιάζει σαν να είχε γραφτεί αποκλειστικά για την ίδια.

Κι αν έχω επικεντρωθεί στην ερμηνεία της δεν είναι επειδή από την ταινία αξίζει μόνο αυτό. Αν και σίγουρα είναι το πρώτο που κτυπάει τον θεατή, η ιστορία της προσθέτει επίσης το συναισθηματικό υπόβαθρο, και δίνει ένα όμορφο πάτημα στην εξέλιξη της ταινίας. Οι δεύτεροι ρόλοι είναι επίσης εκπληκτικοί, με ένα καστ αστέρων που περιλαμβάνει τον Humphrey Bogart σε έναν από τους αγαπημένους μου δευτέρους ρόλους, τον George Brent και την νέα στο χώρο τότε Geraldine Fitzgerald, καθώς και τον αργότερα πρόεδρο των ΗΠΑ Ronald Reagan.

Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι ο τίτλος της ταινίας είναι κατά σύμπτωση συμβολικός, για το έτος που κυκλοφόρησε. Παρόλο που το 1939 κυριάρχησαν οι υπερπαραγωγές των μεγάλων στούντιο, και όλος ο κόσμος μιλούσε για τον Μάγο του οζ, και το Όσα παίρνει ο άνεμος, το Dark Victory ήταν η μοναδική ταινία β’ διαλογής όπως την είχαν χαρακτηρίσει τότε, που αποδείχτηκε ένα μικρό διαμάντι που με το φως του βγήκε από την σκιά που έριχναν στον χώρο οι υπερπαραγωγές την χρόνια εκείνη και έγινε με την σειρά του κλασικό αφήνοντας εποχή με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Αν θέλετε να δείτε πως μια ηθοποιός μπορεί να κλείσει ολόκληρη την συναισθηματική κλίμακα σε έναν ρολό, και να χτισθεί πάνω σ’ αυτήν μια ταινία που δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν, τότε το Dark Victory είναι η ταινία που ψάχνετε.