SherryBaby (2006)

Προειδοποιώ πριν διαβάσετε την άποψη μου για το Sherry Baby ότι τρέφω απεριόριστη συμπάθεια για την Maggie Gyllenhaal, αλλά εν τέλει ίσως και να μην κάνει αυτό την διάφορα. Η ταινία από μονή της είναι σκηνοθετημένη έτσι ώστε από την αρχή να παρουσιάζει μια γυναίκα που είναι αδύνατο να αφήσει κάποιον θεατή ασυγκίνητο.

Με το ξεκίνημα συναντάμε μια γυναίκα αντίφαση. Είναι ντυμένη σαν να ανήκει στον δρόμο, κι όμως δεν ανέχεται να υποτιμούν την κρυμμένη αξιοπρέπεια της. Κυκλοφορεί χωρίς σουτιέν, φοράει στενά ρούχα, όχι για να προκαλέσει, αλλά γιατί το σώμα της έχει επανειλημμένα εκτεθεί σε ξεφτίλισμα που πλέον κανένα μετάξι δεν θα κρύψει την κατάντια του. Κουβαλάει μαζί της μια χάρτινη σακούλα, που άλλοι θα έριχναν σκουπίδια μέσα, εκείνη όμως προστατεύει εκεί τα όνειρα της.

Όταν βρεθεί ανάμεσα σε κόσμο, πλησιάζουμε λίγο πιο κοντά της από οίκτο κυρίως, για την ανάγκη της να υπάρξει όταν οι άλλοι την ρίχνουν στην ανυπαρξία. Ο χρόνος που πέρασε στην φυλακή, είναι αρκετός για να την μηδενίσει σαν άτομο, κι όμως παρά τις πρώτες δυσκολίες δεν το βάζει κάτω.

Όσο εξελίσσεται η ταινία, με κάθε δυσκολία, την αγκαλιάζουμε όλο και περισσότερο, ενώ συγχρόνως ξεδιπλώνονται όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που περιγράφουν την ιστορία της πριν την συναντήσουμε εμείς, και δικαιολογούν την εξέλιξη κάθε πτυχής του χαρακτήρα της, και της εμφάνισης της. Όσο χαμηλά και να πέσει όμως στα μάτια του θεατή, παραμένει μια μητέρα στη μάχη να κερδίσει το παιδί της.

Εκπληκτική η ερμηνεία της Maggie που ανεκαθεν έδειχνε το ταλέντο της, αλλά αυτή τη φορά βρέθηκε και ένας ρόλος πρόκληση για να την επιβεβαιώσει. Ελπίζω να συνεχίσει σε αυτό το είδος ταινιών, γιατί πέρα από το όσκαρ, που με τέτοιες ταινίες, κάποια στιγμή θα κερδίσει αναμφισβήτητα, μπορεί να καθιερωθεί σαν μια από τις καλύτερες νέες γυναίκες ηθοποιούς, ένας τομέας που πάσχει πολύ στα σημερινά δεδομένα του Hollywood.

Η ιστορία και ο τρόπος που είναι σκηνοθετημένη, είναι πολύ προβλέψιμη, παρόλα αυτά ανήκει στην αγαπημένη κατηγορία των ταινιών, που παρουσιάζουν βασανισμένους ανθρώπους στην πάλη τους για διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής για τους ιδίους και για τους ανθρώπους που αγαπούν. Για τους φαν των Monster, Erin Brockovich, The pursuit of happiness κοκ, θα είναι μια ευχάριστη προσθήκη στο είδος.

Τέλος το soundtrack είναι τόσο γλυκό και πικρό την ιδία στιγμή, που είναι ένα ακόμα στοιχειό που μας ωθεί να προσεγγίσουμε την πρωταγωνίστρια, αλλά συγχρόνως μας τρομάζει για το τι δαίμονες κουβαλάει μαζί της, και πως αυτοί θα την επηρεάσουν τις καθοριστικές στιγμές.