The Lady From Shanghai (1947)

Χτες το βράδυ είχα την χαρά να μοιραστώ μαζί με καμιά 20ρια ακόμα άτομα, μια από τις πιο όμορφες αίθουσες της Αθήνας, στον κινηματογράφο Ιντεαλ στην Πανεπιστημίου, για να απολαύσουμε όλοι μαζί το αριστούργημα του Orson Welles ‘Η κυρία από την Σαγκάη’. Και τι αριστούργημα ήταν πράγματι…

Νομίζω ότι και να πει κανείς για τις δημιουργίες του Welles είναι λίγο. Αυτό που συνήθως εντυπωσιάζει είναι η εκπληκτικά ενδιαφέρουσες και καινοτόμες τεχνικές που χρησιμοποιούσε σε κάθε ταινία του. Τεχνικές που μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να σκεφτεί και τεχνικές που μόνο στις ταινίες του συναντήσαμε, όσο κι αν επηρέασαν την σκηνοθεσία σαν τέχνη, κανείς δεν θα μπορούσε να τις κλέψει αξιοπρεπώς.

Από την βόλτα στο πάρκο με την άμαξα και την σαγηνευτικά διαπλεκομενη σκηνή στο καράβι που πέρα από τσιγάρα ανταλλάσσονται και δόλια παιχνίδια, μέχρι την εκπληκτικά παραμυθένια κορύφωση στο δωμάτιο με τους καθρέφτες της σκηνής του τέλους, όλα είναι δοσμένα με ένα εθιστικο τρόπο που σε κρατάει προσηλωμένο στην οθόνη με τουρλωτά μάτια και φόβο ότι αν τα ανοιγοκλείσεις, ακόμα και το καρέ που θα χάσεις θα είναι μεγάλη απώλεια.

Το σενάριο δε, έρχεται για να αποδείξει πως μπορείς να προσθέσεις μερικές ανατροπές σε μια φαινομενικά απλή ιστορία, και σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία, να δημιουργήσεις μια ταινία καλλιτέχνημα, που συγχρόνως αφήνει τον θεατή σε αγωνία, τον εκπλήσσει και τον θαμπώνει, και χορταίνει την ικανοποίηση του για την ταινία, αφήνοντας τον συνέχεια κρεμασμένο από τα καρέ να ρωτά τον εαυτό του αν έχει δει κάτι πιο όμορφο από αυτό που έχει μπροστά του.

Αναμφισβήτητα η ταινία είναι άλλη μια τρανή απόδειξη ότι το χρώμα που έλειπε από τον κινηματογράφο της εποχής δεν έκανε πραγματικά καμιά διαφορά, μιας και το ασπρόμαυρο της εικόνας, δεν ήταν δυνατό να κρύψει την εκθαμβωτική ομορφιά της Ryta Hayworth, ή την μεθυστική ατμόσφαιρα των παιχνιδιών εξαπάτησης που διασκορπίζονται στην ταινία.

Και σαν να μην ήταν αρκετά από μόνα τους όλα αυτά, για τους φαν των δικαστικών ταινιών, υπάρχει κι ένα κομμάτι δίκης που αγγίζει την τελειότητα του Mr smith goes to Washington, και σε ευφάνταστα διασκεδαστικά γεγονότα, είχα να δω κάτι τέτοιο από την δίκη της Σοραγια και του Ναντιτο στο Maria la del barrio (τι έχω δει ρε παιδιά ο ανθρωπας] -σας έστειλα τελείως).

Τέλος ταινία Orson Welles χωρίς βαθύτερα κοινωνικά μηνύματα δεν γίνεται, και σαν άλλος πολίτης Κειν, μας δίνει το μάθημα του για τον κοινωνικό αλληλοσπαραγμό, και την αντιζηλία μέσω της διαπλοκής που μόνο σε ένα πράγμα μπορεί να οδηγήσει… τον θάνατο (μεταφορικά και όχι μόνο).