The Lady From Shanghai (1947)

Χτες το βράδυ είχα την χαρά να μοιραστώ μαζί με καμιά 20ρια ακόμα άτομα, μια από τις πιο όμορφες αίθουσες της Αθήνας, στον κινηματογράφο Ιντεαλ στην Πανεπιστημίου, για να απολαύσουμε όλοι μαζί το αριστούργημα του Orson Welles ‘Η κυρία από την Σαγκάη’. Και τι αριστούργημα ήταν πράγματι…

Νομίζω ότι και να πει κανείς για τις δημιουργίες του Welles είναι λίγο. Αυτό που συνήθως εντυπωσιάζει είναι η εκπληκτικά ενδιαφέρουσες και καινοτόμες τεχνικές που χρησιμοποιούσε σε κάθε ταινία του. Τεχνικές που μόνο ο ίδιος θα μπορούσε να σκεφτεί και τεχνικές που μόνο στις ταινίες του συναντήσαμε, όσο κι αν επηρέασαν την σκηνοθεσία σαν τέχνη, κανείς δεν θα μπορούσε να τις κλέψει αξιοπρεπώς.

Από την βόλτα στο πάρκο με την άμαξα και την σαγηνευτικά διαπλεκομενη σκηνή στο καράβι που πέρα από τσιγάρα ανταλλάσσονται και δόλια παιχνίδια, μέχρι την εκπληκτικά παραμυθένια κορύφωση στο δωμάτιο με τους καθρέφτες της σκηνής του τέλους, όλα είναι δοσμένα με ένα εθιστικο τρόπο που σε κρατάει προσηλωμένο στην οθόνη με τουρλωτά μάτια και φόβο ότι αν τα ανοιγοκλείσεις, ακόμα και το καρέ που θα χάσεις θα είναι μεγάλη απώλεια.

Το σενάριο δε, έρχεται για να αποδείξει πως μπορείς να προσθέσεις μερικές ανατροπές σε μια φαινομενικά απλή ιστορία, και σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία, να δημιουργήσεις μια ταινία καλλιτέχνημα, που συγχρόνως αφήνει τον θεατή σε αγωνία, τον εκπλήσσει και τον θαμπώνει, και χορταίνει την ικανοποίηση του για την ταινία, αφήνοντας τον συνέχεια κρεμασμένο από τα καρέ να ρωτά τον εαυτό του αν έχει δει κάτι πιο όμορφο από αυτό που έχει μπροστά του.

Αναμφισβήτητα η ταινία είναι άλλη μια τρανή απόδειξη ότι το χρώμα που έλειπε από τον κινηματογράφο της εποχής δεν έκανε πραγματικά καμιά διαφορά, μιας και το ασπρόμαυρο της εικόνας, δεν ήταν δυνατό να κρύψει την εκθαμβωτική ομορφιά της Ryta Hayworth, ή την μεθυστική ατμόσφαιρα των παιχνιδιών εξαπάτησης που διασκορπίζονται στην ταινία.

Και σαν να μην ήταν αρκετά από μόνα τους όλα αυτά, για τους φαν των δικαστικών ταινιών, υπάρχει κι ένα κομμάτι δίκης που αγγίζει την τελειότητα του Mr smith goes to Washington, και σε ευφάνταστα διασκεδαστικά γεγονότα, είχα να δω κάτι τέτοιο από την δίκη της Σοραγια και του Ναντιτο στο Maria la del barrio (τι έχω δει ρε παιδιά ο ανθρωπας] -σας έστειλα τελείως).

Τέλος ταινία Orson Welles χωρίς βαθύτερα κοινωνικά μηνύματα δεν γίνεται, και σαν άλλος πολίτης Κειν, μας δίνει το μάθημα του για τον κοινωνικό αλληλοσπαραγμό, και την αντιζηλία μέσω της διαπλοκής που μόνο σε ένα πράγμα μπορεί να οδηγήσει… τον θάνατο (μεταφορικά και όχι μόνο).

El Greco (2007)

Απογοητευτικός ο “el Greco” σε μια παραγωγή που υποσχόταν πολλά αλλά έμεινε μόνο στις υποσχέσεις. Είναι καλό το γεγονός ότι ο ελληνικός κινηματογράφος εξελίσσεται και πιο τολμηρές παραγωγές υλοποιούνται, αλλά βλέποντας την ταινία συνειδητοποιεί κανείς ότι μας χωρίζει πολύς δρόμος από τις αντίστοιχες ξένες παραγωγές.

Τι κι αν έπεσε χρηματοδότηση από ξένους παράγοντες, τι κι αν επιστρατευτήκαν ξένοι ηθοποιοί και μερικά μεγάλα ονόματα από τον ελληνικό χώρο, τι κι αν ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος από μόνος του παραμένει μια μορφή που συγκινεί βαθύτατα τους Έλληνες με το έργο και την ζωή του, τίποτα από αυτά δεν ήταν ικανό να αντισταθμίσει το πολύ κακό σενάριο που κατ’ επέκταση βούλιαζε όλη την ταινία.

Πολλές ‘τρύπες’, αχρείαστες σκηνές, άκυρες εξάρσεις των ρόλων, χωρίς εδραιωμένο συναισθηματικό υπόβαθρο να τις στηρίζει, κομματιασμένη βιογραφία του μεγάλου ζωγράφου, και σκηνές που στο στήσιμο τους ήταν μέτριες, αλλά στην πλοκή τους ήταν ή αργές ή πολύ βιαστικές, ήταν στοιχεία αρκετά ώστε να υποβαθμίσουν αρκετά την ταινία.

Προσθέστε ένα άθλιο σπηκαζ στις πρώτες σκηνές της Δήμητρας Ματσουκα, και ‘φτηνά’ εφε σε μερικές ακόμα, και έχετε συνθέσει όλα τα στοιχεία της ταινίας που την αναγκάζουν να γίνεται επικίνδυνα ενοχλητική.

Ο ρόλος του Σωτήρη Μουστάκα εξαιρετικά μικρός, παρόλα αυτά συγκινεί εξ’ αιτίας του ταλέντου του και της πρόσφατης απώλειας του. Μεγάλο ατού της ταινίας ο Λάκης Λαζοπουλος, που κλέβει την παράσταση με έναν ρόλο έκπληξη που κερδίζει αμέσως τον θεατή (κρίμα που το σενάριο που του δόθηκε ήταν τόσο φτηνό και η σκηνοθεσία στην πιο μεγαλειώδη σκηνή του ήταν λίγη και δεν μπορούσε να προσδώσει στην σκηνή την δραματικότητα που της άξιζε). Εξαιρετικοί οι ξένοι ηθοποιοί στους ρόλους που πλαισιώνουν τον Greco, καθώς και ο ίδιος ο Ashdon (τονίζω όμως ότι το σενάριο δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα).

Κατά τα αλλά, λίγες σκόρπιες στιγμές που θα ευχαριστηθείτε κάποιο πλάνο ή κάποια ερμηνευτική στιγμή, ακόμα λιγότερες στιγμές που η φωτογραφία της ταινίας έχει κάτι ενδιαφέρον να δείξει, με την καλλιτεχνική δημιουργία του ζωγράφου να αδικείται στο μέγιστο βαθμό σε σημείο που φορές παραγκωνίζεται τελείως, και μια μέτρια προς καλή μουσική του ‘Vangelis’ που όμως δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση.

Εν κατακλείδι, δείτε την επειδή είστε Έλληνες, χαρείτε με την τόλμη των δημιουργών να εξελίξουν τον ελληνικό κινηματογράφο, αφεθειτε ελεύθεροι να εκφράσετε την δυσαρέσκεια σας με ότι σας χαλάει και μην δίνετε δικαιολογίες του τύπου ‘για ελληνική ταινία καλή ήταν’ και παρακαλέστε μαζί μου να βρεθεί κάποιος μεγάλος Ισπανός σκηνοθέτης που θα φέρει μαζί του και το μεγάλο κεφάλαιο, που θα αναλάβει να ξαναγυρίσει όπως της αξίζει την ζωή του μεγάλου αυτού ανθρώπου.

The Illusionist (2006)

Δυστυχώς για τον μάγο Eisenheim η κυκλοφορία της ταινίας αυτής συνέπεσε με την κυκλοφορία του prestige. Αναγκαστικά οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες, μιας και οι δυο διαπραγματεύονται θέματα επικίνδυνα κοντά το ένα με το άλλο, ενώ συγχρόνως χρησιμοποιούν τα ιδία τρικ στις υποθέσεις τους.

Ακόμα και στην κριτική μου δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση, μιας και είχα ήδη δει το Prestige πριν τον μάγο, και πέρασα όλη την ταινία να παρατηρώ τις ομοιότητες και τις διαφορές των δυο. Στην μάχη αυτή, χαμένος βγήκε ο Eisenheim κυρίως λογω της σκηνοθετικής υπεροχής του prestige. Και οι ερμηνείες όμως υστερούσαν σημαντικά. Ο Edward Norton, παρ’ ότι εθιστικός, φαίνεται λίγος για τον ρόλο του, σε αντίθεση με τους πολύ δυνατούς αντίπαλους μάγους του Prestige που ερμήνευσαν εκπληκτικά ο Christian Bale και ο Hugh Jackman που μετά τους x-men μόνο ευχάριστα μας εκπλήσσει με τις κινηματογραφικές επιλογές του. Φυσικά η Jessica Biel δεν μπορεί να φτάσει την Scarlett Johansson, αν και ο ρόλος της απομακρύνεται πολύ από αυτόν της τελευταίας, και μας αναγκάζει να της δείξουμε μια ιδιαίτερη συμπάθεια, και να περιμένουμε με αγωνιά τα επόμενα της βήματα. Σίγουρα έχει προχωρήσει πολύ από τις μέρες της «στον 7^ο ουρανό».

Ο έπαινος όμως πηγαίνει στον Rufus Sewell που με την ερμηνεία του σαν τον εστεμμένο πρίγκιπα, πλαισιώνει εκπληκτικά το καστ των πρωταγωνιστών και σε αρκετές στιγμές τους καπελώνει με τις ερμηνευτικές του ικανότητες.

Όσον αφόρα την υπόθεση και πάλι το illusionist βρίσκεται σε ατυχή θέση για οποίον έχει δει το prestige. Τα κόλπα που χρησιμοποιεί για να καταπλήξει το κοινό, βρίσκουν απέναντι τους τις αμφιβολίες μας, και δεν καταφέρνουν να μας θαμπώσουν, όπως περίμεναν, μιας και το prestige μας έχει βάλει σε σοβαρές υποψίες και πλέον αμφισβητούμε πιο εύκολα γεγονότα που μοιάζουν αληθινά, αλλά συγχρόνως δεν στέκουν.

Στον δημιουργικό τομέα όμως, παραδέχομαι την φωτογραφία και την πλούσια μουσική το Phillip Glass, που δένει εξαίσια με το κλίμα και τις καταστάσεις της ταινίας. Και φυσικά την μεγαλύτερη ατραξιόν της ταινίας που είναι τα μαγικά κόλπα, που ίσως είναι ο μόνος τομέας που η ταινία υπερέχει οποιασδήποτε άλλης του είδους. Είναι αναμφισβήτητα κόλπα που θαμπώνουν τον θεατή που τα παρακολουθεί στην παράσταση αλλά μαγεύουν συγχρόνως κι εμάς που τα βλέπουμε απ’ έξω, με την καλαισθησία τους και την μαγικότητα που αποπνέουν.

Πραγματικά λυπάμαι που αυτές οι δυο ταινίες συνέπεσαν, γιατί κι ο μάγος Eisenheim παραμένει μια πολύ καλή ταινία, και ειδικά για όσους δεν έχουν δει το prestige ίσως καταφέρει να τους μαγέψει πολύ περισσότερο και να κερδίσει επάξια μια θέση στις αγαπημένες τους. Έχοντας δει και τις δυο όμως, μπορώ να καταλάβω την 87^η θέση του Prestige στο τοπ 250 του imdb.com σε σχέση με τον παραγκωνισμό του μάγου.

more more more updates

Επειδή η λίστα με τις ετικέτες είχε ξεχειλώσει ολίγον τι, σκέφτηκα να τις μαζέψω σε πτυσσόμενα μενού αφού τις κατηγοριοποιήσω πρώτα. Μπορείτε πλέον γρήγορα να αναζητήσετε ποστ με το όνομα του\της ηθοποιού ή του\της σκηνοθέτη. Απλά επιλέξτε ένα από τα διαθέσιμα ονόματα που βρίσκονται στις λίστες του sidebar με τίτλο "Βρες το γρήγορα..." Οι ετικέτες κατηγοριοποιούνται αλφαβητικά βάσει του μικρού ονόματος.

Μόλις προσθέσω ετικέτες με τις κατηγορίες των ποστ θα ενημερώσω τις λίστες κατάλληλα με τις νέες προσθήκες.

Τα ξανάλεμε σύντομα….

ΥΓ. δεν μπορείτε να πείτε, σήμερα σας είχα και καινούργια κριτική, και νέα section και αλλαγές στην οργάνωση του blog. Έχε χάρη που ψάχνω δικαιολογία να κάνω διάλειμμα από το διάβασμα...

Σε δυο καρέ πόσες στιγμές...Volver

Εδώ και κάποιο καιρό είχα μερικές ιδέες για να εμπλουτίσω το blog, και επιτέλους αφού τέλειωσα με το γραφικό του κομμάτι μπορώ πλέον να ανανεώσω και το περιεχόμενο. Πρώτη προσθήκη, είναι ένα νέο κομμάτι, κατά το οποίο θα ποστάρω μια μικρή αράδα ατάκες από αγαπημένες μου ταινίες, που για κάποιο λόγο βρήκα ιδιαίτερα σημαντικές, συνοδευόμενες από τα αντίστοιχα καρέ της ταινίας. Ορισμένες φορές αρκεί μια μικρή σκηνή για να μας κάνει να δούμε μια ταινία. Τέτοιες μικρές αγαπημένες μου στιγμές σας παρουσιάζω εδώ.

Αρχή με την αγαπημένη μου ταινία του Pedro σε μια από τις καλύτερες και περιεκτικότερες εναρκτήριες σκηνές…

Raimunda: Αυτός ο αναθεματισμένος αέρας!
Sole: Καθάρισε καλά τα γράμματα.
Paula: Είναι τόσο πολλές χήρες σ' αυτό το χωριό!
Sole: Οι γυναίκες εδώ ζουν περισσότερο από τους άντρες. Εκτός από την δύστυχη τη μαμά.
Raimunda: Η μαμά στάθηκε τυχερή.


Sole: Για το Θεό μην μιλάς έτσι.
Raimunda: Πέθανε στην αγκαλιά του μπαμπά, που αγαπούσε πολύ.
Sole: Πέθανε σε μια πυρκαγιά! Ο χειρότερος τρόπος να πεθάνει κανείς!
Raimunda: Κοιμόντουσαν...δεν το κατάλαβαν.
Sole: Ακόμα κι έτσι… τι είναι αυτά που λες Raimunda?

SherryBaby (2006)

Προειδοποιώ πριν διαβάσετε την άποψη μου για το Sherry Baby ότι τρέφω απεριόριστη συμπάθεια για την Maggie Gyllenhaal, αλλά εν τέλει ίσως και να μην κάνει αυτό την διάφορα. Η ταινία από μονή της είναι σκηνοθετημένη έτσι ώστε από την αρχή να παρουσιάζει μια γυναίκα που είναι αδύνατο να αφήσει κάποιον θεατή ασυγκίνητο.

Με το ξεκίνημα συναντάμε μια γυναίκα αντίφαση. Είναι ντυμένη σαν να ανήκει στον δρόμο, κι όμως δεν ανέχεται να υποτιμούν την κρυμμένη αξιοπρέπεια της. Κυκλοφορεί χωρίς σουτιέν, φοράει στενά ρούχα, όχι για να προκαλέσει, αλλά γιατί το σώμα της έχει επανειλημμένα εκτεθεί σε ξεφτίλισμα που πλέον κανένα μετάξι δεν θα κρύψει την κατάντια του. Κουβαλάει μαζί της μια χάρτινη σακούλα, που άλλοι θα έριχναν σκουπίδια μέσα, εκείνη όμως προστατεύει εκεί τα όνειρα της.

Όταν βρεθεί ανάμεσα σε κόσμο, πλησιάζουμε λίγο πιο κοντά της από οίκτο κυρίως, για την ανάγκη της να υπάρξει όταν οι άλλοι την ρίχνουν στην ανυπαρξία. Ο χρόνος που πέρασε στην φυλακή, είναι αρκετός για να την μηδενίσει σαν άτομο, κι όμως παρά τις πρώτες δυσκολίες δεν το βάζει κάτω.

Όσο εξελίσσεται η ταινία, με κάθε δυσκολία, την αγκαλιάζουμε όλο και περισσότερο, ενώ συγχρόνως ξεδιπλώνονται όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που περιγράφουν την ιστορία της πριν την συναντήσουμε εμείς, και δικαιολογούν την εξέλιξη κάθε πτυχής του χαρακτήρα της, και της εμφάνισης της. Όσο χαμηλά και να πέσει όμως στα μάτια του θεατή, παραμένει μια μητέρα στη μάχη να κερδίσει το παιδί της.

Εκπληκτική η ερμηνεία της Maggie που ανεκαθεν έδειχνε το ταλέντο της, αλλά αυτή τη φορά βρέθηκε και ένας ρόλος πρόκληση για να την επιβεβαιώσει. Ελπίζω να συνεχίσει σε αυτό το είδος ταινιών, γιατί πέρα από το όσκαρ, που με τέτοιες ταινίες, κάποια στιγμή θα κερδίσει αναμφισβήτητα, μπορεί να καθιερωθεί σαν μια από τις καλύτερες νέες γυναίκες ηθοποιούς, ένας τομέας που πάσχει πολύ στα σημερινά δεδομένα του Hollywood.

Η ιστορία και ο τρόπος που είναι σκηνοθετημένη, είναι πολύ προβλέψιμη, παρόλα αυτά ανήκει στην αγαπημένη κατηγορία των ταινιών, που παρουσιάζουν βασανισμένους ανθρώπους στην πάλη τους για διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής για τους ιδίους και για τους ανθρώπους που αγαπούν. Για τους φαν των Monster, Erin Brockovich, The pursuit of happiness κοκ, θα είναι μια ευχάριστη προσθήκη στο είδος.

Τέλος το soundtrack είναι τόσο γλυκό και πικρό την ιδία στιγμή, που είναι ένα ακόμα στοιχειό που μας ωθεί να προσεγγίσουμε την πρωταγωνίστρια, αλλά συγχρόνως μας τρομάζει για το τι δαίμονες κουβαλάει μαζί της, και πως αυτοί θα την επηρεάσουν τις καθοριστικές στιγμές.

Half Nelson (2006)

Half Nelson: λαβή στην πάλη κατά την οποία ο ένας παλαιστής, πίσω από τον άλλο, περνά το ένα χέρι του κάτω από το αντίστοιχο του αντίπαλου του, κλειδώνοντας το πίσω από τον λαιμό του. Λαβή ικανή να θέσει τον εγκλωβισμένο εκτός αγώνα, χωρίς αυτό βεβαία να είναι τελεσίδικο.

Ένας λευκός καθηγητής διδάσκει στο γκέτο για ιστορία, και απομονώνοντας τον εαυτό του από τους ανθρώπους του παρελθόντος, προσπαθεί να σβήσει το παρόν του στα ναρκωτικά. Μια μαύρη μαθήτρια που προσπαθεί να ξεφύγει από το γκέτο, και να μάθει για το παρελθον της από τους ανθρώπους γύρω της, συνοδεύει τις αναζητήσεις της με γλειφιτζούρια.

Δυο αντίθετες δυνάμεις, ικανές να δημιουργήσουν ένα σημείο καμπής και να αλλάξουν την γραμμή της ιστορίας δραστικά. Οι ζωές δυο ανθρώπων και του περίγυρου τους, ενωμένες σε ένα ταξίδι με προορισμό την εύρεση των απαντήσεων.

Η ιστορία δεν κυλά σε κύκλους αλλά σπειροειδώς. Κάθε μέρα ανατέλλει ο ίδιος ήλιος, αλλά κι ένας καινούργιος. Κι αν το βραδύ βρεθείς εγκλωβισμένος σε ένα ρινγκ με την ζωή σου πιασμένη σε ένα κεφαλοκλειδωμα, και το παιχνίδι να πηγαίνει για νοκ άουτ, μην απελπίζεσαι. Η ιστορία διδάσκει ότι ποτέ δεν είναι αργά να απελευθερωθείς από το παρελθον και την κληρονομία που κουβαλάς και να χτίσεις το μέλλον που ονειρεύεσαι.

Με την αυγή, ένας καινούργιος ήλιος θα ανατείλει, ένα νέο σημείο καμπής θα ταρακουνήσει την καθημερινότητα, μια νέα σπείρα θα καταλύσει κάθε γραμμική προσέγγιση.

Όμορφες και εθιστικές ερμηνείες από τον Ryan Gosling, και από την εκπληκτική μικρή Shareeka Epps, με μια τρεμάμενη κάμερα να τοποθετεί τον θεατή μέσα στην υπόθεση, κομμένα καρέ που εστιάζουν στην ουσία, και κομμάτια αληθινής ιστορίας, να εισβάλουν στην ταινία για να θέσουν το θέμα και να σηματοδοτήσουν το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης.

Dark Victory (1939)

Η καριέρα της Bette Davis είναι ένα σύνολο από εξαιρετικές στιγμές, συγκεντρωμένες για να χτίσουν έναν θρύλο. Δύσκολα ξεχωρίζει κανείς αγαπημένες στιγμές, από την ζωή και την καριέρα αυτής της μεγάλης ηθοποιού. Κι όμως το Dark Victory, είναι από εκείνες τις στιγμές, τις πιο λαμπρές, που ξεχωρίζουν από μονές τους. Μια ταινία στην οποία η Bette αποτελεί εγχειρίδιο καλής ηθοποιού, ενσαρκώνοντας την γυναίκα στην ουσία της ύπαρξης της, με όλες τις διακυμάνσεις, ψυχολογικές και συναισθηματικές. Ο ρόλος της τόσο προκλητικός και απαιτητικός, κι όμως σε κάθε σκηνή, σε κάθε αντίδραση της, αγκαλιάζει την διαφορετικότητα της στιγμής, και εκφράζει ένα καινούργιο συναίσθημα, κάνοντας μας να αγκαλιάσουμε τον ρολό της από κάθε πιθανή πλευρά.

Αν τα συναισθήματα μπορούσαν να γεμίσουν ένα ουράνιο τόξο, η Bette σ’ αυτόν τον ρόλο της σκορπίζει χρώματα απλόχερα στα ασπρόμαυρα καρέ τις ταινίας γεμίζοντας τα με κάθε συνδυασμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εξερευνά μονοπάτια, άγνωστα για την εποχή. Είναι γεγονός ότι η εκπληκτική μεταφορά του συγκεκριμένου θεατρικού έργου σε ταινία οφείλεται στην πίεση που άσκησε η ιδία στα στούντιο, και φυσικά δεν βγήκε χαμένη. Ο ρόλος που την άγγιξε τόσο πολύ, ήταν κι ένας από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της, και ένας από τους πολλούς, που με την αξιοπρέπεια που τον υποδύθηκε μοιάζει σαν να είχε γραφτεί αποκλειστικά για την ίδια.

Κι αν έχω επικεντρωθεί στην ερμηνεία της δεν είναι επειδή από την ταινία αξίζει μόνο αυτό. Αν και σίγουρα είναι το πρώτο που κτυπάει τον θεατή, η ιστορία της προσθέτει επίσης το συναισθηματικό υπόβαθρο, και δίνει ένα όμορφο πάτημα στην εξέλιξη της ταινίας. Οι δεύτεροι ρόλοι είναι επίσης εκπληκτικοί, με ένα καστ αστέρων που περιλαμβάνει τον Humphrey Bogart σε έναν από τους αγαπημένους μου δευτέρους ρόλους, τον George Brent και την νέα στο χώρο τότε Geraldine Fitzgerald, καθώς και τον αργότερα πρόεδρο των ΗΠΑ Ronald Reagan.

Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι ο τίτλος της ταινίας είναι κατά σύμπτωση συμβολικός, για το έτος που κυκλοφόρησε. Παρόλο που το 1939 κυριάρχησαν οι υπερπαραγωγές των μεγάλων στούντιο, και όλος ο κόσμος μιλούσε για τον Μάγο του οζ, και το Όσα παίρνει ο άνεμος, το Dark Victory ήταν η μοναδική ταινία β’ διαλογής όπως την είχαν χαρακτηρίσει τότε, που αποδείχτηκε ένα μικρό διαμάντι που με το φως του βγήκε από την σκιά που έριχναν στον χώρο οι υπερπαραγωγές την χρόνια εκείνη και έγινε με την σειρά του κλασικό αφήνοντας εποχή με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Αν θέλετε να δείτε πως μια ηθοποιός μπορεί να κλείσει ολόκληρη την συναισθηματική κλίμακα σε έναν ρολό, και να χτισθεί πάνω σ’ αυτήν μια ταινία που δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν, τότε το Dark Victory είναι η ταινία που ψάχνετε.

μερικά updates

Είμαι αρκετά απασχολημένος αυτήν την περίοδο εξ’ ου και η έλλειψη ενημερώσεων του blog, αλλά στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω βρήκα την ευκαιρία να κάνω μερικά μικροπράγματα.

Πρώτον το blog άλλαξε ξανά εμφάνιση, όχι όμως δραστικά, μερικές μικροαλλαγές στα χρώματα του φόντου. Μετά τα παραπόνα που έλαβα για δυσανάγνωστα κείμενα στους συνδυασμούς των χρωμάτων, ελπίζω να διόρθωσα την κατάσταση όσο μπορούσα. Αν κάποιος εξακολουθεί να έχει προβλήματα, περιμένω σχόλιο και θα κάνω ότι μπορώ για περαιτέρω διορθώσεις.

Δεύτερον και σημαντικότερο, την εβδομάδα αυτή ξεκίνησα μια συνεργασία με το blog US TV Junkies, όντας junkie κι ο ίδιος, βάσει της οποίας θα δανείζω τις κριτικές μου για δημοσίευση σ’ αυτό το υπέροχο blog που έχει ότι χρειάζεται κάνεις να ξέρει για την αμερικανική τηλεόραση (τουλάχιστον όσον αφόρα τα σήριαλ). Οι κριτικές αυτές θα αφορούν τα αγαπημένα μου αμερικανικά σήριαλ, και σε πρώτη φάση θα περιορίζονται στα επεισόδια των Desperate Housewives (Νοικοκυρές σε απόγνωση).

Θεώρησα ότι θα ήταν καλό να μην μπερδέψω το blog μου εισάγοντας κριτικές για σήριαλ, αλλά όταν συνάντησα το us TV junkies και διάβασα το κείμενο στο όποιο ζητούνται κριτικές για σειρές, ήξερα ότι ήθελα να ανταποκριθώ στο κάλεσμα. Δεν θα δημοσιεύω λοιπόν τις κριτικές αυτές εδώ αλλά μέσω των αγαπημένων μου link αλλά και του καινούργιου banner που δημιούργησα θα μπορείτε να τις διαβάζετε στο blog των us TV junkies.

Τα λέμε σύντομα με νέες κριτικές ταινιών.