Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά, άσχετα αν μερικοί από εμάς έχουν τόσο τρέξιμο που δεν έχουν προλάβει να κάνουν ένα μπάνιο ή να νοιώσουν το κλίμα των χαλαρωτικών διακοπών. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ανάγκη από την απαραίτητη ανανέωση, γι' αυτό και το silent vespers δεν θα μείνει πίσω.
Σε πρώτη φάση ολοκλήρωσα το αφιέρωμα στους αδελφούς marx αν και λίγο πιεσμένα, κι αναγκάστηκα να γράψω λιγότερα από αυτά που είχα αρχικά στο μυαλό μου, ας όψεται ο περιορισμένος χρόνος. Κι ενώ ετοιμάζομαι σιγά σιγά να αποχωριστώ το αγαπημένο μου αυτό template και να το αντικαταστήσω με το επόμενο, αποφάσισα να διατηρήσω το αφιέρωμα σε ένα ξεχωριστό χώρο. Από σήμερα λοιπόν όποιος θέλει μπορεί να μπει στην διεύθυνση silentvespers-marx.blogspot.com και να απολαύσει ολόκληρο το αφιέρωμα με την σειρά σε ένα ενιαίο ποστ, στο αυθεντικό του φόντο. Στην δική μου την καρδιά θα υπάρχει, γιατί να μην υπάρχει κάπου και στον ιστοχώρο; Στο μενού αριστερά έχω προσθέσει ένα νέο section με τα αφιερώματα, όπου υπάρχει το σχετικό banner, και ευελπιστώ σιγά σιγά να το γεμίσω με μερικά ακόμα ενδιαφέροντα.
Κι αυτό με φέρνει στο επόμενο θέμα μου. Το είχα αναφέρει ξανά, αλλά επιτέλους έχω οργανωμένο το επόμενο αφιέρωμά μου σε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς του σύγχρονου κινηματογράφου (και προσωπικό μου αγαπημένο), του οποίου το όνομα θα μάθετε τις προσεχείς ημέρες, μαζί με την αποκάλυψη του αντίστοιχου template που θα φέρει το καλοκαίρι στο blog μου.
Αυτά προς το παρόν!
Εσείς μαντεύετε ποιός είναι; Δεν μαρτυράω γιατί η εικόνα από μόνη της είναι αρκετά απειλητική.
Σε πρώτη φάση ολοκλήρωσα το αφιέρωμα στους αδελφούς marx αν και λίγο πιεσμένα, κι αναγκάστηκα να γράψω λιγότερα από αυτά που είχα αρχικά στο μυαλό μου, ας όψεται ο περιορισμένος χρόνος. Κι ενώ ετοιμάζομαι σιγά σιγά να αποχωριστώ το αγαπημένο μου αυτό template και να το αντικαταστήσω με το επόμενο, αποφάσισα να διατηρήσω το αφιέρωμα σε ένα ξεχωριστό χώρο. Από σήμερα λοιπόν όποιος θέλει μπορεί να μπει στην διεύθυνση silentvespers-marx.blogspot.com και να απολαύσει ολόκληρο το αφιέρωμα με την σειρά σε ένα ενιαίο ποστ, στο αυθεντικό του φόντο. Στην δική μου την καρδιά θα υπάρχει, γιατί να μην υπάρχει κάπου και στον ιστοχώρο; Στο μενού αριστερά έχω προσθέσει ένα νέο section με τα αφιερώματα, όπου υπάρχει το σχετικό banner, και ευελπιστώ σιγά σιγά να το γεμίσω με μερικά ακόμα ενδιαφέροντα.
Κι αυτό με φέρνει στο επόμενο θέμα μου. Το είχα αναφέρει ξανά, αλλά επιτέλους έχω οργανωμένο το επόμενο αφιέρωμά μου σε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς του σύγχρονου κινηματογράφου (και προσωπικό μου αγαπημένο), του οποίου το όνομα θα μάθετε τις προσεχείς ημέρες, μαζί με την αποκάλυψη του αντίστοιχου template που θα φέρει το καλοκαίρι στο blog μου.
Αυτά προς το παρόν!
7 comments:
Πολύ καλό το αφιέρωμα, καλά έκανες και το διαχώρισες.
Τι κερδίζω αν βρω το σκηνοθέτη;
Σ'ευχαριστώ.
Τι λες τώρα που αποκαλύφθηκε?τον πέτυχες τον σκηνοθέτη?αν είναι να προωθήσω το δώρο σου με το ταχυδρομείο!
τον πέτυχα στο μυαλό μου αλλά αφού δεν καταγράφηκε σε σχόλιο δεν απαιτώ δώρο
Κανονικά μπήκα να σου πω πόσο όμορφη ταινία είναι το In Bruges αλλά...
Σ' αγαπάω που έκανες αφιέρωμα στους Marx αλλά...
Η Λεμονιά παραμένει ένα συντηρητικό κατασκεύασμα αλλά...
Θάνατος στον Almodovar :p
^εγώ παρόλα αυτά θα σε ευχαριστήσω αλλά μήπως είσαι λίγο αυστηρός με τον Pedro? το ισπανικό σινεμά θα είχε μείνει στον Buñuel αν δεν ήταν αυτός. παράτα τις ταινίες του, αλλά δέξου το πλήθος των σκηνοθετών που έβγαλε από την αφάνεια.
όπως και να έχει πέρνα καμια βόλτα από εδώ. όπως και με τους marx έτσι και τώρα το silent vespers θα συνεχίσει παράλληλα με τις κριτικές του απόψεις.ελπίζω το template από μόνο του να μην είναι απαγορευτικό :)
@zamuc μακάρι να είχα backstage passes για τις "σπασμένες αγκαλιές" να μοίραζα σαν δώρα, αλλά μου φαίνεται ότι θα μου τα γυρίζατε πίσω έτσι κι αλλιώς :)
α. Να είσαι σίγουρος πως θα περνάω ειδικά με τον ακούρευτο ως θέμα
β. Το template είναι κι αυτό πολύ καλό όπως και τα προηγούμενα που σ' έχω τύχει να χρησιμοποιείς ή που έχεις φτιάξει μόνος σου (το πρώτο που θυμάμαι είναι με τα pop corn)
γ. Επιβάλλοντας θάνατο στον ακατανόμαστο είμαι μάλλον επιεικής. Επίσης δεν με ενδιαφέρει αν το ισπανικό σινεμά είχε μείνει στον Μπουνιουέλ (που κι οι δύο ξέρουμε ότι δεν έμεινε στο Μπουνιουέλ εξαιτίας άλλων και όχι του Αλμοδόβαρ που καπηλεύεται το έργο και την παράδοση των σουρρεαλιστών). Τέλος, αν με τους σκηνοθέτες που έβγαλε απ' την αφάνεια εννοείς το πόσους Ισπανόφωνους πρόσεξε το ευρύ κοινό ελέω Αλμοδόβαρ τότε είναι κρίμα να μιλάμε έτσι γι' αυτούς απουσία τους (πρώτη γλωσσίτσα :p). Αν εννοείς σκηνοθέτες με ανάλογο στυλ τότε είναι κρίμα γενικώς (δεύτερη :p). Αν τίποτα απ' αυτά τα δύο τότε δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοείς.
θα σε ευχαριστήσω πάλι για τα α και β και για τις ευγενικές γλωσσίτσες. (τα θέματα με εξαιρεση το ποπ κορν που είχα απλώς τροποποιήσει, είναι φτιαγμένα από εμένα from scratch)
όσο για το γ, νομίζω ότι ολοκληρωμένο το έργο του Almodόvar αποδεικνύει πόσο λογοτεχνικές παρά κινματογραφικές είναι οι επιρροές του. Κάθε σκηνοθέτης βέβαια πατάει σε προηγούμενους, είδικά στην περίπτωση που ο Pedro δεν είχε την ευκαιρία να διδαχθεί σκηνοθεσία, αλλά δημιούργησε το προσωπικό του άναρχο στυλ που διαμορφώθηκε καλύτερα με τα χρόνια, και με την εμπειρία.
όσο για τους σκηνοθέτες που έβγαλε στην επιφάνεια, αναφερόμουν σε ταλέντα που ανακάλυψε ο ίδιος ή βάσει δικών του χορηγιών και παραγωγών κατάφεραν να κάνουν το ξεκίνημα τους στο χώρο.
έχω μάλιστα στο μυαλό μου για το αφιέρωμα να αναφερθώ προς το τέλος και στην παράπλευρη αυτή προσφορά του.
Post a Comment