Με την εύνοια του Irving Thalberg διάσημου παραγωγού της Metro Goldwyn Mayer, οι 3 πλέον αδελφοί, υπέγραψαν εύκολα νέο συμβόλαιο με την εταιρεία, και ξεκίνησαν μια δεύτερη φάση στην καριέρα τους, που θα χαρακτηριζόταν από πιο φιλικές προς το ευρύ κοινό μουσικές κωμωδίες, με τους χαρακτήρες τους να γίνονται πιο ήπιοι και περισσότερο αρεστοί, και τις ραδιουργίες τους να εξαπολύονται πλέον αποκλειστικά σε στερεότυπα «κακές» φιγούρες, που ταλαιπωρούν, τους συμπαθείς πρωταγωνιστές.
A night at the opera (1935)
Η πρώτη ταινία με την MGM και μάλλον η καλύτερη της συνεργασίας τους, αποκτά το πρώτο ολοκληρωμένο σενάριο, και την πιο καλοστημένη πλοκή μέχρι στιγμής. Εμφανείς αλλαγές αποτελούν η έμφαση της εταιρείας στην ύπαρξη κεντρικού love story, και μιας ιστορίας που δείχνει ότι καταρρέει αλλά σώζεται τελευταία στιγμή με ευτυχισμένο τέλος για τους καλούς και παραδειγματική τιμωρία των κακών. Στο μοτίβο αυτό φαίνεται έντονα η απουσία του Zeppo, και η εταιρία φροντίζει να διατηρήσει εφεξής τους ρόλους του με νέους πρωταγωνιστές στην θέση του. Η εισαγωγική σκηνή γυρισμένη στην Ιταλία κόπηκε εξ’ αιτίας των εντάσεων κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, και αργότερα χάθηκε, έτσι πλέον η κόπια που έχουμε σήμερα ξεκινάει απότομα, γαντζώνοντας μας κυριολεκτικά με το παραλήρημα ατάκας του Groucho που ξεκινάει πριν καν αντιληφθούμε την αρχή της. Είναι η μοναδική ταινία των αδελφών που ταυτοποιεί το είδος της από τόσο νωρίς και διατηρεί τα κωμικά της στοιχεία σε κάθε σκηνή, με αντιπροσωπευτικές κλασικές, το υπερχειλισμένο από κόσμο δωμάτιο του Groucho, και ολόκληρη την τελική ακολουθία της όπερας με τον Harpo, να πετάει στον αέρα και να φέρνει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω.Για το τρέηλερ της ταινίας, τα 3 αδέλφια πήραν την θέση του λιονταριού στο εναρκτήριο σήμα της MGM διατηρώντας πάντα τα απολαυστικά χαρακτηριστικά των ρόλων τους (βλ. Harpo)
A day at the races (1937)
Συνέχεια στην εκστρατεία της MGM να κάνει τους Marx αρεστούς στο κοινό, και εν μέρει τα
καταφέρνει. Ο Harpo έχει σταματήσει πλέον να κυνηγάει ανυπεράσπιστα κορίτσια, κι ο Groucho, δείχνει για πρώτη φορά πως όσο εύκολα αποστομώνει ο ίδιος τους άλλους με τις ατάκες του, το ίδιο εύκολα μπορεί να πέσει κι ο ίδιος θύμα μικροαπατεώνων σαν τον Chico, ο οποίος αποκλίνει λιγότερο από την στερεότυπη περσόνα του, σε σχέση με τους άλλους δύο. Πλέον έχει συμπληρωθεί μια δεκαετία ομιλούντος κινηματογράφου, και τα μουσικά νούμερα, κυριαρχούν ακόμα σε κωμωδίες. Οι Marx εμπλουτίζουν βέβαια τις δικές τους με solo από πιάνο του Chico και άρπα του Harpo, που γίνεται σταδιακά το σήμα κατατεθέν τους. Η συγκεκριμένη περιλαμβάνει μια απολαυστική αποσύνθεση του πιάνου για το πέρασμα στην άρπα, καθώς και μια ονειρική ακολουθία τραγουδιών, σε ένα ασφαλές καταφύγιο στις μαύρες φτωχογειτονιές της εποχής. Νοσταλγικά παραμένουν επίσης τα υπολείμματα από μικρά σκετσάκια, που διατηρούν την θεατρικότητα των αδελφών, με αποκορύφωμα την παντομίμα του Harpo στην θέση της επικοινωνίας, που θα την μετεξελίξουν αργότερα στο Love Happy, και η απατεωνιά του Chico, που βγάζει λεφτά από τον Groucho απ’ το πουθενά, κάτι που θα επαναλάβουν στο Go West. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας, ο αιφνίδιος θάνατος από πνευμονία του Thalberg, σε ηλικία 37 χρόνων, στέρησε από τους αδελφούς έναν καλό φίλο, και την μοναδική ίσως ευνοική γι’ αυτούς φιγούρα μέσα στην εταιρεία. Πολλοί κατηγορούν τον Thalberg για τον συμβιβασμό στην κωμωδία των αδελφών, και στον περιορισμό της αυθόρμητης κωμικότητάς τους, αλλά οι δυο ταινίες που γύρισαν μαζί αποδείχθηκαν οι πιο επιτυχημένες τους, και σύμφωνα με τον ίδιο τον Groucho “ό,τι καλύτερο δημιούργησαν ποτέ”.
Σε αυτό το στάδιο, ξεκινάει μια πορεία που φανερώνει πως η MGM δεν ήξερε πλέον τι να κάνει με τους Marx, και άρχισε μια σειρά από ατυχείς κυρίως πειραματισμούς.
καταφέρνει. Ο Harpo έχει σταματήσει πλέον να κυνηγάει ανυπεράσπιστα κορίτσια, κι ο Groucho, δείχνει για πρώτη φορά πως όσο εύκολα αποστομώνει ο ίδιος τους άλλους με τις ατάκες του, το ίδιο εύκολα μπορεί να πέσει κι ο ίδιος θύμα μικροαπατεώνων σαν τον Chico, ο οποίος αποκλίνει λιγότερο από την στερεότυπη περσόνα του, σε σχέση με τους άλλους δύο. Πλέον έχει συμπληρωθεί μια δεκαετία ομιλούντος κινηματογράφου, και τα μουσικά νούμερα, κυριαρχούν ακόμα σε κωμωδίες. Οι Marx εμπλουτίζουν βέβαια τις δικές τους με solo από πιάνο του Chico και άρπα του Harpo, που γίνεται σταδιακά το σήμα κατατεθέν τους. Η συγκεκριμένη περιλαμβάνει μια απολαυστική αποσύνθεση του πιάνου για το πέρασμα στην άρπα, καθώς και μια ονειρική ακολουθία τραγουδιών, σε ένα ασφαλές καταφύγιο στις μαύρες φτωχογειτονιές της εποχής. Νοσταλγικά παραμένουν επίσης τα υπολείμματα από μικρά σκετσάκια, που διατηρούν την θεατρικότητα των αδελφών, με αποκορύφωμα την παντομίμα του Harpo στην θέση της επικοινωνίας, που θα την μετεξελίξουν αργότερα στο Love Happy, και η απατεωνιά του Chico, που βγάζει λεφτά από τον Groucho απ’ το πουθενά, κάτι που θα επαναλάβουν στο Go West. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας, ο αιφνίδιος θάνατος από πνευμονία του Thalberg, σε ηλικία 37 χρόνων, στέρησε από τους αδελφούς έναν καλό φίλο, και την μοναδική ίσως ευνοική γι’ αυτούς φιγούρα μέσα στην εταιρεία. Πολλοί κατηγορούν τον Thalberg για τον συμβιβασμό στην κωμωδία των αδελφών, και στον περιορισμό της αυθόρμητης κωμικότητάς τους, αλλά οι δυο ταινίες που γύρισαν μαζί αποδείχθηκαν οι πιο επιτυχημένες τους, και σύμφωνα με τον ίδιο τον Groucho “ό,τι καλύτερο δημιούργησαν ποτέ”.Room Service (1938)
Η μοναδική ταινία της βασικής φιλμογραφίας των Marx που δεν έχω εντοπίσει ακόμα. Αν την πετύχετε πουθενά στο ιντερνέτ κάντε τον κόπο και αφήστε μου ένα σχόλιο, θα χαρώ πολύ.
At the circus (1939)
Τρανή απόδειξη της έλλειψης πίστης από πλευράς της MGM στα αδέλφια, που τους ρίχνει σε ένα ακόμα άτυχο σενάριο, και περιμένει να κάνουν τα δικά τους μαγικά. Εν μέρει το καταφέρνουν, αλλά η είσοδος των αντιπροσωπευτικών τους στοιχείων στην ταινία αργεί, με αποτέλεσμα στο πρώτο της μισό να μην μοιάζει καν με ταινία τους. Οι ανεβασμένες προσδοκίες του κοινού ως εκ τούτου δεν καλύπτονται εύκολα, καθώς τα αδέλφια σε αρκετές σκηνές αποτελούν δευτεραγωνιστές. Συγχρόνως η είσοδος των ειδικών εφέ στον κινηματογράφο έχει αρχίσει να γίνεται ένα συναρπαστικό παιχνίδι στα χέρια των δημιουργών, που στην περίπτωση των Marx όμως είναι βραχνάς, μιας και τους αφαιρεί στοιχεία από την φυσική τους κωμωδία, την στιγμή που το ταλέντο τους από μόνο του, είναι αρκετό να υπερκαλύψει οποιοδήποτε εφέ.Στην ταινία ο Groucho τραγουδά για πρώτη φορά σε ταινία το τραγούδι που συνδέθηκε με το όνομά του “Lydia the tattooed lady”.
Στο επόμενο: Marx Bros Special - Μέρος 5ο: Το τέλος στην MGM
1 comment:
Post a Comment