Μέσα σε ένα κρύο απόμερο μέρος του μυαλού σου, κλείνεις όλα σου τα συναισθήματα. Τα πιο δυνατά επιβιώνουν και αποδρούν για να σε στοιχειώσουν όσο εσύ προσπαθείς να αποκοπείς από τον κόσμο. Τα πιο αδύναμα μένουν να παλεύουν κάπου στο παρασκήνιο με το υποσυνείδητό σου. Τα πιο πονηρά σου κάνουν πόλεμο νεύρων, με σύμμαχο την φαντασία σου, και φτιάχνουν εικόνες που σ’ αναγκάζουν να κρύβεσαι μέσα στην ντροπή σου. Ανάμεσα σε παραισθήσεις του αληθινού και του ψεύτικου. Το σώμα σου χάνει κάτω από το δέρμα τις αισθήσεις του, που απέμειναν πιο βαθιά στην σκιά της σιλουέτας σου. Σαν να μην έφτανε αυτό πανοπλίζεις το κορμί σου με στρώματα από υφάσματα και κάνεις ακόμα και το έργο του αέρα να σε χαϊδέψει αδύνατο.
Εσωτερική αποστροφή, εξωτερική απομόνωση, κοινωνικός μαρασμός, προσωπικό αδιέξοδο.
Όταν όλη σου η ψυχή συσσωρευτεί στον μικρότερο δυνατό χώρο στο κέντρο της ύπαρξης σου, γίνεσαι πρακτικά αόρατος. Μόνο οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν πραγματικά μπορούν να δουν αγνά αυτό που έχεις απογίνει και να προσπαθήσουν να σε σώσουν.
Τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς πόσο η σιωπηλή σου απομάκρυνση αφήνει τεράστια κενά ακάλυπτα πίσω σου; Όταν η κρίση των ανθρώπων γίνεται από ενδιαφέρον κι όχι από συνήθεια; Όταν κάτι άψυχο μικρό μπορεί να ξυπνήσει όλη σου την ύπαρξη, και να αλλάξει ριζικά των τρόπο που αισθάνεσαι ή εκφράζεις τα συναισθήματά σου. Πόση λύτρωση μπορείς να αντέξεις όταν ο πόνος του εφήμερου φαίνεται να καταλαγιάζει; Πόσες θυσίες μπορείς να κάνεις για να φτάσεις να μετατρέψεις τις ανάγκες σου, σε αγκαλιές και τα θέλω σου σε όνειρα που μοιράζονται με πολλούς;
Μια ταινία που δεν έχει σκηνοθετικές εκλάμψεις, και οι ερμηνείες είναι ανθρώπινες. Οι μουσικές δεν ξεπερνούν την φαντασία του καθημερινού soundtrack και η φωτογραφία είναι ωμή σαν την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα του εύθραυστου, του ευαίσθητου, του υπαρκτού… του πλαστικού. Κι όμως πόσα πολλά αναδεικνύονται μέσα από αυτό το καθημερινό ασήμαντα σημαντικό υλικό…πόσα πολλά λέει η ταινία μέσα από τα συναισθήματα που προσπαθεί να κρύψει στο κέντρο της ουσίας της, στην πλαστική της καρδιά.
ΥΓ. ό,τι τόσο ανολοκλήρωτα μου είχε αφήσει κενό το Bark πριν από λίγα χρόνια, ήρθε να μου το συμπληρώσει ο Lars, με την ανάγκη του για ανθρώπινη επαφή που τον ανάγκασε να γίνει ο ίδιος ψεύτικος για να βρει στο ψέμα πιο εύκολα αυτό που ζητούσε. Μακάρι με τα μάτια της καρδιάς μας να βλέπαμε πιο καθαρά. Ίσως η υποκρισία κι η απομόνωση να ήταν λέξεις που θα είχαν μόνο λόγο ύπαρξης σε λεξικά.
ΥΓ 2. Πόσο όμορφα καταφέρνει να μεταμορφωθεί ο Ryan Gosling από ταινία σε ταινία. Είναι μαγικό, σχεδόν εθιστικό…
ΥΓ 3.Πόσο τρομακτικά ανθρώπινη μπορεί να είναι η Emily Mortimer. Είναι ασύλληπτο, σχεδόν ανατριχιαστικό…
No comments:
Post a Comment