Etz Limon - aka Lemon Tree(2008)

Σύνορα που μας ενώνουν αντί να μας χωρίζουν. Όρια που υπάρχουν για να καταλύονται. Όνειρα που πέφτουν σαν σάπια φρούτα στη γη, μόνο και μόνο για να γίνουν λίπασμα στους επόμενους καρπούς. Η φύση που προβλέπει για τα πάντα...κι όμως ο άνθρωπος βρίσκει τρόπους να ταράζει τις ισορροπίες.

Ταγμένη χωροταξικά ανάμεσα στις αιώνιες αναστατώσεις ισραηλινών-παλαιστίνιων, η "λεμονιά" παρουσιάζει συμβολικά, την δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, και την ικανότητά της να ανασταίνεται και να αντέχει τα πάντα, ακόμα κι όταν βρεθεί τελείως μόνη απέναντι στην ζωή.

Τα σύμβολα μπορεί με την πάροδο του χρόνου να χάνονται, αλλά όταν πρόκειται για σύμβολα κληρονομιάς, το νόημα τους δεν ξεχνιέται ποτέ. Ξαφνικά ό,τι μας κρατά δεμένους σε ένα χαμένο παρελθόν, ανταμοίβοντας με ψίχουλα το παρόν, γίνεται το καταφύγιο των διαχρονικών οικογενειακών δεσμών, που δεν κερδίζονται στα χαρτιά, αλλά φωλιάζουν στα συναισθήματα. Κι αν το πρόσωπο της ηρωίδας μοιάζει παγωμένο, τα συναισθήματα το χρησιμοποιούν ως τον ιδανικό καμβά, και χωρίς κινήσεις αναδεικνύουν πότε τον πόνο και πότε την ανακούφιση, πάντα μέσα από τα ταλαιπωρημένα μάτια.



Βαθιά ουμανιστική, και έμμεσα συναισθηματοκεντρική, χάνεται στις διαφορές των ανθρώπων, που αποτελούν πιο ουσιαστικά τείχη από οποιαδήποτε πέτρα που χωρίζει τη γη, και συγχρόνως εξερευνά υποχθόνια τις ανθρώπινες ανάγκες που όταν μπλέξουν με την μοναξιά, ταυτίζονται άμεσα και δημιουργούν αόρατους δεσμούς που φέρνουν κατανόηση από μακριά.

Με το υπάρχον πολιτικό σκηνικό στο παρασκήνιο, εντυπωσιακά μεστές ερμηνείες, και άκρως ανθρώπινο σενάριο, ο Eran Riklis (του φανταστικού Syrian Bride) παραδίδει εκ νέου μαθήματα κοινωνικής ευαισθησίας, και οπτικοποιεί τις διάφορες μορφές της μοναξιάς άλλοτε άμεσα, κι άλλοτε ως παρατηρητής, όπως στέκονται τα δέντρα ανάμεσά μας.

"Τα δέντρα είναι σαν άνθρωποι"

ΥΓ. Το βραβείο κοινού που απέσπασε η ταινία στο φετινό Πανόραμα της Βερλινάλε, της εξασφάλισε διανομή σε πολλές χώρες, και για καλή μας τύχη η Ελλάδα είναι μία από αυτές.