La Clef - aka The Key (2007)

Οι αμαρτίες των γονέων που παιδεύουν τα παιδιά τους, και ταξιδεύουν στον χρόνο για να κλειδώσουν τις μελλοντικές ζωές με το άρωμα της καταδίκης. Στον χωροχρόνο που το μέλλον με το παρελθόν συναντιούνται στο παρόν, κάθε δράση έχει και μια αντίδραση, και μεταξύ των δύο μεσολαβεί μόνο μια ανάσα. Κάθε άνθρωπος συνδέεται με όλους γύρω του και με τον εαυτό του, και κάθε εσωτερική δόνηση, σηκώνει ένα κύμα συναισθημάτων και ενεργειών που ταράσει το νερό μέσα στο νερό, τους ανθρώπους που συνδέονται με τους ανθρώπους, το ένα μάτσο από ασήμαντους, που όλοι μαζί δένονται αρραγώς σε κάτι σημαντικό.

Κυκλώματα κάθε είδους, συτήματα εξιχνίασης και ταξινόμησης, τεχνικές αποφυγής της πραγματικότητας, και δεσμοί που αφήνουν το αποτύπωμα τους με αίμα. Σε έναν κόσμο που οι εικόνες είναι εύθραυστες, και τα προσωπεία έρχονται με ένα τίμημα, η αλήθεια παρουσιάζεται κομματιασμένη, μόνο για να αποκαλυφεί αφού κάθε κομμάτι εκφραστεί την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο χώρο.

O Guillaume Nicloux ολοκληρώνει την αστυνομική του τριλογία (Une affaire privée (2002), Cette femme-là (2003)) , με μια ιστορία που μοιάζει να ξεκινά από το τέλος, αλλά στην ουσία το τέλος το ίδιο καταλύεται από τον ασταμάτητα μπερδεμένο χρόνο. Οι ήρωες όσο αποκομμένοι συναισθηματικά ή σχεσιακά κι αν μοιάζουν στην αρχή, τόσο συνθετικά συμβατοί θα αποδειχθούν στην πορεία. Ακολουθώντας την γνωστή τεχνική των παράλληλων αινιγματικών ιστοριών, ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται την άγνοια του πρωταγωνιστή για το παρελθόν του, και ρίχνει τον θεατή στο ίδιο παιχνίδι αναζήτησης.

Η φωτογραφία διαχωρίζεται αρχικά, μέχρι που ταυτίζεται με τις εποχές που περνούν, για να ισοπεδώσει την έννοια της συνέχειας. Μικρά σημάδια διαχωρίζουν αυτά που έχουν συμβεί με τα επερχόμενα, σε σημείο που το déjà vu αποκτά την σημασία του για πρώτη φορά, και όλη η ιστορία του ανθρώπου εξελίσσεται ταυτόχρονα σε παράλληλα σύμπαντα, που το ένα συντελεί στην καταστροφή του άλλου αναδρομικά.

Μέχρι τα μισά της ταινίας ο θεατής έχει ήδη βυθιστεί στο συνδετικό αίνιγμα των διαφορετικών ιστοριών, ενώ οι ομοιότητες των πρωταγωνιστών από εποχή σε εποχή, προσθέτουν μια ανάγκη αντιστοίχησης του παλιού με το καινούργιο, και προσδίδουν ένα επιπλέον συναισθηματικό φορτίο, στους ήδη πολυεπίπεδους χαρακτήρες. Για αυτά και μόνο τα στοιχεία αξίζει όχι απλά μια θέαση της ταινίας, αλλά πολλές. Στην επανάληψη έρχεται κι ο τρόπος που ξεκλειδώνει κάθε της πτυχή, κι η λύτρωση που συνοδεύει την επίλυση του θριλερικού αυτού γρίφου αποζημειώνει και με το παραπάνω κάθε γούστο.

ΥΓ 1. Μπορεί ο Nicloux να κέρδισε τα εύσημα από μεγάλη μερίδα του κοινού για την προ 3ετίας μεταμόρφωση της Monica Bellucci στο Le concile de Pierre (εμένα αυτή η γυναίκα δεν μου κάθεται ποτέ καλά), αλλά προσωπικά έχει τα εύσημα μου για το ξεδίπλωμα της εκκεντρικά εθιστικής προσωπικότητας της Vanessa Paradis στο "La Clef"

ΥΓ 2. Η ταινία αν και μέρος τριλογίας, έχει αυτόνομη ιστορία και παρακολουθείται άνετα χωρίς την γνώση για τις προηγούμενες δύο. Η χρήση βέβαια μερικών κοινών ηθοποιών και στις 3 (Thierry Lhermitte, Josiane Balasko) προσθέτει μία ακόμα διάσταση στους χαρακτήρες κάθε ταινίας, και φυσικά χτίζει μια εννιαία ιδέα που καλύπτει τους θεματικούς άξονες που αναλύονται σε κάθε μέρος.

ΥΓ 3. Η Marie Gillain έχει μια ομορφιά που παραπέμπει πολύ σε Penélope Cruz και την κάνει να ξεχωρίζει αυτομάτως, σαν την μοιραία φιγούρα που μπλέκεται άθελα της σ'αυτό το θρίλερ που αποπνέει θάνατο.

ΥΓ 4. Στο ρόλο της Solange η γνώριμη Maria Schneider που χόρεψε μαζί με τον Brando το Τελευταίο Τανγκο στο Παρίσι.