Όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος Indiana, οι γονείς μου ζούσαν τον πρώτο τους έρωτα, κι εγώ δεν υπήρχα ούτε σαν ιδέα. Στα χρόνια που καταλαβαίνω την ζωή μου, ο γοητευτικός προφέσορας με τα κρυφά μαστίγια, άραζε σε ανολοκλήρωτα σενάρια, και συνέχισε να κάνει τις στερεότυπες διαλέξεις του, μέχρι που και οι ίδιες οι παιδούλες που έλιωναν για την πάρτη του, έγιναν γυναίκες και ξέχασαν τους εφηβικούς τους έρωτες.Ένα ολόκληρο χάσμα γενεών μετά, ο ήρωας που ωριμάζει σαν το καλό ουίσκι, επανέρχεται, μόνο και μόνο για να τον πάρω πρέφα σαν την είδηση της χρονιάς. Κάθομαι λοιπόν, με σεβασμό στην ιστορία του κινηματογράφου, να συμπληρώσω τις γρήγορες παιδικές μου ματιές στις 3 προηγούμενες περιπέτειες του Ίντι, ώστε να προετοιμαστώ κι εγώ κατάλληλα, γι'αυτό το κοσμο-ιστορικό comeback.
Μέσα σε τρεις μέρες, χώρεσε ο ενθουσιασμός ολόκληρου του θρύλου, και βρέθηκα στα ξαφνικά να ανυπομονώ για την νέα περιπέτεια. Κι αυτή βάσει του καλοφροντισμένου χρονοπρογραμματισμού μου δεν άργησε, και κατόρθωσα να απολαύσω μια τετραλογία με ρυθμό "μέρα και ταινία". Πώς να μην βγώ ενθουσιασμένος κι από την 4η;
Γιατί να με πειράξει το "ασθενικό σενάριο" όπως το αποκάλεσαν μερικοί, όταν η 2η δεν είχε καν σενάριο, κι όμως το παρέκαμψα. Γιατί να με πειράξουν οι γερασμένοι χαρακτήρες, όταν ούτως η άλλως η εικόνα της δεκαετίας του '80 καταδικάζει σε γηρατειά (στις περιπτώσεις των εφετζίδικων blockbuster μόνο) ακόμα και το παιδαρέλι τότε (και τραγική απουσία σήμερα), River Phoenix. Γιατί να με απογοητεύσει η ιδέα του family reunion, όταν η είσοδος του Sean - Jones Sr- Connery στην 3ή, έφερε ένα ολόκληρο καινούργιο βάθος στους χαρακτήρες των ταινιών, και αποτέλεσε το πιο διασκεδαστικό τους κομμάτι.
Αντιθέτως, φχαριστήθηκα τα περισσότερα από τα 124 λεπτά του "Κρυστάλλινου Κρανίου", έπιασα με άνεση τα υποννοούμενα σχετικά με τους προκατόχους του, προβληματίστηκα με τις τραγικές ειρωνείες της χρονικής κατάληξης, και συμπλήρωσα με ευχαρίστηση τα κενά που μεσολάβησαν στις 4 περιπέτειες, ενόσω προετοιμαζόμουν για τις πιθανές προοπτικές εξέλιξης του πιό ανθρώπινου υπέρ-ήρωα, που καθήλωσε ολόκληρες δεκαετίες ανθρώπων. Για να μην πω πόσο χάρηκα για την ιδανική αναλογία cgi-πραγματηκότητας, αν και ήμουν επιφυλακτικός στην αρχή.
Προς τι λοιπόν τότε η πίκρα για την επιστροφή του Jones; Μήπως κάθε sequel κλασσικής (και όχι μόνο) ταινίας, είναι συναισθηματικά καταδικασμένο; Γιατί η αγάπη για έναν ήρωα μένει εγκλωβισμένη στον χρόνο που εμφανίστηκε, και φοβόμαστε να την περάσουμε από εξελικτικά φίλτρα; Ίσως γιατί ο φόβος της αποτυχίας μάλλον είναι μεγαλύτερος σε εμάς παρά στους δημιουργούς του. Ίσως γιατί το σημάδι του στον χρόνο πρέπει να γίνεται σημείο, που καθορίζει ένα γεγονός, και κατέχει αδιάλλακτα εξέχουσα ιστορική θέση, παρά να επιχειρεί να μεταλλαχθεί σε ευθεία, που θα μεταφέρει συναισθήματα από το παρελθόν στο παρόν, με το ρίσκο να χαθεί κάπου στην απροσδιόριστη μετάβαση.
Όπως και να έχει δεν αδικώ καμιά άποψη, μπορείς να αφήσεις τον Indi εγκλωβισμένο σε χαμένες κιβωτούς, ή αν το επιλέξεις, να αφήσεις το ανήσυχο πνεύμα του να μπλέκεται σε καινούργιες περιπέτειες. Πάντως η ταινία από μόνη της, χωρίς το σούσουρο που σέρνει μαζί της, συνεχίζει επάξια τον θρύλο, και θεωρώ πως καθετί καινούργιο αντιστοιχεί σε στοιχεία των προηγούμενων. Από το χρονοντούλαπο που άφησε ανοιχτό πίσω του πάντως, ο Jones κέρδισε έναν καινούργιο φαν (σσ. εμένα :), που σέβεται την ιστορία του, αντιμετωπίζει με θαρρός το παρόν του (βλ. αντίστοιχο batman begins) και θα δεχτεί με χαρά οποιαδήποτε προσπάθεια συνέχισης του θρύλου.
No comments:
Post a Comment