Την πήρα πρέφα αργά, δεν κατάφερα να την δω στους κινηματογράφους, και αρκέστηκα να διαβάζω κριτικές, για το πως ο Gondry κάνει ένα διάλειμμα από τις άψογες προηγουμένες του, και παραδίδει μια ευχάριστη ταινία που μάλλον θα την προσπεράσουμε εύκολα ανάμεσα στην φιλμογραφία του. Επίτηδες άφησα να καταλαγιάσει το σούσουρο, για να την δω ανεπηρέαστος, αν και ήμουν πεπεισμένος ότι αυτά που διάβαζα δεν θα απείχαν και πολύ από την πραγματικότητα.
Αν τώρα αναλογιστείς ότι δεν πηγαίνω καθόλου τον Jack Black, και ότι κατέληξα να την δω εξαναγκαστικά σε στιγμή που δεν είχα άλλη επιλογή, διαφαίνεται αμέσως η σπουδαιότητα της ταινίας, για τον λόγο ότι στα πρώτα 10 λεπτά μου είχε ανατρέψει κάθε αρνητική σκέψη, και με εγκλώβισε στους χαλαρούς μεν, αλλά εξαιρετικά ευχάριστους, δε ρυθμούς της.
Όχι, δεν είναι το αριστούργημα της Αιώνιας λιακάδας, ούτε ο ονειρικός οργασμός του Science of sleep, αλλά αυτό που έχει σημασία, είναι ότι στέκεται αξιοπρεπώς και αυτόνομα στην τριάδα. Ο Gondry δεν χρειαζόταν να επιβεβαιώσει την κινηματογραφική του ευφυΐα, κι όμως το ξανακάνει, παραδίδοντας άλλη μια υβριδική ταινία, που δανείζεται το τυπικό αμερικανικό πρότυπο, για να το εμπλουτίσει σεναριακά, και να το τραβήξει σε νέα άκρα σκηνοθετικά και κινηματογραφικά.
Η ανεμπόδιστα εκφραστική φαντασία του σκηνοθέτη, δεν περιορίζεται ουτε εδώ, και με μία υπόθεση με ενδιαφέρουσες εξελικτικές προοπτικές, με μία σκηνοθεσία που μοιάζει επίτηδες άναρχη, με τις εναλλαγές και τις μείξεις των κόσμων του πραγματικού και του φανταστικού, και με διάθεση αυτοκριτικής αλλά και γενικότερης κοινωνικής κριτικής, το Be kind rewind εδραιώνει εξ'αρχής το κωμικό του στοιχείο, απενοχοποιεί την μερική σοβαρότητα των καταστάσεων, και γίνεται ένα project που θα θέλαμε πολύ να ξεφύγει από τις οθόνες και να καταλάβει ένα μικρό αλλά πραγματικό κομμάτι του δικής μας βαρετής καθημερινότητας.
Το καστ ερμηνεύει συγκινητικά με τους Def και Black να αποτελούν ένα εξαιρετικό στερεότυπο ζευγάρι φίλων για την καταστροφή, και τον Glover με την Farrow να τους περικυκλώνουν εμπνέοντας ερμηνείες που κρύβουν μέσα τους κάτι από κλασσικό κινηματογράφο (αποκορύφωμα η εκδοχή τους στο Driving Miss Daisy). Την πλοκή εμπλουτίζει κι ο θρύλος του (πολύ αγαπημένου μου Fats Waller) που δίνει τα περιθώρια για περισσότερα κινηματογραφικά παιχνίδια και πειραματισμούς με την κάμερα.
Συγγνώμη αγαπημένε Gondry, ό,τι κι αν ακούσω δεν θα σε αμφισβητήσω ξανά!
Αν τώρα αναλογιστείς ότι δεν πηγαίνω καθόλου τον Jack Black, και ότι κατέληξα να την δω εξαναγκαστικά σε στιγμή που δεν είχα άλλη επιλογή, διαφαίνεται αμέσως η σπουδαιότητα της ταινίας, για τον λόγο ότι στα πρώτα 10 λεπτά μου είχε ανατρέψει κάθε αρνητική σκέψη, και με εγκλώβισε στους χαλαρούς μεν, αλλά εξαιρετικά ευχάριστους, δε ρυθμούς της.
Όχι, δεν είναι το αριστούργημα της Αιώνιας λιακάδας, ούτε ο ονειρικός οργασμός του Science of sleep, αλλά αυτό που έχει σημασία, είναι ότι στέκεται αξιοπρεπώς και αυτόνομα στην τριάδα. Ο Gondry δεν χρειαζόταν να επιβεβαιώσει την κινηματογραφική του ευφυΐα, κι όμως το ξανακάνει, παραδίδοντας άλλη μια υβριδική ταινία, που δανείζεται το τυπικό αμερικανικό πρότυπο, για να το εμπλουτίσει σεναριακά, και να το τραβήξει σε νέα άκρα σκηνοθετικά και κινηματογραφικά.
Η ανεμπόδιστα εκφραστική φαντασία του σκηνοθέτη, δεν περιορίζεται ουτε εδώ, και με μία υπόθεση με ενδιαφέρουσες εξελικτικές προοπτικές, με μία σκηνοθεσία που μοιάζει επίτηδες άναρχη, με τις εναλλαγές και τις μείξεις των κόσμων του πραγματικού και του φανταστικού, και με διάθεση αυτοκριτικής αλλά και γενικότερης κοινωνικής κριτικής, το Be kind rewind εδραιώνει εξ'αρχής το κωμικό του στοιχείο, απενοχοποιεί την μερική σοβαρότητα των καταστάσεων, και γίνεται ένα project που θα θέλαμε πολύ να ξεφύγει από τις οθόνες και να καταλάβει ένα μικρό αλλά πραγματικό κομμάτι του δικής μας βαρετής καθημερινότητας.
Το καστ ερμηνεύει συγκινητικά με τους Def και Black να αποτελούν ένα εξαιρετικό στερεότυπο ζευγάρι φίλων για την καταστροφή, και τον Glover με την Farrow να τους περικυκλώνουν εμπνέοντας ερμηνείες που κρύβουν μέσα τους κάτι από κλασσικό κινηματογράφο (αποκορύφωμα η εκδοχή τους στο Driving Miss Daisy). Την πλοκή εμπλουτίζει κι ο θρύλος του (πολύ αγαπημένου μου Fats Waller) που δίνει τα περιθώρια για περισσότερα κινηματογραφικά παιχνίδια και πειραματισμούς με την κάμερα.
Συγγνώμη αγαπημένε Gondry, ό,τι κι αν ακούσω δεν θα σε αμφισβητήσω ξανά!
3 comments:
Alla hu akhbar!!!
πώς το πες???
Είναι γεγονός ότι κριτικοί και κοινό τον έσκισαν τον Gondry. Από την άλλη δεν ήταν και τόσο καλή όσο θα μπορούσε με αυτή τη φανταστική ιδέα. Το σενάριο ήταν κακό νομίζω.
Post a Comment