Όλα άρχισαν με μια καρέκλα. Ένα κρύο δωμάτιο στην μέση του χειμώνα και η πρώτη αγάπη δυο νέων που ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων που πέφτουν, στην μυρωδιά της βροχής, στα ίχνη γρήγορων βημάτων στην λάσπη, ζέσταναν τον κόσμο τους δημιουργώντας μια νέα ζωή. Ανάσες από μέντα και άβολες αγκαλιές, τρεμάμενα τραγούδια και δάκρυα που στεγνώνουν στην άκρη του ματιού, ελπίδες σε απόγνωση και νέες ευκαιρίες για ασυμβίβαστες αγάπες. Μια τρυφερή στιγμή, απλώνεται σε τέσσερις εποχές. Χιόνι με πουλόβερ και ήλιος με κοντά σορτσάκια, αλλά το τρέξιμο πάντα ίδιο για όσους κυνηγούν την ευτυχία. Οικογένειες που ξεπερνούν τα στερεότυπα, οικογένειες που ξεπερνούν τις μορφές, οικογένειες μιας ολόκληρης ζωής, οικογένειες της μιας στιγμής. Άλλες προσπαθούν να διατηρήσουν την μορφή τους, κι άλλες να ξεφύγουν από αυτή.
Το παντοτινό γίνεται εφήμερο, και τα λόγια φθίνουν εύκολα. Κι αν η ευτυχία που περίμενες, μπει στην ζωή ενός άλλου; Πόσα χρωστούμενα συναισθήματα μπορείς να αντέξεις; Η αναζήτηση του ιδανικού συντρόφου στην εξερεύνηση της ατομικότητας. Η συνειδητοποίηση των κεκτημένων στην απώλεια αυτών που δεν θέλαμε πραγματικά ποτέ.
Μια μικρή θεά γαντζώνεται στην αθωότητά της κι αγκαλιάζει το ανθρώπινο, διαλέγει σύντροφο και φτιάχνει οικογένειες, ζει στις πίκρες που δεν προορίζονταν για εκείνη, και γεννά την ευτυχία για να την μοιράσει απλόχερα όπου την έχουν ανάγκη. Δεν ζητάει τίποτα… μόνο κάθεται κάτω από ένα δέντρο και τραγουδά για τις εποχές που αλλάζουν. Κι αν τύχει κάποιος να ακούσει το τραγούδι της και να την συνοδεύσει, είναι απλά ευτυχισμένη.
Κι όλες οι δροσερές ανάσες ανακατεύουν τα φύλλα των δέντρων, κι όλα τα ζεστά φιλιά ανθίζουν τα λουλούδια, κι όλες οι εποχές περνούν στην σειρά, κι αλλάζουν το σκηνικό μιας σκηνής που δεν φοβάται την επανάληψη.
ΥΓ 1:δεν θα αναφερθώ σε οτιδήποτε τεχνικό της ταινίας ή σε ερμηνείες μιας και σε όσο εκπληκτικά επίπεδα κινούνται και τα δύο, είναι τα νοήματα και τα συναισθήματα της ταινίας που εγκλωβίζουν τον θεατή στον κόσμο της.
ΥΓ 2:περασαν σχεδόν 2 μήνες από τότε που είδα την ταινία και σκεφτόμουν πως είναι κρίμα που δεν έγραψα κάτι νωρίτερα όταν είχα πολλά περισσότερα να πω, αλλά τώρα συνειδητοποιώ πως έτσι είναι καλύτερα. Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις γι’ αυτήν την ταινία. Είναι μαγική από μόνη της και σίγουρα ακόμα κι αν δεν σας κερδίσει ολοκληρωτικά, θα αφήσει ην δική της μαγεία στην καρδιά σας, να σας ακολουθεί για πάντα χωρίς να το καταλάβετε.
Την πιο πλήρη κριτική άλλωστε την διάβασα σε ένα ξένο περιοδικό και νομίζω τα λέει όλα:
“Juno-This year’s Little Miss Sunshine, only better…”
6 comments:
Μία από τις ταινίες που είμαι πραγματικά περίεργος να δω από τότε που υπέπεσε στην αντίληψή μου. Αφού την συνιστάς θα την βάλω στις σινεφίλ προτεραιότητές μου.
το θεικό μ'αυτήν την ταινία είναι απο εμπειρία μου οτι ακολουθεί την εξής φόρμουλα.όποιος ευχαριστήθηκε το little miss sunshine την λατρεύει.
γενικά όμως είναι μια τόσο συγκινητικη και γεμάτη συναισθηματικά ταινία, που τις κατάλληλες στιγμές δεν θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο.
Μια απο τις καλυτερες ταινιες που εχω δει φετος!Ομολογω πως μ αρεσε περισσοτερο απο το Little miss sunshine,αν και η καθεμια εχει τη δικη της χαρη!
Παίζει να είμαι η μόνη που μου άρεσε το Little Miss Sunshine περισσότερο? Πάντως και το Juno ήταν από τις πιο απλές (με την καλή έννοια) και τρυφερές ταινίες που έχω δει!
armia συμφωνω η καθεμιά έχει την δική της χάρη αλλά νομίζω απευθύνονται κι οι δύο σε παραπλήσιο κοινό
gianna δεν ξέρω αν ισχύει γενικά αυτό πάντως είσαι η πρώτη που λέει σε μένα κατι τέτοιο.όλοι οι γνωστοί μου ξετρελάθηκαν με το juno.
Κι εμένα μου άρεσε πάρα πολύ! Απλά το Little miss Sunshine με άγγιξε περισσότερο.. Ίσως να ήταν το εντελώς διαφορετικό θέμα και η κατάσταση στην οποία ήμουν όταν το είδα..
Post a Comment