Πίσω από θολά τζάμια, ματωμένες σταγόνες βροχής αφήνουν το είδωλο τους πάνω σε σπασμένους καθρέφτες. Στον αέρα μια σάπια μυρωδιά καλύπτει την ευωδία του παρελθόντος, και στην παλέτα, ό,τι βρίσκεται ανάμεσα στα δύο μαύρα, χάνει την ταυτότητα του και βυθίζεται στο σκοτάδι. Σκιές ξεπηδούν στο αχνό φως για να το μολύνουν σιγά σιγά, οι πληγές όσο πάνε κι ανοίγουν πιο βαθιά και ο πόνος για τα κεκτημένα που χάθηκαν στο παρελθόν, δίνει την θέση του στον τρόμο για το ελπιδοφόρο μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ.
Δισυπόστατοι άνθρωποι μαριονέτες, αφημένοι στα χέρια της μοίρας, που παίζει καλα τα τραγικά της παιχνίδια. Εργαλεία που κόβουν και ράβουν ζωές αφημένα στα χέρια των ανθρώπων, που ξεζουμίζουν σαν μια μηχανή του κιμά, την πρόχειρη ικανοποίηση από την εκδίκηση, και αφήνουν πίσω αλεσμένες ψυχές, και σκόρπιους μύθους, μέχρι να τα βρουν όλα πάλι στο δρόμο τους, λίγο πριν φτάσουν στο τέλος.
Δεν πρόκειται να αναλύσω επιπλέον την ταινία αφού σε γενικές γραμμές ήταν μάλλον απογοητευτική για μένα. Για να μην παρεξηγηθώ όσο κι αν το εχω προσπαθήσει, ο Burton δεν με άγγιξε ποτέ με καμία δημιουργία του, οπότε μπορώ να καταλάβω ότι οι φαν του θα εκτιμήσουν εύκολα και το τελευταίο του δημιούργημα, αλλά προσωπικά δεν ανήκω στην κατηγορία αυτή.
Πολύ προβλέψιμο στόρυ, συναισθηματικά νεκρή πλοκή που χρωματίζεται λίγο από τα τραγούδια (όντας εμπνευσμένο από μιούζικαλ), τα οποία όμως γίνονται και τα ίδια κουραστικά μετά από ένα σημείο, διάρκεια που αδικεί το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων, και ανομοιότητα των εφέ που προκαλεί σύγχυση, η οποία κορυφώνεται με το ελλιπές τέλος.
Δεν λέω μαγευτικά σκοτεινή ατμόσφαιρα, όμορφες (αλλά εύκολες) ερμηνείες, έξυπνα τραγούδια που διεισδύουν πολύ περισσότερο από τις εικόνες στην πλοκή, ευχάριστη η επιλογή του κάστ (αν και έχει καταλήξει πολύ οικογενειακή υπόθεση πλέον), αλλά ακόμα κι αυτά δεν αρκούν για να ανταμείψουν (εμένα ως ) τον θεατή, συναισθηματικά, λυτρωτικά και δημιουργικά, τουλάχιστον. Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να δίνω ευκαιρίες στον Burton, όταν με κάθε ταινία του με καλύπτει στις ίδιες δημιουργικές πτυχές και μου αφήνει τα ίδια απαιτητικά κενά.
Με καλύτερη βία που κρύβει βαθύτερα συναισθήματα, αντίστοιχο παιχνίδι της μοίρας, και πολύ πιο ολοκληρωμένο τέλος, θα πρότεινα να δείτε το Oldboy (όσοι δεν το έχετε δει ακόμα) μέσα στα πλαίσια της τριλογίας εκδίκησης του Chan Wook Park.
ΥΓ. οι τίτλοι αρχής περιλαμβάνουν όλο το ζουμί της ταινίας και ομολογώ πως από μόνοι τους ήταν μεγαλύτερη ευχαρίστηση και πληρέστερο δημιούργημα, από την ίδια την ταινία.
5 comments:
Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα, ευχάριστα όμως!
Μόνο καλά σχόλια ακούω και διαβάζω για τον ST, και είχα αρχίσει να την ψυλιάζομαι τη δουλειά.
Μα ξαφνικά ο Burton άρχισε να αρέσει σε όλον τον κόσμο?
Εγώ πάλι είμαι fun, πάντα ήμουν, άρα τι να σου πω? Τα έχεις ξανακούσει.
Κάποια κλισέ τα είχε, οκ.
Κάποια κλισέ μας αρέσουν όμως, ειδικά όταν πρόκειται για την παραμυθική δράση και ατμόσφαιρα που αποπνέει συνήθως ο Πανίσχυρος Tim (πλακίτσα σου κάνω).
Σχετικά με το Οldboy, και την τριλογία εκδίκησης, ΣΠΟΥΔΑΙΑ με βρίσκεις σύμφωνη, αλλά άλλο Θέαμα το ένα, άλλο το άλλο.
Ποιά κενά σου αφήνουν οι ταινίες του Burton, αλήθεια?
εχω συναντησει και μιλησει με πολλους φαν του burton, αναμφισβητητα εισαι η πιο ανοιχτομυαλη. μου αρεσουν καποια στοιχεια του burton οπως ο τροπος που η φαντασια του αποτυπωνεται στην οθονη, αλλα συνηθως σε καθε ταινια του ειναι ακριβως αυτο που μου αρεσει, και νοιωθω οτι δεν παιρνω κατι αλλο καινουργιο.
ειναι τοσο ισχυρες οι εικονες που σχηματιζει που η σκηνοθεσια παντα υστερει, ενω καθε φορα το κεντρικο θεμα προσπαθει απεγνωσμενα να αποκοπει απο το καθημερινο, χωρις ομως να ακολουθει και την ιδια απανθρωπη σκαλα συναισθηματων.
ο λογος που εκφραστηκα τοσο αρνητικα δεν σημαινει οτι δεν μου αρεσε η ταινια. απλως προσπαθουσα να αντισταθμησω λιγο τα οσα λεγονται.
απο την αλλη ομολογω οτι οχι μονο δεν ενθουσιαστηκα αλλα απογοητευτηκα κιολας.
η αληθεια θεωρω βρισκεται καπου στην μέση.
καλως ηλθες παντως.εχεις ενα πολυ ομορφο blog,θα περασω κι απο εκει να τα πουμε
Ευχαριστώ πολύ και για τα καλά σου λόγια, και για την πολύτιμη βοήθειά σου (draft ήταν όντως και το διόρθωσα!!!)
Να διαφωνούμε συχνά, λοιπόν!
Πληροφοριακά μόνο, η τριλογία του Park Chen Wook δεν είναιπραγματική τριλογία, αλλά ένα διαφημιστικό κόλπο για να πρα΄συρει κόσμο να δει το Sympathy for Mr. Vengeance το οποίο δεν έπιασε και πολύ στα ταμία, λόγω της ψυχρότητάς του. Δεν αλλοιώνει καθόλου την αξία των ταινιών αλλά σίγουρα δείχνει ότι τελικά το θέμα παντού έιναι να πουλήσεις...
αγαπητε ifyouaskme81 καλως ηλθες.οσο για το σχολιο σου ομολογω οτι δεν ειχα ακουσει ποτε αυτο το νεο για τις ταινιες του Park αλλα ομολογω οτι με παραξενευει ιδιαιτερα, μιας και οι ταινιες ως προς το περιεχομενο τους ειναι καθαρα μερος τριλογιας.
αλλα και καλλιτεχνικα ανηκουν σε ενα ρευμα πειραματισμου που μπορεις να το παρατηρησεις και στις 3.ο μοναδικος παραγοντας που τις διαχωριζει ειναι η πλοκη που δεν εχει να κανει με μια ιστορια που εξελλισσεται σε 3 μερη, αλλα αυτο δεν αναιρει καθολου τον θεσμο της τριλογιας.ασε που σε καποια επιπεδα ακομα και οι 3 φαινομενικα ξενες ιστοριες συνδεονται.
θα ηθελα να ακουσω την αποψη σου και γιατι πιστευεις οτι οντως δεν προκειται για τρεις ταινιες απο ενα μερος.
Post a Comment