Η ταινία από μόνη της είναι σαν μια προετοιμασία μιας παρέας να «δει» την δική της ταινία. Πρώτα μαζεύονται τα άτομα (τρεις ήρωες σε μια απόπειρα τράπεζας). Στην συνειδητοποίηση της ταινίας που πρόκειται να δουν ο ένας «βαριέται» και αποχωρεί (δηλεια μπροστά στον φόβο των συνεπειών μιας ένοπλης ληστείας). Οι δυο που απομένουν δεν χαμπαριαζουν και αποφασίζουν να βρουν καινούργια παρέα. Τι καλύτερη συντροφιά λοιπόν από 8 γυναίκες (κι άλλους δυο άντρες όμηρους που μάλλον στην απ’ έξω μένουν σταδιακά). Η ταινία αρχίζει… κι αν και γυρισμένη το 1975 τα έχει όλα…. Εκατοντάδες αστυνομικοί κομπάρσοι, FBI, ιδιωτικοί ντετέκτιβ, ένοπλες δυνάμεις, ελικόπτερα, ειδησεογραφικά πρακτορεία, κάμερες, μέχρι και γύρισμα μπροστά σε ζωντανό κοινό. Κι εκεί που μπαίνεις στην υπόθεση σου έρχεται μια λιγούρα. Μην ανησυχείς τα παιδιά απ’ έξω θα φροντίσουν και γι’ αυτό. Φαγητό και κόκα κόλα για όλους. Και μην σε νοιάζει πόσο θα φας, αν δεις ότι σου έρχεται καμία καούρα ή υπερένταση από το πολύ φαί, έχουμε και γιατρούς απ’ έξω. Όλα έτοιμα λοιπόν κι εκεί που η βραδιά κυλά ευχαρίστα και κατά σχέδιο, σου έρχεται μια ανατροπή που σ’ αφήνει άναυδο, όταν σιγά σιγά αρχίζει αν ξεδιπλώνεται το παρασκήνιο των πρωταγωνιστών. Από εδώ και πέρα είσαι καρφωμένος μέχρι το τέλος, και πλέον είναι αργά για να κάνεις πίσω. Υπομονή και μέχρι να το καταλάβεις έρχεται και το τέλος. Και παρόλο που στην αρχή η ταινία φαινόταν προβλέψιμη, όταν ζεις το ίδιο προβλέψιμο τέλος που είχες στο μυαλό σου, στέκεσαι ανήμπορος και σοκαρισμένος. Τα πάντα γύρω σου ησυχάζουν και κάθεσαι και παρατηρείς κάθε λεπτομέρεια μέχρι να δώσεις στο μυαλό σου το κουράγιο να χωνέψει αυτό που έγινε. Μην το ψάχνεις, απλά βρες την ταινία και δες την. Από τους πρώτους κορυφαίους ρόλους του Pacino, με εξαιρετική ερμηνεία, μια σκηνοθεσία που δίνει χύμα την πλοκή και σε κάνει να νοιώθεις ότι την ζεις από κοντά, αλλά που συνταράσσει συγχρόνως στις σκηνές που τα γεγονότα τρέχουν και υπάρχει δράση, και μια αληθινή ιστορία που δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαχρονική.
2 comments:
Είναι φοβερό πως ο θύτης της ληστείας γίνεται το θύμα της υπόθεσης όσο προχωράει η ταινία. Ένας άνθρωπος που βάλλεται από παντού κι όλα αυτά στο βωμό της αγάπης.
Πάντως ο Πατσίνο δίνει έξτρα βαρύτητα και δυναμισμό στην ταινία η οποία χωρίς την παρουσία του θα μπορούσε να γίνει παρωδία από κάποιο σημείο και μετά.
μου αρεσει σε καποια στιγμη της ταινιας που του γινεται ευθεως η ερωτηση "για ποιο λογο κανεις την ληστεια αυτη" και ο ιδιος δεν γνωριζει να απαντησει.δεν το αναγω βεβαια σαν θυσια στον βωμο της αγαπης αφου τα εγωκεντρικα στοιχεια του χαρακτηρα με εμποδιζουν να το δω αποκλειστικα ετσι.αν η αγαπη κινουσε τις πραξεις τους,ασχετως απο το τελος θα ειχε ενα ευφορο συναισθημα μονο και μονο που εφτασε σε τετοια μονοπατια για την αγαπη.ο ιδιος ομως,οταν η συμπαρασταση του κοινου που ειχε σ'ολο το παιχνιδι χανεται και ερχεται και ο πρωτος σκοτωμος, φαινεται να ειναι για πρωτη φορα σοκαρισμενος,και συναμα σιγουρος για την καταστροφικη ιδεα που ειχε να ληστεψει την τραπεζα.
το ιδιο φαινεται κι απο το γεγονος οτι δεν ειχε βαλει ολο τον εαυτο του μεσα στο παιχνιδι αυτο.αλλος του εδωσε τις πληροφοριες για την τραπεζα,αλλος εστησε το σχεδιο και σε αλλους βασιζοταν για την υλοποιηση του.
νομιζω οτι αν τον δεις σαν ενα αδυναμο ανθρωπο που παραγκωνιζεται απο ολους,μπορεις να καταλαβεις την αναγκη για προσοχη που ειχε αλλα και την αναγκη να αποδειξει στον εαυτο του οτι αξιζει κατι.
η αγαπη γυρω του αλλωστε ειναι ψευτικη,αφου ουτε την γυναικα του καταφερε να αγαπησει, ουτε τους γονεις του,ουτε τον νεο του συντροφο.δοκιμαζε τα παντα αλλα το μονο που καταφερνε ηταν να πληγωνει τους ανθρωπους που τον αγαπουσαν και τον ιδιο του τον εαυτο
Post a Comment