Το ταλέντο του Rodriguez είναι δεδομένο και κοινό και κριτικοί συμφωνούν σ’ αυτό. Όποτε πριν δείτε μια ταινία του, πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για την απαράμιλλη σκηνοθεσία, και τον μοναδικό τρόπο του να γράφει σενάρια με τους πιο ευφάνταστους χαρακτήρες. Όταν ο ίδιος επιλεγεί να δημιουργήσει μια ταινία-φόρο τιμής στις b/horror/zombie movies των δεκαετιών του ’70 και ’80, για ότι και να είστε προετοιμασμένοι, πραγματικά θα ξαφνιαστείτε ακόμα πιο ευχαρίστα. Ο Rodriguez μεταφέρει σε ένα τελείως διαφορετικά ανώτερο επίπεδο την νέα του ταινία, προσφέροντας στους θεατές εικόνες που ακόμα και οι πιο φανατικοί θαυμαστές του αυθεντικού Grind house δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Ή ακόμα καλύτερα, εικόνες που φαντάζονταν και επιθυμούσαν διακαώς να δουν, αλλά δεν πίστευαν πως θα υπάρξει ένας ικανός δημιουργός να τις «ζωντανέψει». Η ιδιοφυία του Rodriguez με την οποία παρουσιάζει τα πιο χαζά περιστατικά, είναι τόσο εθιστική, που δεν χορταίνεις να απολαμβάνεις κάθε σκηνή, είτε περιλαμβάνει σπλάτερ, είτε καυστικούς διάλογους, είτε …. είτε…. Οι επινοήσεις ενός διεστραμμένου μυαλού, βρίσκουν την πιο έξυπνη και ευρηματική διέξοδο τους από το κεφάλι του σκηνοθέτη, προς το «λερωμένο» πανί του κινηματογράφου, και γαντζώνουν κάθε θεατή ασχέτως των κινηματογραφικών προτιμήσεων και πεποιθήσεων του. Μονό και μονό το πόδι-όπλο της πρωταγωνίστριας, εξάπτει την περιέργεια, προβληματίζει, παθιάζει, και πωρώνει τον θεατή, από την πρώτη θέαση της αφίσας, μέχρι την τελευταία σκηνή της ταινίας. Κι αν αυτό σας φάνηκε ευφάνταστο, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σας περιμένει σε κάθε καρέ της ταινίας. Όσο για το μαύρο χιούμορ, είναι τόσο καλά διασκορπισμένο, όσο και τα μυαλά των μεταλλαγμένων στους δρόμους, μετά το πέρασμα του «El Rey», και τόσο ταιριαστό, όσο το πολυβόλο, που δίνει στην απόλυτη γυναίκα δηλητήριο την ουσία της ύπαρξης της (κρίμα που την υποδύεται μια τόσο αχώνευτη από πλευράς μου, ηθοποιός). Δεν θα μιλήσω για ερμηνείες και τα τοιαύτα, γιατί φυσικά δεν έχουν σημασία σε τέτοιες ταινίες, αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην μουσική επένδυση, που κάνει πραγματικά την διάφορα. Δεν είμαι φαν του είδους, ούτε έγινα μετά την ταινία αυτή, αλλά ομολογώ ότι διασκέδασα τα 90 λεπτά της πιο έξυπνα χαζής, και πιο επαγγελματικά ερασιτεχνικής ταινίας που έχω δει μέχρι στιγμής.
ΥΓ. η μη αναφορά μου στον Ταραντινο δεν είναι τυχαία. Έπεται συνέχεια…
1 comment:
Δράση, ζόμπι , πιστολίδι... ένας ακόμα πολτός φωτογενούς βίας μπροστά μου:) Aφήνω το μυαλό μου πριν μπω- εκτός αίθουσας σινεμά- και μπουκάρω:)
Post a Comment