Μια από τις πιο καλογυρισμενες ταινίες «σταγόνων» όπως τις αποκαλώ, με τον καταλληλότερο πρωταγωνιστή. Σταγόνες ζωής ενός ανθρώπου που ξεκίνησε ακλουθώντας τις αρχές του, πορευμένος με ασφάλεια, και κατέληξε χωρίς να το συνειδητοποιήσει χωμένος στα βαθειά. Τον ακολουθουμε σ’ αυτήν την πορεία μέσω μικρών περιστατικών που καλύπτουν μια ασυνεχή κλίμακα χρόνου, αλλά πριν το συνειδητοποιήσουμε έχουμε δεθεί μαζί του αρραγώς, σαν να μοιραζόμαστε την ιδία καθημερινότητα. Η σκηνοθεσία ακολουθει την πεπατημένη, και το σενάριο είναι ακριβώς ότι περιμένει κανείς σε τέτοιες περιστάσεις, αλλά και η ιδία ιστορία, είναι τόσο βγαλμένη από την πραγματικότητα και τόσο διαχρονική που δεν θα μπορούσε να αποδοθεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Η διαφθορά μουσκεύει σιγά σιγά τα πάντα και το αστυνομικό σώμα είναι το γρήγορο σφουγγάρι. Ο Pacino ενσαρκώνει τον ρόλο ενός ανθρώπου που δεν παίρνει την απόφαση να αλλάξει τον κόσμο, αλλά βρίσκεται σε θέση που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ένα βήμα ήταν αρκετό για να τον ρίξει με τα μούτρα στην ξεχωριστή αυτή αποστολή. Στην πορεία ο θεατής ταυτίζεται μαζί του, αλλά αποξενώνεται συγχρόνως, όπως όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που θέλησαν να τον βοηθήσουν αλλά δεν είχαν το θάρρος. Στα μισά της διαδρομής, μένει μόνος του, αφήνοντας τους «φίλους» απλά να ανησυχούν γι’ αυτόν από απόσταση. Ο Pacino συγκινεί, παθιάζει, ξεβολεύει, και καθησυχάζει, όλα με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όλα σε ξεχωριστές στιγμές διάσπαρτες μέσα στην ταινία, με εναλλαγές που κρατούν τον θεατή σε μια διαρκή συναισθηματική θύελλα. Σε όλα αυτά προστίθεται και η μελαγχολικά ανατριχιαστική μουσική επένδυση του Μίκη Θεοδωράκη που πλαισιώνει τον πρωταγωνιστή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
wwf: lungs
15 years ago
2 comments:
Πολλή καλή ταινία πραγματικά. Διακρίνω μια άκρατη Πατσίνο φάση που περνάς ή είναι η ιδέα μου:)
Απλά προσπέρασε το DIck Tracy:)
ομολογω οτι θελησα να θυμηθω καποιες παλιες ταινιες που ειδα σαν παιδι και πλεον ηρθε η ωρα να τις δω με ποιο ωριμο ματι.καποιες συζητησεις που εκανα τον τελευταιο καιρο λοιπον με ενα προσωπο που υπεραγαπω,και εχει και φοβερο κριτηριο στις ταινιες, μου ξυπνησε την επιθυμια να ξαναπιασω την σημαντικη φιλμογραφια του Pacino(με εξαιρεση τον νονο που δευτερη φορα δεν την βλεπω).
Το dick tracy δεν μου γεμιζε ποτε το ματι και γιαυτο δεν το εχω δει ουτε μια φορα,αλλα αν κρατησει η Pacinoφαση μου,θα το δω κι αυτο για να εχω μια δικη μου αποψη.
παντως δεν μπορεις να πεις,πριν συνεχισω με τριτη κριτικη για Pacinoταινια εσπασα το κλιμα,με μια απο τις πιο αγαπημενες μου ταινιες ολων των εποχων,που συγχρονως ειναι και μια απο τις πιο καλογυρισμενες ταινιες ολων των εποχων,τις Γεφυρες του Μαντισον.
Post a Comment