Edmond (2005)

Πραγματικά είναι κρίμα το γεγονός ότι όσο ταλέντο και αν βάλει ο William H. Macy και όσο και να βελτιώνει συνεχώς τις υποκριτικές του ικανότητες, απ’ ότι φαίνεται δεν θα βρεθεί ένας σεναριογράφος που να δημιουργήσει ένα ρολό ειδικά γι’ αυτόν που θα τον κάνει να αφήσει πίσω του τον «Jerry Lundegaard» που υποδύθηκε στο «Fargo». Ο ρόλος του ως Edmond, έχει εκκίνηση από αυτόν του Lundegaard, και φαίνεται να συνεχίζει σε ένα άλλο επίπεδο, από εκεί που σταμάτησε ο πρώτος. Ο Edmond είναι ένας άνθρωπος που καταπιέστηκε και έμαθε να καταπιέζει τις ανάγκες και την ευχαρίστηση του, για χάρη μιας συνηθισμένης ζώνης.

Τα σωρευμένα συναισθήματα, και μια σειρά από σημάδια όμως, τον αναγκάζουν να εγκαταλείψει για λίγο αυτή την ζωή και να φορέσει ένα προσωπείο λίγο διαφορετικό. Εγκαταλείπει την γυναικά του, ρίχνεται στον δρόμο, και ξεκινάει μια μπουρδελότσαρκα προς την παρακμή. Το ένα πορνείο πιο υποσχόμενο από το προηγούμενο, αλλά για τον ίδιο η κάθε επίσκεψη στοιχίζει όλο και πιο ακριβά. Μέχρι ένα σημείο που καθετί υλικό καταλύεται, και κάθε άνθρωπος που τον εκμεταλλεύτηκε σ’ αυτό το ταξίδι της ντεκαντάνς, μετατρέπεται σε σύμβολο… ένα σύμβολο θυμού, ένα σύμβολο καταπίεσης, ένα σύμβολο των νευρικών ορίων που μας θέτουν οι δυνατοί, φράζοντας την ζωή μας σε ένα κούφιο μαντρί.

Ο Edmond θα κάνει την επανάσταση της μπασκλασαρίας έναντι στην τάξη πραγμάτων -μια πόρνη που την πηδάνε ασύστολα στην φτήνια, σε εκστρατεία εκδίκησης, ένας ξεγραμμένος στο ταξίδι του προς την χαμένη αναγνώριση. Κάθε βήμα και μια κρυφή επιθυμία, κάθε απόλαυση και ένα καινούργιο αίσθημα δύναμης. Μονό που ο Edmond σύντομα θα ανακαλύψει πως ο οποιοσδήποτε μπορεί να φανεί δυνατός διπλά σε έναν πιο αδύναμο, όμως η πραγματική ανδρεία του, δεν είναι αρκετή εκεί που ορμούν τα θηρία. Η τραγική ειρωνεία του τέλους του, είναι η προσωποποιημένη λύτρωση μέσω της καταδίκης.

Περίεργη, σκοτεινή, ορισμένες φορές άσκοπη, και άλλες συμπονετική, είναι μια ταινία που θα μπορούσε να δώσει πολλά, αλλά το χάνει κάπου στην πορεία. Παρόλα αυτά αξίζει, έστω και για τα κατευθυνόμενα ερωτήματα που θέτει στον θεατή, για την μουσική επένδυση που σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις ένα ατελείωτο στριπτίζ, καθώς και τις αλλαγές σ’ αυτήν που σε αναγκάζουν να συνειδητοποιήσεις ότι μετά από ένα σημείο ο πρωταγωνιστής δεν χάνει τα ρούχα του μόνο, αλλά με κάθε γύρισμα, χάνει όλο και πιο πολύ τον εαυτό του. Πάνω απ’ όλα όμως η ταινία αξίζει για τον φοβερό Macy, έναν από τους πιο υποτιμημένους και άδικα παραγκωνισμένους, από «μεγάλες» ταινίες, ηθοποιούς του σήμερα.

ΥΓ. πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τις λέξεις μπασκλασαρία, ντεκαντάνς και μπουρδελότσαρκα σε ένα κείμενο.