Grindhouse Presents: Death Proof (part 2) (2007)

Ότι και να πω για αυτήν την ταινία είναι λίγο. Ευτυχώς που ο Tarantino δεν ικανοποιούνταν με την ποιότητα των ταινιών που έβλεπε ως ερασιτέχνης, κι αποφάσισε να το γυρίσει στην σκηνοθεσία, και να δημιουργήσει μερικές από τις σημαντικότερες ερασιτεχνικές δημιουργίες στην ιστορία του κινηματογράφου, που αφήνει πολλές άλλες, επαγγελματικότερες δουλειές με μεγαλύτερο προϋπολογισμό, πολύ πίσω. Δεν είναι να ασχοληθεί ο Tarantino με ιστορία εκδίκησης. Μας έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι τις απογειώνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Παρόλο που με την συγκεκριμένη νομίζω ότι ξεπέρασε τον ίδιο του το εαυτό. Αφήνοντας στην άκρη την «αχρείαστη βία» για την οποία πολλοί τον κατηγόρησαν, και χωρίς να εμπλουτίζει με νέους τρόπους την σκηνοθεσία του (προσθέτει βεβαία μερικά νέα εφέ για να την κάνει περισσότερο grind house), μας παρουσιάζει μια νέα ιστορία εκδίκησης, που πωρώνει περισσότερο κι από την «Νύφη». Χωρισμένη σε δυο τμήματα, μας χτίζει αργά την ιστορία, και συνδυάζει την αφαιρετικότητα των περιστάσεων με τις πλούσιες συζητήσεις, και κάνει την πιο ενδιαφέρουσα παρουσίαση των χαρακτήρων, ενώ συγχρόνως μας γεμίζει με τις χρήσιμες παρασκηνιακές πληροφορίες. οι επιτυχημένες εναρκτήριες συζητήσεις που τόσο πολύ αγαπηθήκαν στις ταινίες του, εδώ διασκορπίζονται και καταλαμβάνουν πολύ σημαντικότερες θέσεις, την ιδία στιγμή που η εστίαση της κάμερας σε συγκεκριμένα σημεία τρομοκρατεί τον θεατή για τους τρόπους με τους οποίους ετοιμάζεται να τον ξαφνιάσει. Μπορεί να εκμεταλλεύεται τα σώματα της κοριτσοπαρεας και να πετάει το γυμνό δέρμα στα μούτρα του κοινού από το πρώτο κιόλας πλάνο, μπορεί να μας κάνει να ξεχνάμε τι ταινία παρακολουθούμε χρησιμοποιώντας αισθησιακούς χορούς και σκηνές λαγνείας, αλλά η παραπλάνηση τελειώνει με την πιο δημιουργική σκηνή θανατηφόρου τροχαίου που έχω δει ποτέ, για να σε αναγκάσει να πεταχτείς από την θέση σου. Μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους, έχεις τρομάξει για τα καλά ώστε να μην πέσεις στην ιδία παγίδα ξανά. Στο δεύτερο μέρος όμως ο Tarantino δεν νοιάζεται να σε τρομάξει. Με αυτόν τον τρόπο, ο φόβος σου γίνεται πάθος για την ιστορία εκδίκησης που ξεκινά να εξελίσσεται. Για πρώτη φορά ταυτίζεσαι τόσο με τις ηρωίδες, που ο πόνος που προκαλούν στον «κακό» της υπόθεσης σε συνδυασμό με τον ψυχολογικό πόλεμο που έχεις υποστεί την πρώτη ώρα, σε αναγκάζει να γελάς από ευχαρίστηση. Και πάνω που θα προσπαθείς να πόσεις τον εαυτό σου ότι πρέπει να σταματήσει να νοιώθει τόσο διεστραμμένος, έρχεται ο Tarantino να αναλάβει την ευθύνη και να σε απαλλάξει από κάθε ένοχη. Κι εσύ βγαίνεις κατενθουσιασμένος από την αίθουσα, έχοντας υποστεί την απόλυτη κάθαρση με το τέλος της ταινίας, και τρέχεις να γράψεις την εγκωμιαστική κριτική σου στο νέο σου bog. Η νέα δουλεία του Tarantino είναι η καλύτερη του κι αυτό είναι γεγονός. Διάδωσε το….

ΥΓ 1. σκόπιμα δεν αναφέρθηκα στο soundtrack της ταινίας αφού ο Tarantino είναι γνωστός πλέον για τις κορυφαίες μουσικές επενδύσεις των ταινιών του, και η νέα του ταινία δεν αποτελεί φυσικά εξαίρεση.

ΥΓ 2. η μη αναφορά μου στον Rodriguez δεν είναι τυχαία. Έπεται συνέχεια…