A Streetcar Named Desire (1951)

Ένα λεωφορείο… ένα κουτί σε ροδές, που κλείνει μέσα του προσωρινά, ανθρώπους. Γρανάζια γυρνούν τους άξονες, και άξονες τις ροδές. Δέκα…είκοσι άτομα σιωπηλά μέσα του, βάζουν παύση στο παρόν τους και συνεχίζουν το μέλλον τους σε ένα άλλο μέρος. Μια επιθυμία, μια ελπίδα, μια απόγνωση φέρνει την Blanche στα Ιλίσια Πεδία, όμως όσο και να προσπαθεί να πιάσει το μέλλον της, το παρελθον της την κυνηγά μέσα απ’ τη σκιά της. Όλος ο πόνος φωλιάζει μέσα σε ένα χάρτινο φαναράκι.

Ο Elia Kazan επιλέγει να διώξει το χρώμα, από αυτήν την μεταφορά, του τόσο δίκαια πολυαγαπημένου έργου του Tennessee Williams. Με αυτόν τον τρόπο, παίζει αριστουργηματικά με τις σκιές και το φως, σ’ αυτό το ασπρόμαυρο συμβολικό παραμύθι τρόμου.

Ο πόνος, η αγωνία, η αγανάκτηση, και η ζήλεια, στοιχειώνουν ένα ένα τα πρόσωπα που κρύβονται πίσω από καθετί που τους προσφέρει καταφύγιο για τις κρυφές τους επιθυμίες και πόθους. Πίσω από μια κουρτίνα ή ένα έπιπλο ή στην σκιά των φαναριών, πίσω από μια κάλπικη ψυχραιμία ή μια βαθιά επίγνωση των πραγμάτων ή στην προστασία μιας εγκυμοσύνης, πίσω από τον θυμό ή στα φιλικά παιχνίδια ή στα ξεσπάσματα οργής.

Μέχρι να περάσει πάλι απ’ έξω εκείνο το κουτί με τις ροδές και το βαρυσήμαντο όνομα, και να ρίξει με τα φωτά του, φως στις σκιές, και όλες οι κρυφές επιθυμίες για μια στιγμή να φωτιστούν τόσο, που δεν μπορούν να επιστρέψουν στο σκοτάδι. Και σε εκείνη την φωτεινή στιγμή που όλα αποκαλύπτονται πεντακάθαρα, κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Έρχονται όλα σε ρήξη μέχρι να σχηματιστεί ένας κυκεώνας από ανολοκλήρωτες επιθυμίες.

Το κουτί της Πανδώρας αν ανοίξει καταστρέφεται, κι ακόμα κι όταν οι προβολείς του λεωφορείου περάσουν και χαθούν, καμία σκιά δεν μπορεί να ρουφήξει στο μισοσκόταδο, την καταστροφή που έμεινε πίσω. Πλέον μέχρι και το φως από ένα μικρό φαναράκι μοιάζει εκτυφλωτικό.

ΥΓ Ομολογώ ότι δεν πολυχωνεύω την Vivian Leigh, αλλά ειλικρινά δεν υπήρχε άλλη ηθοποιός που θα ανταποκρίνονταν καλύτερα στον ρόλο της Blanche στην συγκεκριμένη ταινία. Εκτός ίσως από την Bette Davis, η οποία όμως αν κρίνω από το Whatever happened to Baby Jane, θα ήταν υπερβολικά καλή γι’ αυτόν τον ρόλο.