ΥΓ. πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τις λέξεις μπασκλασαρία, ντεκαντάνς και μπουρδελότσαρκα σε ένα κείμενο.
Tuesday, September 25, 2007
Edmond (2005)
Monday, September 24, 2007
Feliz Cumpleaños Pedro
1.Volver
2.Todo sobre mi madre
3.Kika
4.Hable con ella
5.Carne tremula
Tuesday, September 18, 2007
A Streetcar Named Desire (1951)
Monday, September 17, 2007
ανακοίνωση
Σιγά σιγά δίνω στο blog μου το προσωπικό στίγμα που ήθελα. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει απο ένα blog κινηματογράφου η αγαπημένη μου ηθοποιός όλων των εποχων. Απο μόνη της είναι αρκετή για να με εντυπωσιάσει οπότε κράτησα τα υπόλοιπα απλά. Θα παίξω με κάποιες ρυθμίσεις καθώς και με τα χρώματα λίγο ακόμα, όταν εχω χρόνο, αλλά γενικά δεν προβλέπω άλλες αλλαγές σύντομα. Μιας και είναι το πρώτο theme που φτιάχνω από το μηδέν ελπίζω να μην είστε πολύ αυστηροί στις κριτικές σας. Αλλά στην τελική ΔΕΝ με νοιάζει,εγώ έχω την Μέριλυν....Ζηλιάρηδες!
END OF UPDATE
παλεύω με καινούργιο theme γι'αυτό οτι δείτε αυτές τις μέρες μην σας φανεί παράξενο.μέχρι να βρω αυτό που ψάχνω,ίσως και κάποιες φορές όλο το blog να είναι πεσμένο.ευχαριστώ για την κατανόηση και την υπομονή.
Grindhouse (2007) (Part 3)
«Το Planet Terror είναι κλασσική ταινία τρόμου-φρίκης (horror), διαπραγματεύεται φανταστικά γεγονότα, το Death Proof είναι ταινία που προκαλεί φόβο γιατί διαπραγματεύεται γεγονότα που μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα»
Saturday, September 15, 2007
Grindhouse Presents: Death Proof (part 2) (2007)
ΥΓ 1. σκόπιμα δεν αναφέρθηκα στο soundtrack της ταινίας αφού ο Tarantino είναι γνωστός πλέον για τις κορυφαίες μουσικές επενδύσεις των ταινιών του, και η νέα του ταινία δεν αποτελεί φυσικά εξαίρεση.
ΥΓ 2. η μη αναφορά μου στον Rodriguez δεν είναι τυχαία. Έπεται συνέχεια…
Friday, September 14, 2007
Grindhouse Presents: Planet Terror (part 1) (2007)
Δεν είμαι φαν του είδους, ούτε έγινα μετά την ταινία αυτή, αλλά ομολογώ ότι διασκέδασα τα 90 λεπτά της πιο έξυπνα χαζής, και πιο επαγγελματικά ερασιτεχνικής ταινίας που έχω δει μέχρι στιγμής.
ΥΓ. η μη αναφορά μου στον Ταραντινο δεν είναι τυχαία. Έπεται συνέχεια…
Monday, September 10, 2007
Glengarry Glen Ross (1992)
Αυτή η ταινία ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ταινιών που δεν την έχει δει κανένας γνωστός, αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη της και ξεκίνησα να την βλέπω χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για την υπόθεση. Παρόλα αυτά λίγο η πιο ατμοσφαιρικά καλοστημένη εναρκτήρια σκηνή, λίγο το μπάσιμο του ενός μετά του αλλού αυτών των κορυφαίων ηθοποιών, λίγο η μυστηριώδης υπόθεση και γαντζώθηκα από το πρώτο 10λεπτο. Εννοείται βεβαία πως όσο περνούσε η ώρα η εκτίμηση μου για την ταινία ανέβαινε κατακόρυφα. Η σκηνοθεσία με εξέπληξε ευχαρίστα, με φοβερή κίνηση της κάμερας και πρωτότυπες λήψεις που από την μια άφηναν χώρο στους χαρακτήρες να ξεδιπλωθούν, κι από την άλλη με τα κοντινά πλανά, τους εμπόδιζαν να κρυφτούν. Οι ερμηνείες των ηθοποιών με άφησαν πραγματικά άφωνο, αφού έμοιαζαν με τις πιο πετυχημένες οντισιόν του καθενός για την πιο επιτυχημένη τους ταινία, με ένα σενάριο να χαρίζει εκπληκτικούς μονόλογους στον καθένα. Τι να πρωτοαναφέρω? Την κορυφαία δραματική ερμηνεία της καριέρας του πολυαγαπημένου μου Jack Lemmon? Τον αινιγματικά στερεότυπο Al Pacinο? Τον Kevin Spacey σε ένα ρολό που λατρεύεις να μισείς? Τον Ed Harris με την ξεχωριστή αξιοπρέπεια στον τρόπο που ερμηνεύει? Όλοι τους ήταν μοναδικοί με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Για να μην αναφερθώ και ξεχωριστά στις φανταστικές «δεύτερες» ερμηνείες που πλαισίωσαν τους πρωταγωνιστές. Κι εδώ κολλάει η προειδοποίηση για τις κολλημένες γυναίκες. Στην ταινία αν και ο ρόλος της γυναίκας είναι πολύ σημαντικός (τίποτα δεν γίνεται χωρίς την συγκατάθεση της, κι όλα για χάρη της γίνονται) δεν υπάρχει γυναίκεια φιγούρα ούτε σε ένα ενσταντανέ. Και πραγματικά τι να τις κάνεις τις γυναίκες σε μια ταινία με τέτοια «θηρία - άντρες» που με την ερμηνεία τους υποστήριζαν ανεπανάληπτα τον ρολό τους, ξεχειλίζοντας την οθόνη με κάθε λογής συναίσθημα. Στην απλότητα αυτή της επιλογής του καστινγκ, προστίθεται η απλότητα της σκηνογραφίας, που απογειώνει την ταινία. Όλη η υπόθεση ξετυλίγεται σε ένα γραφείο κι ένα εστιατόριο μέσα σε διάστημα 24 ωρών. Παρόλα αυτά ο χώρος κι ο χρόνος αποδεικνύονται υπεραρκετά στοιχειά για την δημιουργία του τόσο εθιστικά ατμοσφαιρικού σκηνικού. Καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας είχα την αίσθηση ότι έβλεπα το πιο καλογυρισμένο «έγχρωμο φιλμ νουάρ».
Δεν έχω ψάξει ακόμη τι ανταπόκριση είχε η ταινία, ούτε πόσο σημαντική θεωρείται για την καριέρες του κάθε πρωταγωνιστή, όμως ήθελα να γράψω την κριτική μου αυτή πριν διαβάσω το οτιδήποτε και επηρεαστώ, αλλά και για να τολμήσω να την τοποθετήσω αβίαστα ανάμεσα στις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών. Αν πάλι η ταινία είναι ήδη διάσημη και κοινώς αποδεκτή για την τελειότητα της, θα νοιώσω απαράδεκτος που δεν την είχα ακουστά ως γνήσιος σινεφίλ που είμαι (ρωτήστε τους φίλους μου).
Κριτική για τις υπόλοιπες γυναίκες
Schindler's List (1993)
The Bridges of Madison County (1995)
53 χρόνια μετά την Casablanca ο κινηματογράφος τολμά να δημιουργήσει μια παρομοια ιστορία αγάπης. Με το χρυσό καστ των Meryl Streep και Clint Eastwood, μια γλυκόπικρη μουσική επένδυση (και το This Is Always ως το καινούργιο άσμα του As time goes by) και φωτογραφία βγαλμένη από ένα άπιαστο όνειρο, οι «Γέφυρες του Μαντισον» τα καταφέρνουν περίφημα. Η Ilsa και ο Rick θα έχουν για πάντα το Παρίσι, αλλά μετά την Αιόβα του Robert και της Francesca, κάθε γωνία του κόσμου γεννά, σκοτώνει κι ανασταίνει αγάπες που ξεπερνούν τη ζωή.
Saturday, September 08, 2007
Serpico (1973)
Friday, September 07, 2007
Dog Day Afternoon (1975)
Μην το ψάχνεις, απλά βρες την ταινία και δες την. Από τους πρώτους κορυφαίους ρόλους του Pacino, με εξαιρετική ερμηνεία, μια σκηνοθεσία που δίνει χύμα την πλοκή και σε κάνει να νοιώθεις ότι την ζεις από κοντά, αλλά που συνταράσσει συγχρόνως στις σκηνές που τα γεγονότα τρέχουν και υπάρχει δράση, και μια αληθινή ιστορία που δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαχρονική.