The Curious Case of Benjamin Button (2008)

Δεν θα πάω κόντρα στο ρεύμα... το Benjamin Button είναι μία πολύ καλή ταινία, για άλλους λόγους όμως (από αυτούς που ακούγονται). Διαβάζοντας για το παρασκήνιο της και πώς εδώ και 15 χρόνια άλλαζαν συνεχώς οι τολμηροί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι που θα αναλάμβαναν να κάνουν τη διάσημη μικρή ιστορία του Fitzgerald κινηματογραφική πραγματικότητα, χαίρομαι που η τελική επιλογή κατέληξε σε σωστά πρόσωπα. Μπορεί να μην συμπαθώ ιδιαίτερα τον Eric Roth, αλλά ο David Fincher απέδειξε άλλη μια φορά ότι μπορεί να πάρει ένα καλό σενάριο και να το μεταμορφώσει σε μια μαγευτική εμπειρία. Βέβαια οφείλω να αναγνωρίσω και στον πρώτο (έχοντας διαβάσει το αυθεντικό κείμενο του Fitzgerald) ότι κατάφερε να εμπνευστεί από μία άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεση, και να προχωρήσει στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου σενάριου που σέβεται μόνο την ηθογραφία και τα βαθύτερα νοήματα της αρχικής ιστορίας, και δε φοβάται να τα παρουσιάσει μέσα από μια σειρά ολοκαίνουργιων γεγονότων, που σε μερικές περιπτώσεις βέβαια εμπλουτίζουν και ισχυροποιούν τη βάση της ιστορίας ακόμα περισσότερο.

Είναι κρίμα βέβαια που το ξεδίπλωμα της ιστορίας εγκλωβίζεται σε ένα νωχελικό flashback από αφηγηματικές αναμνήσεις, και όταν καταφέρνει να παρουσιάσει ένα παράλληλο μαγευτικό κόσμο στον οποίο ζει όλο το παρελθόν και η πραγματική ταυτότητα των πρωταγωνιστών, διακόπτεται άκομψα από τα εμβόλιμα παροντικά πλάνα που παρά την προβλεψιμότητά τους, αποκτούν νόημα μόνο στο τέλος, κι εκεί όμως παραμένουν ασυγχώρητα. Αυτό ακριβώς επιβαρύνεται κι από μικρά σεναριακά τεχνάσματα, που οδηγούν την ιστορία σε μια δαιδαλώδη εξέλιξη που σε τελική ανάλυση αφήνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να ήταν και πιο σύντομη.

Κι αυτό με φέρνει στους πραγματικούς "πρωταγωνιστές" τις ταινίας, που για μένα δεν είναι άλλοι από το τμήματα της καλλιτεχνικής επιμέλειας. Η παραγωγή και το art department, αναλαμβάνουν επιτυχώς την ευθύνη να ζωντανέψουν αρκετούς διαφορετικούς κόσμους που καλύπτουν το διάστημα (σχεδόν) ενός αιώνα. Το Makeup Department κάνει θαύματα, με τις μεταμορφώσεις του Brad Pitt να σε κάνουν να μένεις με το στόμα ανοιχτό, ιδιαίτερα όταν ο ρόλος του πλησιάζει ανάποδα την εφηβεία, την ίδια στιγμή που όλο το υπόλοιπο καστ γεμίζει με τις "φυσικές" ριτίδες του χρόνου. Δεν έχω αναπτύξει ακόμα επαρκή οσκαρική συνείδηση για τα φετινά βραβεία, αλλά αν το Benjamin Button δεν κερδίσει στις αντίστοιχες καλλιτεχνικές κατηγορίες δεν μπορώ να φανταστώ ποια άλλη θα το άξιζε περισσότερο.

Αντιθέτως το πρωταγωνιστικό δίδυμο δύσκολα θα είχε την ψήφο μου στις κατηγορίες του, γιατί παρόλο που οι ερμηνείες τους είναι συγκινητικές και πολυδιάστατα επαρκείς, θεωρώ ότι με όλα τα τεχνικά στοιχεία που τους πλαισιώνουν, η δουλειά τους έγινε πολύ εύκολη.

Ακόμα όμως κι αν τίποτα απ' όλα αυτά δεν καταφέρει να σε συγκινήσει το Benjamin Button, παραμένει μια καλή ταινία, για τη σημασία που δίνει στο χρόνο, μόνο και μόνο η βασική πρωτοποριακή ιδέα με την οποία καταπιάνεται. Όλοι μας περνάμε τη ζωή με ένα καθοριστικό ρόλο, κι όσο απίστευτος ή περίεργος κι αν είναι αυτός, παραμένει καθοριστικός για εμάς αλλά και για όλους γύρω μας. "Η ζωή δεν μετριέται σε λεπτά, αλλά σε στιγμές", κι ακόμα κι αν όλα ήταν διαφορετικά, ακόμα κι αν όλες οι ευκαιρίες για αλλαγή μας δίνονταν πίσω, ακόμα κι αν ο χρόνος μας χαριζόταν στο κυνήγι, το τέλειο θα κρατούσε μια στιγμή απ' όλες, κι οι υπόλοιπες θα παρέμεναν μια σειρά από απραγματοποίητα "Μακάρι...".