Πολύ συχνά έχω καταραστεί το hype (τι μόδα κι αυτή πλέον;) για το αδικαιολόγητο φούσκωμα των προσδοκιών για μια ταινία που δεν έχει καν κυκλοφορήσει με αποτέλεσμα την τελική απογοήτευση του κοινού. Ευτυχώς για τον τελευταίο Bond μετά το hype ήρθε μια σειρά από μέτριες κριτικές που αντιστάθμισε λίγο τα πράγματα, κι έτσι σήμερα δύο μήνες σχεδόν μετά την πρεμιέρα της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες, την απόλαυσα χωρίς να έχω την παραμικρή προδιάθεση για κάτι συγκεκριμένο.
Δεν θα τη συγκρίνω με την προηγούμενη, γιατί έτσι ξεκινά μια χαώδης σύγκριση με κάθε έναν από τους 21 προηγούμενους Bond που κατά τη γνώμη μου δεν καταλήγει πουθενά. Στην τελική η κάθε ταινία αντιπροσωπεύει πλήρως την εποχή της, κι από τις λίγες που έχω δει δεν μπορώ να πω ότι κάποια έθεσε τον πήχη ξεχωριστά ψηλά για τα δεδομένα που την περιτριγύριζαν ώστε να αξίζει να διακρίνεται από τις άλλες. Κι ακόμα πιο πάγια, καθένας έχει κολλημένο το μυαλό του στον αγαπημένο του Bond κι αυτό δεν νομίζω ότι αλλάζει ποτέ.
Για μένα που ποτέ δεν με άγγιξε ο Bond σαν διασκευή στον αυθεντικό χαρακτήρα του Fleming, έχω να πω ότι το Quantum of solace υπήρξε κάτι παραπάνω από απλή παρηγοριά. Ναι, οι σκηνές δράσεις ήταν περισσότερες απ' ότι στην προηγούμενη, αλλά ποσώς με χάλασε. Ναι, ο Daniel Craig επιστρέφει σε ένα πιο στερεότυπο πρότυπο πράκτορα 007, αλλά ούτε αυτό με χάλασε. Ίσως επειδή κρατάει αγαπημένα στοιχεία του χαρακτήρα, και συγχρόνως δεν φοβάται να απομακρυνθεί από χιλιοειπωμένες catchphrases (βλ. "My name is Bond...James Bond"), κλισέ προτιμήσεις ("Martini...shaken not stirred!"), και ευφάνταστες εφευρέσεις που θαμπώνουν αντί να ανοίγουν τα μάτια.
Για να μην μείνω πολύ στην παγίδα της σύγκρισης, θα αναφέρω ότι ξεκάθαρα ευχαριστήθηκα τις σκηνές δράσεις όσο τίποτα, και θεωρώ εκπληκτικά έξυπνο το μοντάζ που άφηνε τις γρήγορες εναλλαγές να καλύπτουν το "ψεύτικο" της υπόθεσης με περάσματα που δύσκολα ακολουθούσε λεπτομερώς το μάτι. Το ίδιο έξυπνα θεώρησα τον εμπλουτισμό της πλοκής με αρκετά καυστικά αστεία καθώς και με περισσότερο μελό σκηνές -η σκηνοθετική παρέμβαση στην Tosca του Puccini έδεσε εκπληκτικά με το παιχνίδι καταδίωξης της στιγμής... (ίσως) η αγαπημένη μου σκηνή!
Όσο για το Bond Girl κάπως αδιάφορο μου φάνηκε, αλλά το καλό ήταν ότι πέρα από τη σειρά, ήταν περαστική και στην ίδια την ταινία (ή τουλάχιστον αυτή την αίσθηση είχα εγώ, που φχαριστήθηκα υπέρ του δέοντος τον σημαντικότερο, και πάντα εξαιρετικά ερμηνευμένο, ρόλο της Judi Dench ως Μ).
Σε γενικές γραμμές τη βρήκα εντυπωσιακή κι όχι φαντασμαγορική (για καλό το λέω αυτό), και μία καλή συνέχεια για τον πράκτορα που παραμένει αρεστός (αλλά όχι κι αγαπητός) σε μένα.
ΥΓ 1. Η αναβαθμισμένη αναφορά στο χρυσό πτώμα-θύμα του Goldfinger, ήταν απλώς πανέξυπνη και άκρως κατάλληλη για τη σκηνή και την κατάρα του Bond σαν χαρακτήρα!
ΥΓ 2. Ο David Arnold μάλλον ζήλεψε τον -πολύ αγαπημένο μου- Gustavo Santaolalla στην σκηνή της ερήμου, αλλά τον συγχωρώ, γιατί μπορεί η δική του μουσική "Babel" να μην ήταν και τόσο εμπνευσμένη, αλλά ήταν αρκούντως καλή!
ΥΓ 3. Ναι εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Paul Haggis "τα σπάει" σαν σεναριογράφος!
Δεν θα τη συγκρίνω με την προηγούμενη, γιατί έτσι ξεκινά μια χαώδης σύγκριση με κάθε έναν από τους 21 προηγούμενους Bond που κατά τη γνώμη μου δεν καταλήγει πουθενά. Στην τελική η κάθε ταινία αντιπροσωπεύει πλήρως την εποχή της, κι από τις λίγες που έχω δει δεν μπορώ να πω ότι κάποια έθεσε τον πήχη ξεχωριστά ψηλά για τα δεδομένα που την περιτριγύριζαν ώστε να αξίζει να διακρίνεται από τις άλλες. Κι ακόμα πιο πάγια, καθένας έχει κολλημένο το μυαλό του στον αγαπημένο του Bond κι αυτό δεν νομίζω ότι αλλάζει ποτέ.
Για μένα που ποτέ δεν με άγγιξε ο Bond σαν διασκευή στον αυθεντικό χαρακτήρα του Fleming, έχω να πω ότι το Quantum of solace υπήρξε κάτι παραπάνω από απλή παρηγοριά. Ναι, οι σκηνές δράσεις ήταν περισσότερες απ' ότι στην προηγούμενη, αλλά ποσώς με χάλασε. Ναι, ο Daniel Craig επιστρέφει σε ένα πιο στερεότυπο πρότυπο πράκτορα 007, αλλά ούτε αυτό με χάλασε. Ίσως επειδή κρατάει αγαπημένα στοιχεία του χαρακτήρα, και συγχρόνως δεν φοβάται να απομακρυνθεί από χιλιοειπωμένες catchphrases (βλ. "My name is Bond...James Bond"), κλισέ προτιμήσεις ("Martini...shaken not stirred!"), και ευφάνταστες εφευρέσεις που θαμπώνουν αντί να ανοίγουν τα μάτια.
Για να μην μείνω πολύ στην παγίδα της σύγκρισης, θα αναφέρω ότι ξεκάθαρα ευχαριστήθηκα τις σκηνές δράσεις όσο τίποτα, και θεωρώ εκπληκτικά έξυπνο το μοντάζ που άφηνε τις γρήγορες εναλλαγές να καλύπτουν το "ψεύτικο" της υπόθεσης με περάσματα που δύσκολα ακολουθούσε λεπτομερώς το μάτι. Το ίδιο έξυπνα θεώρησα τον εμπλουτισμό της πλοκής με αρκετά καυστικά αστεία καθώς και με περισσότερο μελό σκηνές -η σκηνοθετική παρέμβαση στην Tosca του Puccini έδεσε εκπληκτικά με το παιχνίδι καταδίωξης της στιγμής... (ίσως) η αγαπημένη μου σκηνή!
Όσο για το Bond Girl κάπως αδιάφορο μου φάνηκε, αλλά το καλό ήταν ότι πέρα από τη σειρά, ήταν περαστική και στην ίδια την ταινία (ή τουλάχιστον αυτή την αίσθηση είχα εγώ, που φχαριστήθηκα υπέρ του δέοντος τον σημαντικότερο, και πάντα εξαιρετικά ερμηνευμένο, ρόλο της Judi Dench ως Μ).
Σε γενικές γραμμές τη βρήκα εντυπωσιακή κι όχι φαντασμαγορική (για καλό το λέω αυτό), και μία καλή συνέχεια για τον πράκτορα που παραμένει αρεστός (αλλά όχι κι αγαπητός) σε μένα.
ΥΓ 1. Η αναβαθμισμένη αναφορά στο χρυσό πτώμα-θύμα του Goldfinger, ήταν απλώς πανέξυπνη και άκρως κατάλληλη για τη σκηνή και την κατάρα του Bond σαν χαρακτήρα!
ΥΓ 2. Ο David Arnold μάλλον ζήλεψε τον -πολύ αγαπημένο μου- Gustavo Santaolalla στην σκηνή της ερήμου, αλλά τον συγχωρώ, γιατί μπορεί η δική του μουσική "Babel" να μην ήταν και τόσο εμπνευσμένη, αλλά ήταν αρκούντως καλή!
ΥΓ 3. Ναι εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Paul Haggis "τα σπάει" σαν σεναριογράφος!
ΥΓ 4. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ! ! !
No comments:
Post a Comment