Με τα στοιχήματα για τα μεγάλα βραβεία να δίνουν και να παίρνουν, και τις πρώτες μεγάλες εκπλήξεις να δείχνουν ότι ηχηρά ονόματα και ταινίες θα μείνουν απροσδόκητα παραπονεμένες, είπα να κάνω ένα διάλειμμα με λίγο ανεξάρτητο σινεμά που σπάνια απογοητεύει (τουλάχιστον εμένα). Το Wendy and Lucy, μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον γιατί τρέφω φοβερή συμπάθεια για τη Michelle Williams, και θεωρώ ότι δοθείσης της ευκαιρίας θα κάνει μεγάλο ερμηνευτικό μπαμ. Αυτό άλλωστε φάνηκε εν μέρει και στο συγκινητικό ρόλο της στο Brokeback Mountain.
Με μια πρώτη ματιά, η ταινία μοιάζει να είναι φτιαγμένη ακριβώς για την προβολή του ξεχωριστού της ταλέντου στην ερμηνεία ενός συγκινητικού ρόλου. Με μοναδική παρέα το σκύλο της, τους πετυχαίνουμε σε ένα road trip προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο είναι συγκυριακή και γίνεται μόνο όταν είναι απαραίτητη, χαρίζοντας της την απομόνωση που χρειάζεται για να νοιώθει πως η ζωή βρίσκεται στα χέρια της, και το ταξίδι είναι απόφαση παρά ανάγκη. Το παρελθόν σβήνει με ένα άβολο τηλεφώνημα, το παρόν είναι από μόνο του εξοντωτικά αρκετό και το μέλλον είναι ένας αβέβαιος προορισμός γραμμένος σε χαρτί δίπλα στα έξοδα.
Ο χρόνος όμως που θα κάνει τη διαφορά, αρχίζει να μετρά, ή αντίστοιχα μένει κολλημένος (ανάλογα πώς το βλέπει κανείς), στη συνειδητοποίηση ότι η κοινωνία εγκλωβίζει ακόμα και τα άτομα που η ίδια περιθωριοποιεί. Με αυτό σαν αφορμή, ξεκινά μια σεναριακή κριτική στις κοινωνικές δομές, που αναγκάζουν τη νεολαία να αναλώνεται σε άσκοπες περιπλανήσεις, που ρίχνουν τους μεσήλικες σε μία ευκαιριακή εκμετάλλευση της θέσης τους προς εξασφάλιση οποιουδήποτε κέρδους τους κάνει να νοιώθουν ότι δεν σπατάλησαν τη ζωή τους, που αφήνει τους ηλικιωμένους σε μία μίζερη αναμονή του τέλους. Κι όλα αυτά τοποθετημένα συμβολικά σε ένα χωρίο που θυσίασε την ταυτότητά του για να μετατραπεί σε μία συνηθισμένη κωμόπολη.
Η ταινία της Kelly Reichardt, ολοκληρώθηκε με ελάχιστο προϋπολογισμό σε 3 εβδομάδες, και διατηρεί μία αξιοθαύμαστη σεναριακή και σκηνοθετική απλότητα, που της επιτρέπει όμως να παραμείνει εξαιρετικά αληθινή και ανθρώπινη, και να μιλήσει με τις γυμνές από μουσική και υπερβολές, εικόνες της, για προβλήματα τόσο σύνθετα, που ακόμα και τα λόγια με δυσκολία θα μπορούσαν να περιγράψουν. Η ερμηνεία της Williams είναι όλη η παράσταση, η σχέση με το σκύλο της είναι μια τραγική αναπαράσταση των θυσιών και της ταλαιπωρίας που επιφέρει η αναγωγή των "αφελών" ονείρων μας σε ρεαλιστικά σχέδια, και το τραγούδι που σιγομουρμουρίζει γίνεται ο συγκινητικός ύμνος κάθε απελπισμένης αισιοδοξίας.
ΥΓ 1. Με την υποψηφιότητα για όσκαρ στο Brokeback Mountain, και τη φετινή επιτυχία στα ανεξάρτητα βραβεία με το Wendy and Lucy, η Williams, είναι σίγουρα μία από τις νέες ηθοποιούς που ελπίζω να έχουν πάμπολλες ευκαιρίες ακόμα, να μας συγκινούν με τόσο αξιοπρόσεχτους ρόλους και ερμηνείες.
ΥΓ 2. Ο σκύλος είναι τόσο εκφραστικός και χαρισματικός, που έχει σχεδόν τη δική του ξεχωριστή ερμηνεία σαν συνοδοιπόρος της Wendy. Η ομοιότητά του με το δικό μου, με έκανε να μην χορταίνω να το βλέπω, μέχρι που σε φάσεις έπιασα τον εαυτό μου να παρασύρεται σε καμάρι.
Με μια πρώτη ματιά, η ταινία μοιάζει να είναι φτιαγμένη ακριβώς για την προβολή του ξεχωριστού της ταλέντου στην ερμηνεία ενός συγκινητικού ρόλου. Με μοναδική παρέα το σκύλο της, τους πετυχαίνουμε σε ένα road trip προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο είναι συγκυριακή και γίνεται μόνο όταν είναι απαραίτητη, χαρίζοντας της την απομόνωση που χρειάζεται για να νοιώθει πως η ζωή βρίσκεται στα χέρια της, και το ταξίδι είναι απόφαση παρά ανάγκη. Το παρελθόν σβήνει με ένα άβολο τηλεφώνημα, το παρόν είναι από μόνο του εξοντωτικά αρκετό και το μέλλον είναι ένας αβέβαιος προορισμός γραμμένος σε χαρτί δίπλα στα έξοδα.
Ο χρόνος όμως που θα κάνει τη διαφορά, αρχίζει να μετρά, ή αντίστοιχα μένει κολλημένος (ανάλογα πώς το βλέπει κανείς), στη συνειδητοποίηση ότι η κοινωνία εγκλωβίζει ακόμα και τα άτομα που η ίδια περιθωριοποιεί. Με αυτό σαν αφορμή, ξεκινά μια σεναριακή κριτική στις κοινωνικές δομές, που αναγκάζουν τη νεολαία να αναλώνεται σε άσκοπες περιπλανήσεις, που ρίχνουν τους μεσήλικες σε μία ευκαιριακή εκμετάλλευση της θέσης τους προς εξασφάλιση οποιουδήποτε κέρδους τους κάνει να νοιώθουν ότι δεν σπατάλησαν τη ζωή τους, που αφήνει τους ηλικιωμένους σε μία μίζερη αναμονή του τέλους. Κι όλα αυτά τοποθετημένα συμβολικά σε ένα χωρίο που θυσίασε την ταυτότητά του για να μετατραπεί σε μία συνηθισμένη κωμόπολη.
Η ταινία της Kelly Reichardt, ολοκληρώθηκε με ελάχιστο προϋπολογισμό σε 3 εβδομάδες, και διατηρεί μία αξιοθαύμαστη σεναριακή και σκηνοθετική απλότητα, που της επιτρέπει όμως να παραμείνει εξαιρετικά αληθινή και ανθρώπινη, και να μιλήσει με τις γυμνές από μουσική και υπερβολές, εικόνες της, για προβλήματα τόσο σύνθετα, που ακόμα και τα λόγια με δυσκολία θα μπορούσαν να περιγράψουν. Η ερμηνεία της Williams είναι όλη η παράσταση, η σχέση με το σκύλο της είναι μια τραγική αναπαράσταση των θυσιών και της ταλαιπωρίας που επιφέρει η αναγωγή των "αφελών" ονείρων μας σε ρεαλιστικά σχέδια, και το τραγούδι που σιγομουρμουρίζει γίνεται ο συγκινητικός ύμνος κάθε απελπισμένης αισιοδοξίας.
ΥΓ 1. Με την υποψηφιότητα για όσκαρ στο Brokeback Mountain, και τη φετινή επιτυχία στα ανεξάρτητα βραβεία με το Wendy and Lucy, η Williams, είναι σίγουρα μία από τις νέες ηθοποιούς που ελπίζω να έχουν πάμπολλες ευκαιρίες ακόμα, να μας συγκινούν με τόσο αξιοπρόσεχτους ρόλους και ερμηνείες.
ΥΓ 2. Ο σκύλος είναι τόσο εκφραστικός και χαρισματικός, που έχει σχεδόν τη δική του ξεχωριστή ερμηνεία σαν συνοδοιπόρος της Wendy. Η ομοιότητά του με το δικό μου, με έκανε να μην χορταίνω να το βλέπω, μέχρι που σε φάσεις έπιασα τον εαυτό μου να παρασύρεται σε καμάρι.
No comments:
Post a Comment