Το ότι λατρεύω τον Ισπανικό κινηματογράφο το έχεις καταλάβει! Καμιά φορά η αδυναμία μου αυτή με κάνει να ευχαριστιέμαι καθετί που μιλάει Ισπανικά κι έχει μια υποτυπώδη πλοκή. Το El Amor perjudica... όμως είναι μία από τις περιπτώσεις που ισχυροποιούν την προτροπή μου να δώσεις οπωσδήποτε μια ευκαιρία στον κινηματογράφο αυτό.
Με το ιδιαίτερο χιούμορ που χαρακτήρισε τις κωμωδίες τη δεκαετία του '90, και με μία φρέσκια διάθεση για κωμωδία καταστάσεων, ο Manuel Gómez Pereira ξετυλίγει ένα κωμικό έπος (κυρίως λόγω περιστατικών, κι όχι τόσο λόγω διάρκειας) 30 χρόνων ενός ζευγαριού που συναντιέται πάντα σε γεγονότα ιστορικής σημασίας, για να τα εμπλουτίσει παρασκηνιακά με τον επεισοδιακό έρωτά του. Η μοίρα και η τύχη είναι κι εδώ αγαπημένα θέματα, αλλά οι πρωταγωνιστές από μόνοι τους μοιάζουν ικανοί να διασκεδάσουν με τις ατυχίες και να δημιουργήσουν τις δικές τους προϋποθέσεις για την ιδιότροπη ευτυχία τους.
Τα σεναριακά μπερδέματα μπλέκονται ευχάριστα με ευφάνταστες σκηνοθετικές παρεμβάσεις και δίνουν ένα εξαιρετικό πάτημα στους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν την πιο διασκεδαστική πλευρά τους. Το πρώτο μισό της ταινίας μάλιστα περιλαμβάνει ένα από τα πιο ευχάριστα κωμικά δίδυμα που έχω συναντήσει ποτέ σε τέτοιες ταινίες, την Penélope Cruz σε μία ακόμα από τις ατίθασες και έξαλλες εμφανίσεις στην αρχή της καριέρας της, και τον Gabino Diego που έχει μια απίστευτη κωμικότητα στην ερμηνεία του, αλλά η φάτσα-μάσκα είναι το ατού που τον απογειώνει. Στο δεύτερο μισό τη σκυτάλη των ίδιων ρόλων παίρνουν η Ana Belén και ο Juanjo Puigcorbé, που το αντιφατικά αξιοπρεπές παρουσιαστικό τους κάνει ακόμα πιο αστείο το ερμηνευτικό του κομμάτι.
Δε θα μακρηγορήσω άλλο. Η ταινία είναι διασκεδαστική από κάθε άποψη, η σύνδεση της πλοκής με αληθινά περιστατικά, η συνειδητοποίηση ότι η αγάπη όσο καταστρεπτική κι αν είναι, εξακολουθεί να παραμένει συναρπαστική, και το γεμάτο υπονοούμενα τέλος που την αναγκάζει να συνεχίζει το ταξίδι της και πέρα από τους τίτλους τέλους, την ανάγουν σε ότι πιο φρέσκο και διασκεδαστικό είδα πρόσφατα. Μέσα σ' όλα, είχα πολύ καιρό να γελάσω τόσο αυθεντικά. Μην τη χάσεις!
ΥΓ 1. Ανάμεσα στις αναγκαίες για την υπόθεση, και πανέξυπνες εμφανίσεις ιστορικών προσώπων (όπως οι Beatles, ο Franco, ο πρίγκιπας Κάρολος...), θα συναντήσεις και cameo από γνωστούς Ισπανούς ηθοποιούς που συνηθίζουν περάσματα σε ταινίες του Pereira, του Almodóvar, του Saura. Βέβαια αν δεν έχεις ήδη ασχοληθεί με το είδος, τότε η μόνη πιθανή γνωστή αναφορά θα είναι ο Javier Bardem.
ΥΓ 2. ΜΗ σε μπερδεύει η φωτογραφία, η ταινία δεν είναι ασπρόμαυρη, παρά μόνο η σκηνή αυτή.
Με το ιδιαίτερο χιούμορ που χαρακτήρισε τις κωμωδίες τη δεκαετία του '90, και με μία φρέσκια διάθεση για κωμωδία καταστάσεων, ο Manuel Gómez Pereira ξετυλίγει ένα κωμικό έπος (κυρίως λόγω περιστατικών, κι όχι τόσο λόγω διάρκειας) 30 χρόνων ενός ζευγαριού που συναντιέται πάντα σε γεγονότα ιστορικής σημασίας, για να τα εμπλουτίσει παρασκηνιακά με τον επεισοδιακό έρωτά του. Η μοίρα και η τύχη είναι κι εδώ αγαπημένα θέματα, αλλά οι πρωταγωνιστές από μόνοι τους μοιάζουν ικανοί να διασκεδάσουν με τις ατυχίες και να δημιουργήσουν τις δικές τους προϋποθέσεις για την ιδιότροπη ευτυχία τους.
Τα σεναριακά μπερδέματα μπλέκονται ευχάριστα με ευφάνταστες σκηνοθετικές παρεμβάσεις και δίνουν ένα εξαιρετικό πάτημα στους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν την πιο διασκεδαστική πλευρά τους. Το πρώτο μισό της ταινίας μάλιστα περιλαμβάνει ένα από τα πιο ευχάριστα κωμικά δίδυμα που έχω συναντήσει ποτέ σε τέτοιες ταινίες, την Penélope Cruz σε μία ακόμα από τις ατίθασες και έξαλλες εμφανίσεις στην αρχή της καριέρας της, και τον Gabino Diego που έχει μια απίστευτη κωμικότητα στην ερμηνεία του, αλλά η φάτσα-μάσκα είναι το ατού που τον απογειώνει. Στο δεύτερο μισό τη σκυτάλη των ίδιων ρόλων παίρνουν η Ana Belén και ο Juanjo Puigcorbé, που το αντιφατικά αξιοπρεπές παρουσιαστικό τους κάνει ακόμα πιο αστείο το ερμηνευτικό του κομμάτι.
Δε θα μακρηγορήσω άλλο. Η ταινία είναι διασκεδαστική από κάθε άποψη, η σύνδεση της πλοκής με αληθινά περιστατικά, η συνειδητοποίηση ότι η αγάπη όσο καταστρεπτική κι αν είναι, εξακολουθεί να παραμένει συναρπαστική, και το γεμάτο υπονοούμενα τέλος που την αναγκάζει να συνεχίζει το ταξίδι της και πέρα από τους τίτλους τέλους, την ανάγουν σε ότι πιο φρέσκο και διασκεδαστικό είδα πρόσφατα. Μέσα σ' όλα, είχα πολύ καιρό να γελάσω τόσο αυθεντικά. Μην τη χάσεις!
ΥΓ 1. Ανάμεσα στις αναγκαίες για την υπόθεση, και πανέξυπνες εμφανίσεις ιστορικών προσώπων (όπως οι Beatles, ο Franco, ο πρίγκιπας Κάρολος...), θα συναντήσεις και cameo από γνωστούς Ισπανούς ηθοποιούς που συνηθίζουν περάσματα σε ταινίες του Pereira, του Almodóvar, του Saura. Βέβαια αν δεν έχεις ήδη ασχοληθεί με το είδος, τότε η μόνη πιθανή γνωστή αναφορά θα είναι ο Javier Bardem.
ΥΓ 2. ΜΗ σε μπερδεύει η φωτογραφία, η ταινία δεν είναι ασπρόμαυρη, παρά μόνο η σκηνή αυτή.
3 comments:
Να και μια ταινία που θα βρω αμέσως σε DVD! (LOL)
Από ισπανικό κινηματογράφο λατρεύω del Toro ενώ μου τη σπάνε τα λοιπά κολλήματα του Almodovar,
όπως πχ. ο στυγνός ρεαλισμός του. (Προτιμώ πιο καλλιτεχνικά κατασκευάσματα...)
Παρόλα αυτά, τον εν λόγω κύριο δεν τον έχω ξανακούσει. Γι' αυτό: Ι 'll give it a shot during this ΣΚ.
However, I am promising that I 'm gonna be extremely honest with my review :-)
όλο ευαίσθητες χορδές χτυπάς.τολμάς και μιλάς για Αλμοδόβαρ εδώ με τέτοιο τρόπο?έχεις πολύ θάρρος!!!
:)
πέρα από την πλάκα πάντως, ο ισπανικός κινηματογράφος δεν είναι μόνο Αλμοδόβαρ, μην γελιόμαστε.σκηνοθετικά βέβαια ο Pereira είναι πολύ κόντα κι ίσως σε χαλάσει αν όντως δεν συμπαθείς τον πρώτο. Θα περιμένω με αγωνία σχόλια μετά την προβολή.
ΥΓ. για το στυγνό ρεαλισμό δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ, εκτός κι αν έχει να κάνει με το είδος ταινιών που κάνει. Φυσικά, ο Λαβύρινθος του Πάνα δεν συγκρίνεται με τίποτα του Αλμοδόβαρ (αναφορικά στο genre και μόνο). Κατά τα άλλα η μοναδική ταινία του Πέδρο που πλησιάζει πιο αυστηρά τον ρεαλισμό είναι το Hable con ella.όλες οι υπόλοιπες προσεγγίζουν την καθημερινότητα με μάλλον ευφάνταστους τρόπους και μπόλικη διάθεση υπερβολής.
Το Mala education? Μη μου πεις ότι δεν έχει τέτοια στοιχεία.
Βασικά, αυτό που εσύ ονομάζεις "ευφάνταστους/με δόση υπερβολής τρόπους προσέγγισης της καθημερινότητας"
είναι αυτό που ονομάζω "είδος ρεαλισμού που με απωθεί"
Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι έχω εντρυφήσει στον Almodovar, απλώς αυτό που εισπράττω δεν με συγκινεί...
ΥΓ.: Aφού το ξέρεις ότι μ' αρέσει να προκαλώ... Η νηνεμία με κάνει να βαριέμαι :-)
Post a Comment